GirlsBooksLovers

Kochani to już dziś!! Premiera naszego cudownego patronatu Eoin Dempsey - "Biała róża, Czarny las". Zachęcamy Was do przeczytania dwóch pierwszych rozdziałów tej powieści. :) 

Rozdział 1

Schwarzwald, południowo-zachodnie Niemcy, grudzień 1943 r.
To chyba było odpowiednie miejsce, by umrzeć. Znała tu kiedyś każde pole i drzewo, każdą
dolinę, tu skały nosiły imiona, tu miejsca spotkań opisywano w tajemnych językach, których
dorośli nie rozumieli. Wartkie górskie strumienie lśniły tu w letnim słońcu jak wypolerowana
stal. Tutaj czuła się bezpiecznie. Ale teraz nawet to miejsce wydawało się zatrute,
zrujnowane, a całe jego piękno i czystość – zaduszone na śmierć.
Śnieg pokrywał ziemię grubą kołdrą, nie ustępując w żadnym kierunku, jak okiem
sięgnąć. Kobieta zamknęła oczy, robiąc parę sekund przerwy. Nawiedzone wycie wiatru,
szelest w gałęziach drzew uginających się pod ciężarem śniegu, jej przyspieszony oddech,
bicie serca. W górze widniało nocne niebo. Ruszyła dalej, jej kroki znów zachrzęściły. Gdzie
było najlepsze miejsce, żeby to zrobić? Kto by ją odnalazł? Myśl o tym, że kilkoro dzieci,
bawiąc się w śniegu, natrafi na jej ciało, była nie do zniesienia. Może lepiej było zawrócić,
odpuścić choć na jeden dzień? Łza pojawiła się w kąciku jej oka i spłynęła po odrętwiałej
skórze twarzy. Kobieta szła dalej.
Padający śnieg zaczął gęstnieć, więc poprawiła szalik, zakrywając twarz. Może żywioły ją
zabiorą. To byłby najlepszy koniec – powrót do natury, którą tak bardzo kochała. Dlaczego w
ogóle nadal szła? Co miałaby jej dać taka wędrówka przez śniegi? Na pewno przyszedł już
czas, żeby po prostu z tym skończyć, położyć kres cierpieniu. Sięgnęła do kieszeni i poczuła
przez rękawiczkę dotyk gładkiego metalu – stary rewolwer ojca.
Nie, jeszcze nie. Wciąż szła przed siebie. Nigdy już nie zobaczy chaty. Nie zobaczy już
zresztą niczego i nikogo. Nie dowie się, jakim wynikiem zakończy się wojna, nie będzie
świadkiem upadku narodowych socjalistów, nie zobaczy, jak tamten szaleniec odpowiada
przed sądem za swoje zbrodnie. Pomyślała o Hansie, jego pięknym obliczu, szczerym
spojrzeniu i niewyobrażalnej odwadze w sercu. Nie miała nawet okazji ostatni raz go
przytulić, wyznać, że to za jego sprawą uwierzyła, że na tym groteskowym świecie może
jeszcze istnieć miłość. Ucięli mu głowę, wrzucili do trumny razem z ciałem i pochowali obok
siostry i najlepszego przyjaciela.
Śnieg ciągle sypał, ale ona nie ustawała. Z lewej strony mijając leśne drzewa, wspinała się
na szczyt wzgórza. Jej oczy już przywykły do ciemności i coś w oddali zwróciło jej uwagę –
kopczyk w śniegu, oddalony o niecałe dwieście metrów. Ciało, jak sterta pomiętych szmat na
nieskazitelnej bieli. Nie prowadziły do niego żadne ślady. Nie ruszało się, ale wciąż przypięty
spadochron powiewał na wietrze, liżąc śnieg jak spragnione zwierzę. Kobieta rozejrzała się
instynktownie, choć od wielu dni nie widziała żywej duszy. Ostrożnie podeszła bliżej, a
zakorzeniona w niej paranoja kazała jej traktować każdy cień, każdy powiew jako śmiertelne
zagrożenie. Ale nie było tam nic i nikogo.
Śnieg zbierał się na nieruchomym ciele mężczyzny, którego sporej części prawie nie było
już widać spod warstwy bieli. Oczy miał zamknięte. Odgarnęła mu śnieg z twarzy i
sprawdziła puls. Przez skórę szyi dało się poczuć bicie serca. Oddech buchał spomiędzy warg
białymi jak lód kłębami, ale oczy nieznajomego pozostawały zamknięte. Kobieta się cofnęła,
rozpaczliwie wyglądając jakiejś pomocy. Była całkiem sama. Najbliższy dom należał do niej
– była to chata odziedziczona po ojcu – ale dzieliły ją od niego prawie trzy kilometry. Do
najbliższej wsi pozostawało co najmniej osiem. W takich warunkach to odległość nie do
przejścia, nawet gdyby mężczyzna był przytomny. Odgarnąwszy śnieg z jego piersi, odsłoniła
mundur Luftwaffe z dystynkcjami kapitana. Jasne, że to był jeden z nich – tych potworów,
które zniszczyły kraj i odebrały jej wszystko, co kochała. Kto by się dowiedział, gdyby
pozwoliła mu tu umrzeć? Tak zwyczajnie by go tu zostawiła. Wkrótce oboje będą martwi i
nikt się nic nigdy nie dowie. Po prostu jeszcze dwa ciała w śniegu dołączą do całego nawału.
