GirlsBooksLovers

Kochani zachęcamy Was do przeczytania prologu oraz dwóch pierwszych rozdziałów powieści, której premiera jest w dniu dzisiejszym.
S.C.Alekto - "Idealny jak diabli"
[Patronat medialny]

Prolog

Zielony płaszczyk, który miałam na sobie, był już gdzieniegdzie po-

plamiony, ale nie zwracałam na to uwagi