Z mozołem cofnęła się o kilka kroków. Jej nogi przestały się poruszać, a zanim jeszcze sobie
uświadomiła, że już podjęła decyzję, znów nachylała się nad nieznajomym.
Poklepała go po policzku i zawołała. Podciągnęła mu powieki, ale jedyną reakcją było
ciche stęknięcie. Kapitan Luftwaffe opierał się o plecak, głowa zwisała mu odrzucona w tył,
ręce były rozrzucone na boki. Był wysoki, co najmniej metr osiemdziesiąt, a ważyć mógł
prawie dwa razy tyle co ona sama. Szpon niepokoju wbił się w nią, gdy pomyślała o
niemożliwości zaniesienia go do chaty. Nie dało się. Mimo wszystko usiłowała go unieść, ale
ledwo zdołała pokonać parę cali, nogi odmówiły jej posłuszeństwa i poślizgnęła się,
upuszczając mężczyznę z powrotem na śnieg. Jego plecak musiał ważyć co najmniej
dwadzieścia kilo, a spadochron – jeszcze z pięć. Ten ostatni mógł na razie zostać, ale plecaka
trzeba było się pozbyć. Po kilku sekundach prób i błędów odpięła paski i wyciągnęła plecak
spod mężczyzny, przez co jego ciało z głuchym hukiem opadło na śnieg.
Odstawiła plecak na bok i spojrzała na niebo. Śnieg przybierał na sile. Nie zostało im
wiele czasu. Znowu sprawdziła puls mężczyzny. Wciąż był silny, ale na jak długo? Impuls
kazał jej wsunąć dłoń do kieszeni jego kurtki. Wyjęła dokumenty. Nazywał się Werner Graf,
pochodził z Berlina, a w portfelu miał zdjęcie kobiety, pewnie żony, pozującej z dwiema
uśmiechniętymi córeczkami w wieku na oko trzech i pięciu lat. Sam miał lat dwadzieścia
dziewięć – był więc od niej trzy lata starszy. Z płuc kobiety buchnął głęboki oddech, gdy
wstała, by przyjrzeć się Wernerowi Grafowi. Nauczyła się pomagać ludziom, na tym polegała
jej praca. Tym właśnie kiedyś była – i znowu mogła zostać, choćby tylko na kilka godzin. Z
powrotem schowała dokumenty do kieszeni Grafa, zanim znów go obeszła. Wsunęła mu ręce
pod pachy i dźwignęła, ze wszystkich sił wytężając każdy mięsień. Od pasa w górę ranny się
poruszył, ale nogi utknęły mu w śniegu i wydał z siebie głośny skowyt bólu, kiedy wyrwały
się na wolność. Oczy wciąż miał zamknięte. Położyła go na plecach i obeszła, by zbadać nogi.
Spodnie miał podarte i Franka aż się wzdrygnęła, wyczuwając pod skórą nacisk połamanych
kości. Obie nogi były złamane poniżej kolana. Być może kości strzałkowe, a na pewno
piszczele. Po prawidłowym nastawieniu z czasem się zrosną, ale na razie nie będzie mógł
chodzić.
Być może lepiej by było pozwolić mu spokojnie odejść we śnie, umrzeć tu we śniegu.
Podeszła do plecaka i otworzyła. W środku było kilka zmian odzieży i kolejne dokumenty,
które odłożyła na bok. Na dnie znalazła zapałki, prowiant, wodę, śpiwór i dwa pistolety.
Zastanawiała się, z jakiej racji pilot Luftwaffe miałby dźwigać takie rzeczy. Pistolety? Może
miał skakać na tyłach nieprzyjaciela we Włoszech, ale to było setki kilometrów stąd. Czasu
było niewiele. Marnowanie go na pytania mogłoby kosztować Wernera Grafa życie.
Pomyślała o jego żonie i córkach, nieświadomych zbrodni, jakie być może popełnił w imieniu
Rzeszy.
Sama nie miała przy sobie wiele – tylko nabity rewolwer. Nie spodziewała się, że tej nocy
będzie potrzebować czegokolwiek więcej.
Powróciły wspomnienia śnieżnych zim młodości, czasu spędzanego na tym właśnie polu.
Linia drzew, którą mijała, była oddalona tylko o kilkaset metrów, a dla Wernera Grafa
odległość ta mogła oznaczać różnicę pomiędzy życiem a śmiercią. Gdyby tam wylądował,
nigdy by go nie odnalazła – nawet zakładając, że przeżyłby takie lądowanie. Wyjęła z plecaka
śpiwór, otworzyła i przykryła rannego, zanim nachyliła się ku jego twarzy.
– Mam nadzieję, że warto cię ratować – wyszeptała. – Robię to dla twojej żony i dzieci.
Pole, na którym się znajdowali, leżało na płaskowyżu, linia drzew prowadziła w dół stoku
do doliny. Iglaki przykrywał śnieg, naniesiony do głębokości trzech metrów lub więcej.
Dotarcie do drzew zajęło jej minutę albo dwie. Przykucnęła i zaczęła kopać w śniegu. Pył był
miękki, więc robiła szybkie postępy. Nikt nie nadchodził. Śnieżna jama będzie ich jedyną
szansą na przetrwanie nocy. Myśli o skończeniu ze sobą mogły poczekać, dopóki nie
uratowała życia jemu.
Poszła rzucić okiem na mężczyznę. Nadal żył. W głębi jej duszy zamigotało nikłe
światełko, jak odległa świeca w ciemnej grocie. Wróciła do otworu, nie zastanawiając się, w
jaki sposób sprowadzi tam rannego. Skupiała się tylko na kopaniu, jedna garść za drugą. Po
dwudziestu minutach śnieżna jama była już wystarczająco duża. Franka spuściła się w dół,
własnym ciałem wyrównując śnieg. Dłońmi ukształtowała półkę, a przyniesionym z zewnątrz
długim patykiem wydłubała w sklepieniu otwór wentylacyjny.
Wróciła tam, gdzie leżał Werner, zabrała plecak i śpiwór, zaniosła je do śnieżnego
schronienia. Było dość długie, żeby mężczyzna mógł tam leżeć, przestrzeni wystarczająco
wiele, by usiąść. Wystarczy. Poszła z powrotem do rannego. Musiało być już po północy.
Względne bezpieczeństwo poranka wydawało się odległe o całe lata. Nie było sposobu, żeby
przemieścić mężczyznę dalej niż jama, dopóki nie minie śnieżyca. Podniosła nylonową czaszę
spadochronu, wciąż przytwierdzoną do pasków na ramionach rannego, i pociągnęła. Na jego
twarz wypełzł odrażający grymas bólu, gdy jego ciało ślizgało się po śniegu. Kobieta znów
chwyciła spadochron, ciągnąc najmocniej, jak umiała. Nogi odmawiały jej posłuszeństwa, ale
przeciągnęła go jeszcze o dwa metry. Dało się. Zaiskrzyła w niej nadzieja, rozlewając po
umęczonym ciele strumienie adrenaliny. Znów pociągnęła, i jeszcze raz. Zajęło jej to
dwadzieścia minut. Pod grubym szalem i płaszczem była mokra od potu, ale zdołali dotrzeć
do skraju jamy. Wtedy nawiedziło ją coś w rodzaju poczucia triumfu, pierwszy raz od czasu
tak długiego, że zdawał się całym życiem. Może od czasu pierwszych ulotek Białej Róży,
kiedy ogarnęła ich wszystkich ekscytacja płynąca ze stanięcia po właściwej stronie, gdy po
raz pierwszy od pokolenia wizja lepszej przyszłości dla narodu niemieckiego zdawała się
prawie realna.
Werner Graf wciąż był nieprzytomny. Nic nie mogło go obudzić. Nie tej nocy. Cel –
sprawić, by znów otworzył oczy – pchał kobietę naprzód. Nie liczyło się już, kim on był, a
tylko, że był człowiekiem, jeszcze żywym. Odpoczęła parę sekund, po czym po zbudowanej
przez siebie pochylni zepchnęła go do jamy. Znowu zajęczał. Gdy pchała go w dół, kości jego
nóg wydały obrzydliwy trzask.
Śnieg nadal sypał z ciemnego nieba, wiatr wył jak wygłodniały wilk. Jama rozświetliła
się, gdy kobieta roznieciła zapałkę, wyjętą z plecaka rannego. Wcześniej niezbyt dokładnie
mu się przyglądała. Był wtedy tylko sponiewieranym ciałem, nie zaś mężczyzną. Przystojny,
nieogolony, z krótkimi brązowymi włosami. Zgasiła zapałkę i sięgnęła, by owinąć rannego
śpiworem. Położyła się obok, słyszała dźwięk jego płytkich oddechów, a w piersi głuche
dudnienie serca. Potrzebowali nawzajem ciepła swoich ciał, by przetrwać noc. Otoczyła
nieznajomego ramieniem. Nie dotykała w ten sposób żadnego mężczyzny od śmierci Hansa
przed dziesięcioma miesiącami. Wyczerpanie wzięło nad nią górę i zapadła w głęboki sen.

Krzyk nią wstrząsnął, wyrwał ze schronienia dawanego przez sen. Dopiero po kilku
sekundach zdała sobie sprawę, gdzie jest i co się dzieje. Mrok jamy tłumił jej zmysły, aż
spojrzała w górę, ku otworowi nad głową rannego. Teraz widać było światło księżyca. Głowa
mężczyzny przewróciła się na bok. Ciało wciąż miał ciepłe. Coś mu się śniło. Kobieta
usadowiła się znów obok niego, wykorzystując jego ramię jako poduszkę. Oczy właśnie jej
się zamykały, gdy mężczyzna znów wrzasnął:
– Nie, proszę, nie! Proszę, przestań!
Krew zastygła jej w żyłach. Mężczyzna bez wątpienia krzyczał po angielsku.

Rozdział 2

Leżała bez ruchu, sparaliżowana szokiem. Z ust mężczyzny nie wydobyły się już żadne inne
słowa, oczy miał wciąż zaciśnięte. Nadal panowała noc. Kobieta dalej leżała obok rannego,
kimkolwiek był. Jego pierś unosiła się w rytm oddechu, teraz już wyraźniejszego. Już go
uratowała, ale co go mogło czekać? Próbowała przekonywać sama siebie, że naprawdę był on
Wernerem Grafem. Niby jakim cudem? Który oficer Luftwaffe krzyczałby przez sen po
angielsku? W żadnym razie nie znała biegle tego języka, ale znała gładki rytm angielskich
wyrazów, nietrudno było je rozpoznać. Co to za człowiek i co by się z nim stało, gdyby
przekazała go policji? Oznaczałoby to wydanie go w ręce Gestapo. Miał na sobie mundur
Luftwaffe. Jeśli był Brytyjczykiem lub Amerykaninem, nie ulegało wątpliwości, że zostałby
potraktowany jako szpieg i rozstrzelany. Wolałaby umrzeć niż przyłożyć rękę do
gestapowskich rządów terroru. A więc co powinna zrobić?
Podniosła się z jego ciała i niepewnie wypełzła ze śnieżnej jamy. Lodowate powietrze
kąsało jej odsłoniętą twarz i wydawało się niemal płynne, gdy je wciągała do płuc. Śnieg
przestał padać. Chmury, uprzątnięte jak zabrudzony obrus, odsłoniły gwiazdy płonące na
atramentowej czerni nieba. Wiatr złagodniał do delikatnego łaskotania na gałęziach drzew.
Wszystko inne pozostawało nieruchome. Co by się stało, gdyby go zostawiła? Czy w ogóle
wybudziłby się ze snu? Czy po odzyskaniu przytomności zdołałby choćby wydostać się z
jamy? Pole, przez które go przywlekła, było już wygładzone, piękne. Każdy mógłby przejść
obok kryjówki i nawet się nie zorientować, że tam siedzieli. Ale nadchodził poranek. Byli tu
odizolowani. W tym miejscu rzadko spotykało się ludzi, ale nie było to niemożliwością.
Kobieta szacowała, że zostały jej co najmniej trzy godziny, zanim niskie zimowe słońce
wypełznie nad horyzont, by oświetlić las – tylko trzy godziny, nim ktoś zdoła ich dostrzec.
Może się na nich, brnących z wysiłkiem przez śniegi, natknąć narciarz biegowy, a wtedy nie
będzie już do niej należeć moc decydowania o czymkolwiek. Nieznajomy wpadnie w ręce
gestapowców przy jednomyślności obcych. Zawsze łatwiej było stanąć po stronie Gestapo –
za to obywatel dostałby nagrodę, a za sprzeciw zostałby wtrącony do więzienia.
Nadprzyrodzonej siły wymagało niewykonanie ich poleceń. Na tym polegał geniusz
nazistowskiego systemu: postępowanie w sposób przyzwoity wymagało wprost
niewyobrażalnego męstwa. Niedoniesienie na własnych sąsiadów było równie niebezpieczne
jak działalność aspołeczna, którą tak bardzo interesowało się Gestapo. Znaczyło to, że
wszędzie mieli szpiegów. Znaczyło, że „niemieckie spojrzenie” – szybki, ukradkowy rzut
oka, by się upewnić, że nikt nie patrzy – stanowiło obecnie część codziennego życia.
Do kobiety powróciło widmo wcześniejszych zamiarów. Spodziewała się, że nazajutrz
odnajdą jej ciało, tego właśnie chciała. Mogłaby się zapuścić w głąb lasu, gdzie nikt by na nią
nie natrafił przez wiele miesięcy, aż ciało odpadłoby od kości, przyszłym znalazcom
pozostawiając jedynie biały szkielet. Teraz chyba nie miała innego wyjścia niż porzucić te
plany, a zamiast tego pomóc mężczyźnie. Pozostawienie go w jamie oznaczałoby dla niego
śmierć. Wydanie go władzom – tak samo. W dodatku musiałaby żyć ze świadomością, że
przyłożyła rękę do wprowadzania w życie wypaczonej woli Gestapo i reżimu, któremu
służyło. Jeśli zaczeka do świtu, może spotkać kogoś, kto wymusi na niej jakieś działanie, a
wtedy ranny umrze, a ona zapewne razem z nim. Wydawało się, że w ogóle nie istniał żaden
wybór.
Śnieg zasypał ślady, które pozostawiła, docierając w to miejsce, ale te wzgórza i łąki,
zaśnieżone czy nie, były jej znajome. Ruszyła w drogę powrotną do chaty. Zajmie jej to
ponad godzinę, tyle samo powrót do rannego. Szpieg czy zbiegły jeniec? Ale jeżeli jeniec, to
czemu miałby skakać z samolotu nad terytorium Rzeszy? Może jego maszynę zestrzelili albo
zdarzyła się jakaś awaria, zmuszając go do ewakuacji. Bo inaczej skąd miałby się tu wziąć, w
samym środku gór? Fryburg leżał tylko około piętnastu kilometrów stąd. Może zwiało go z
kursu. Ale przecież idąc w tę stronę, nie słyszała samolotu ani nie widziała na niebie ognia
artylerii przeciwlotniczej. Naloty bombowe stawały się coraz częstsze, nawet tutaj. Myśli o
spadających bombach przyniosły ze sobą wspomnienie o ojcu. Zaraz potem wrócił ten sam
ból, który wygnał kobietę w to miejsce, z jego rewolwerem w kieszeni, lecz pamięć o
nieznajomym w śnieżnej jamie kazała jej wrócić myślami do teraźniejszości i stawiać jedną
stopę przed drugą.
Zeszła w dół wzgórza, na którym znalazła mężczyznę, tą samą drogą, którą przyszła. Już
wkrótce nie widziała ani jamy, ani drzewa, pod którym ją wykopała.
– Spróbuj nie martwić się rzeczami, na które nie masz wpływu – powiedziała na głos.
Dobrze było słyszeć własne myśli, czuła się prawie tak, jakby ktoś jeszcze z nią tu był i
nie zabierała się samotnie do ratowania życia rannego.
– Co ty wyprawiasz? – powiedziała. – Dlaczego zadajesz się z nieznajomym mężczyzną?
– Słowa te brzmiały, jakby wypowiadał je ktoś inny.
Była już bliska wyczerpania, gdy chata pojawiła się w polu widzenia. Drzwi nie były
zamknięte na klucz, otworzyła je pchnięciem. Nie spodziewała się, że jeszcze tu wróci, ale
pozostawiła dom w stanie nieskazitelnej czystości – w prezencie dla tych, którzy go znajdą.

Wchodząc, zdjęła rakiety śnieżne i zostawiła przy drzwiach. Ściągnęła rękawiczki, po czym
zaczęła zmagać się niezdarnie z zapałkami na pobliskim stoliku. Pokój zajaśniał od zapalonej
przez nią świecy i przelotnie dostrzegła siebie w lustrze, nim oderwała spojrzenie. Nie miała
ochoty patrzeć w twarz własnemu odbiciu. W kominku leżały wygasłe węgle ostatniej nocy.
Drewno było za domem. To będzie do zrobienia później. Przeszła przez korytarz do części
mieszkalnej i znalazła butelkę brandy, którą wepchnęła do kieszeni płaszcza. Złapała się
oburącz za głowę, szukając w zakamarkach umysłu innych rzeczy, które mogłyby się jej
przydać, gdy będzie tu wracała z rannym. Już samotna wędrówka była dość męcząca. Zaczęła
się zastanawiać, czy to w ogóle możliwe. Miała ochotę usiąść i zamknąć oczy, żeby choć na
chwilę odpocząć.
Nalała sobie filiżankę wody i wychyliła w parę sekund. Odłożyła naczynie, włożyła do
kieszeni kuchenny nóż. Drzwi do sypialni, w której spała ostatniej nocy, były uchylone, łóżko
nieposłane, pościel złożona w schludną stertę u jego końca. Łóżko było niewyobrażalnym
luksusem, w tej chwili nie pragnęła nic więcej. Ale wiedziała, co oznaczałby jej odpoczynek
dla mężczyzny w śniegu. Zamknęła drzwi sypialni, wyszła tylnym wejściem i znów zapuściła
się w noc. Drwa zebrane w poprzednim tygodniu leżały nietknięte, obsypane lekką powłoką
śniegu, którą wiatr naniósł pod zadaszenie na opał. Dostrzegła sanie, na których przyciągnęła
drewno z lasu. Były solidne, z pewnością udźwignęłyby ciężar mężczyzny. Przeciągnęła je
wzdłuż bocznej ściany domu, po czym wróciła do środka.
Na ścianie zegar z kukułką wybił piątą rano. Wynurzyła się zeń pięciocentymetrowa
figurka mężczyzny i pięć razy uderzyła młotkiem w dzwonek. Fredi, jej brat, uwielbiał ten
zegar. Tylko przez wzgląd na radość, jaką sprawiało mu to głupie urządzenie, jeszcze go nie
rozwaliła. Wszystko, co on kochał, wszystko, czego kiedykolwiek dotknął, było dziś na wagę
złota.
– Fredi – odezwała się, gdy człowieczek zniknął w środku zegara. – Widzisz, co robię,
prawda? Potrzebuję twojej pomocy. Muszę cię czuć przy sobie. Bez ciebie nie dam rady.
Od miesięcy nie wymawiała na głos jego imienia, nie pozwalała sobie na to. To było dla
niej za wiele. Najlepiej było zapomnieć – puścić przeszłość w niepamięć, by lepiej radzić
sobie z cierpieniem. Ale teraz go potrzebowała, musiała znów poczuć miłość. Próbowała
przypomnieć sobie uczucie miłości, usiłowała dobyć ją z głębi siebie, tak jak czerpie się
drogocenną wodę z pustynnej studni. Zacisnęła dłoń w pięść, wzięła głęboki oddech i
otworzyła frontowe drzwi.
Wiatr ucichł. Powietrze było spokojne jak sama śmierć. Kobieta złapała za sznurek
przytwierdzony do przedniej części sań i ruszyła przez śniegi. Ślady jej stóp były wciąż
widoczne i do następnego opadu miały takie pozostać. Każdy mógłby pójść jej śladem. Koc
mroku skryje ją i rannego jeszcze przez kilka godzin, ale potem staną się widoczni dla
każdego porannego spacerowicza. Jakie wtedy znajdzie wytłumaczenie dla ciągnięcia na
saniach po śniegu wyczerpanego lotnika Luftwaffe? Pomyśli o kłamstwach, gdy będzie ich
potrzebować. Na razie liczyło się tylko stawianie nogi za nogą.
Lęk, że zastanie mężczyznę martwego, nękał ją przez całą drogę powrotną. A co, jeżeli
Gestapo było na jego tropie? Co, jeśli widzieli jego spadochron, ale śnieżyca nie pozwoliła im
go aresztować? W takiej sytuacji teraz na pewno zmierzaliby już na pole. Powróciły do niej
okrutne wspomnienia: przesłuchania, cele więzienne, zimne, szare oczy przesłuchującego ją
gestapowca. Ulga przyszła dopiero wtedy, gdy kobieta zobaczyła pole. Naglący problem
uniknięcia rozpoznania zagłuszał jej myśli.
Pole było równie puste, jak wtedy, gdy je opuściła. Nadstawiła uszu. Żadnego dźwięku.
Cisza nocy była wymowna. Drzewa stały nieruchomo, śnieg leżał gęsty i ciężki. Odczekała
dwie minuty, aż dotarło do niej, że traci czas. Nikt nie widział rannego, ale zobaczy, jeśli ona
nie zacznie szybko działać. Wyjrzała zza drzewa, za którym się kryła, i ruszyła przez pole ku
śnieżnej jamie. Spostrzegłszy, że wejście było już wąskie tylko na kilkanaście centymetrów,
uklękła i je poszerzyła. Mężczyzna wciąż leżał na śpiworze, który wyjęła z jego plecaka, pierś
wciąż unosiła się od oddechu. Nadal był nieprzytomny.
– Hej! – powiedziała. – Nie śpi pan? Słyszy mnie pan?
Jej głos zdawał się odbijać echem w pustce nocy. Mężczyzna się nie poruszył. Sięgnęła w
dół i szturchnęła go w ramię – wciąż bezskutecznie. Słońce niedługo wzejdzie. Trzeba to
zrobić natychmiast. Chwyciła nylonowe linki spadochronu i pociągnęła, aż napięły się pod
ciężarem rannego, wbiła stopy w śnieg i z wysiłkiem pociągnęła. Stopniowo ciało mężczyzny
zaczęło sunąć w górę pochylni, wypełzając ze śnieżnej jamy. Kobieta runęła obok, ciężko
chwytała powietrze, serce jej waliło. Ranny był na zewnątrz. Pozostało tylko wciągnąć go na
sanie i przeciągnąć trzy kilometry do chaty. To wszystko.
Leżała na śniegu, wpatrzona w błyskające gwiazdy. Wyczerpanie dawało o sobie znać –
pragnienie snu było przytłaczające. Nie byłoby nic wspanialszego niż mu się poddać,
zamykając oczy. Ciało miała obolałe, barki i ramiona wciąż ją paliły po wyciąganiu
mężczyzny z jamy. Ale musiała próbować dalej. Zatrzymanie się w tym momencie oznaczało
klęskę. Nie mogła na to pozwolić. Sanie były długie na metr dwadzieścia, mężczyzna – na
prawie dwa metry. Gdyby nie złamane nogi, ciągnęłaby go za sobą, pozwalając, by kończyny
wlekły mu się po śniegu. Nie mogła przecież pozwolić, aby to głowa zwisała mu poza
krawędź sań, nieprawdaż? Ustawiła sanie równolegle do jego ciała. To była dla niego jedyna
szansa. Skoro nogi muszą się wlec, niech już tak będzie. Może istniał sposób, żeby złagodzić
jego cierpienia.
Plecak wciąż leżał w śnieżnej jamie, kobieta weszła do środka, by go wyciągnąć. Lina,
którą wcześniej widziała, spoczywała zwinięta na dnie. Wyciągnęła ją. Była za długa, ale
kobieta przyniosła z domu nóż. Ucięła sześć kawałków po około pół metra każdy. Miało to
zająć kilka minut, więc wyjęła z kieszeni brandy, po czym sięgnęła w dół, by otworzyć
rannemu usta i wlać do nich alkohol. Najpierw wypluł z parsknięciem, ale potem uniosła jego
głowę i z zadowoleniem stwierdziła, że przynajmniej trochę przełknął. Sama też się napiła,
czując, jak ciepło promieniuje w dół aż do żołądka.
Dwie czy trzy minuty zajęło jej znalezienie kilku solidnych gałęzi o grubości około
dziesięciu centymetrów. Rzuciła je na ziemię obok lotnika, przygotowując najtrudniejszą
część roboty. Zdjęła rękawice. Zimno atakowało jej dłonie, ale nie zwracała uwagi na ból,
skupiając się na tym, co było do zrobienia.
Położyła dłoń na lewej kostce mężczyzny, a drugą wsunęła do nogawki, obmacując kość.
Złamanie znajdowało się kilkanaście centymetrów poniżej kolana. Najlepiej byłoby nastawić
kość od razu po znalezieniu rannego, jednak wtedy miała pilniejsze sprawy do załatwienia.
Mężczyzna skrzywił się pod jej dotykiem, ale kontynuowała, nastawiając mu kość pod skórą.
Powolnym, lecz mocnym ruchem pociągnęła dolną część goleni. Kość wróciła na swoje
miejsce, a kobieta wzięła dwie gałęzie i za pomocą kawałków liny przywiązała je po bokach
nogi. Kończyna była nastawiona i unieruchomiona, przynajmniej dopóki lina trzymała.
Kobieta znów sprawdziła sznury. Były ciasno zaciśnięte. W tych warunkach nie mogła
oczekiwać lepszego efektu. Teraz musiała powtórzyć to samo z prawą nogą. Znów sięgnęła
pod nogawkę, po omacku szukając kości. Tym razem złamanie zdawało się mniej poważne.
Nastawiła kość i przywiązała gałęzie po obu stronach nogi.
Przez kilka sekund stała w bezruchu.
– Kim jesteś? – wyszeptała.
Czekała chwilę, jakby mężczyzna miał usiąść i odpowiedzieć. Ale z jego ust nie dobywał
się żaden dźwięk, tylko wiatr jęczał, znów zaczynając wirować wokół nich obojga. Było
najpewniej przed siódmą, nie mieli czasu do stracenia. Zarzuciła na grzbiet plecak rannego i
wyswobodziła go ze spadochronu – ten spełnił już swoje zadanie. Samego spadochronu
zostawić nie mogła: mógłby zaczepić o ziemię, był ciężki, ludzi rozstrzeliwano za lżejsze
przewinienia. Nawet jeśli nieznajomego nie szukało Gestapo, to znalezienie w tym miejscu
spadochronu mogłoby wzbudzić w kimś pytania, które doprowadziłyby go do rannego.
Kobieta mogła zaryzykować zabranie czaszy ze sobą. Gdyby dali się złapać, to i tak nie
wykręciłaby się żadnym wyjaśnieniem, ze spadochronem czy bez. Zwinęła go najlepiej, jak
umiała, zmieniając w poręczny nylonowy tobołek, który położyła na rannym. Podniosła resztę
liny – około sześciu metrów – i owinęła wokół sań, przywiązując do nich mężczyznę, a do
jego piersi spadochron. Mocno zacisnęła linę, pozostawiając jednak rannemu dość
przestrzeni, by mógł oddychać. Byli już gotowi.
Chwyciła powróz z przodu sań i pociągnęła. Zaczęły sunąć po gładkiej powierzchni
śniegu i oboje ruszyli w drogę. Pierwsze kilkaset metrów było stosunkowo łatwe,
przemierzali zaśnieżoną łąkę, ale najkrótsza droga do domu wiązała się z pokonaniem
kawałka lasu i zamarzniętego strumienia. To nie było możliwe, gdy ciągnęła mężczyznę za
sobą. Musiała trzymać się szlaku, co zwiększało ryzyko spotkania kogoś. Zastanawiała się,
kto by to mógł być, i dumała o braku zaufania, jaki powstał wśród Niemców za sprawą
nazistów. Rewolwer znów ciążył jej w kieszeni. Zapomniała wyciągnąć go z płaszcza.
Na każdy łatwy zjazd przypadała kolejna wędrówka pod górę, a na samym końcu tej
wyprawy czekała ją stroma wspinaczka do chaty. Wtedy akurat będzie najsłabsza. Podążała
przed siebie, choć mięśnie zaczynały ją zawodzić. Czuła, jak uchodziły z niej siły. Jej
oddechy stawały się coraz głębsze i wyraźniejsze. Na odsłoniętej skórze zaczął zamarzać pot.
Wiedziała, jakie to niebezpieczne, że może prowadzić do odmrożeń, ale nie ustawała. Nie
można było się zatrzymać. Brnęła dalej, gdy słońce wyjrzało znad horyzontu. W jego
nadejściu nie było radości, brzask nie przynosił ulgi. Do chaty zostało jej półtora kilometra, a
peleryna nocy rozwiewała się z sekundy na sekundę.

*

Z przodu dobiegł ją odgłos kroków. Z początku trudno było się zorientować, skąd dochodził.
Z galopującym tętnem stanęła w bezruchu. Uszy miała dostrojone do ciszy, więc mogła
wyraźnie rozróżnić szelest kroków zbliżających się tym szlakiem. Obejrzała się na mężczyznę
na saniach. Trudno było stwierdzić, ile czasu im zostało, ale wątpiła, żeby więcej niż minuta.
Przed sobą mieli zakręt, co oznaczało, że gdy zobaczy nadchodzącego człowieka, będzie już
za późno. Ściągnęła sanie z drogi poza linię drzew. Ukryła rannego najlepiej, jak umiała,
przykrywając paroma luźnymi gałęziami. Ślady pozostawione na samej ścieżce wciąż
pozostawały widoczne. Każdy by zobaczył, w którym miejscu się kończą. Przycisnęła dłoń do
ust, by stłumić szmer własnego oddechu.
Minuta wlokła się w nieskończoność, kroki stawały się coraz głośniejsze. W polu
widzenia pojawiła się sylwetka. Kobieta ją rozpoznała i pokręciła głową, prawie wybuchając
śmiechem. To był pan Berkel, ojciec jej byłego chłopaka. Nie miała cienia wątpliwości, że on
by na nią doniósł. Daniel służył w Gestapo. Nic nie sprawiłoby panu Berkelowi większej
przyjemności. Znajdował się już o jakieś dwadzieścia metrów, przechadzał się szlakiem z
laską w ręku. Całe lata minęły, od kiedy z nim rozmawiała – wtedy jeszcze z Danielem byli
parą. Był gburem pozbawionym cienia wdzięku czy subtelności. Mieszkał niedaleko. Poranne
spacery miał najwyraźniej w zwyczaju.
Był to zażywny mężczyzna, dobrze po sześćdziesiątce. Dłoń kobiety sięgnęła do
rewolweru w kieszeni. Co była gotowa uczynić, by chronić człowieka, którego spotkała
ledwie przed paroma godzinami i z którym nawet nigdy nie rozmawiała? Najpewniej nie
znała nawet jego prawdziwego nazwiska. Widok pana Berkela przypomniał jej jasno wizje
zła, które pochłonęło jej ojczyznę. Zwróciła wzrok ku mężczyźnie na saniach i poczuła każdy
okruch nadziei, jaki w niej został. Nieznajomy już uratował jej życie, tak jak ona ocaliła jego.
Berkel przystanął na ścieżce o jakieś sześć metrów od ich kryjówki. Odchylił się,
rozprostowując krzyż, po czym wyjął z kieszeni papierosa. Włożył go do ust, potarł zapałkę i
zaciągnął się dymem. Z miejsca, w którym siedziała, kobieta prawie rozróżniała rysy jego
twarzy. Oczy jakby mu się skupiały, wreszcie ruszył z miejsca, choć teraz już szedł wolniej,
wpatrzony w drogę. Rozglądał się w prawo i w lewo, kilka metrów od miejsca, gdzie się
kryli. Zatrzymał się, a wtedy serce kobiety też prawie stanęło. Palec trzymała na spuście.
Czuła gotowość. Była gotowa wyciągnąć broń na człowieka, którego znała przez większość
życia, by bronić mężczyznę poznanego zaledwie przed paroma godzinami. Gdzie ukryłaby
ciało? Musiała zadbać, żeby nie było takiej potrzeby. Pan Berkel pokręcił głową i ruszył
przed siebie. Minąwszy ich kryjówkę, szedł dalej, najwyraźniej nieświadom ich obecności.
Odczekała pięć minut, zanim wystawiła głowę w kierunku drogi. Łzy stanęły jej w
oczach, gdy owładnęło nią napięcie. Chwyciła powróz sań i z wysiłkiem zmusiła obolałe
dłonie, by wyciągnęły mężczyznę z powrotem na szlak. Słońce jasno świeciło na rześkim,
błękitnym niebie, oświetlając piękno, jakie stworzyły śniegi poprzedniej nocy. Warstwa bieli
była dziewicza, nie licząc śladu pozostawionego przez Berkela. Kobieta znów zaczęła ciągnąć
rannego przed siebie, a jej myśli ponownie skupiły się na sprowadzeniu go żywcem do chaty.
Tego ranka nie było już innych spacerowiczów. Przestała trzymać dłoń na rewolwerze
w kieszeni i użyła jej do ciągnięcia sań. Z jej umysłu zniknęły wszelkie myśli, jedyną rzeczą,
którą była w stanie sobie wyobrażać, stał się powrót do chaty. Nic innego w tej chwili się nie
liczyło. To był jedyny sens istnienia świata. Jeden bolesny krok następował za drugim, aż w
polu widzenia pojawiło się ostatnie wzgórze. Kobieta nie zaznała innego odpoczynku niż ten
wymuszony nadejściem pana Berkela, ale teraz przysiadła, odzyskując oddech przed
ostatecznym wysiłkiem. Przebyła już daleką drogę. Teraz pozostało już tylko jedno wzgórze,
a na jego szczycie dom krył w sobie obietnicę jedzenia, wody, proszków przeciwbólowych i,
co najważniejsze, snu.
Przyjrzała się rannemu.
– Jesteśmy prawie w domu. Jeszcze tylko kawałek.
Mięśnie nóg prawie odmówiły jej posłuszeństwa, ale przezwyciężyła ból i słabość.
Wstała, wysoka i wyprostowana, chwytając powróz przytroczony do sań. Ciągnęła, wytężała
się i pociła, aż wreszcie dotarła do domu.
Z trudem łapiąc oddech, dotknęła drzwi frontowych i otworzyła je pchnięciem. Wciągnęła
sanie do środka, pozostawiając za sobą ślad śniegu i błota, który będzie musiała później
posprzątać.
Ranny był tu, wewnątrz chaty. Wydawało jej się, że to cud. Zaciągnęła go do salonu i
pozostawiła na wprost popiołów minionej nocy. Drewna było akurat tyle, żeby znowu napalić
– poświęciła na to kilka minut. Kapelusz i płaszcz wydawały się jak druga skóra, wyłuskała
się z nich. Poszła do kuchni, gdzie przełknęła kilka filiżanek wody, zanim wróciła do
mężczyzny. Przytknęła filiżankę do jego warg, kapiąc wodą do ust. Udało mu się trochę
przełknąć. Był brudnym, śmierdzącym straszydłem i miał połamane nogi, ale żył i tyle na
razie wystarczyło. Zostawiła go tak przed paleniskiem, nieprzytomnego, lecz bezpiecznego.
Poszła do sypialni, ściągnęła ubranie i zasnęła natychmiast, gdy tylko jej twarz dotknęła
poduszki.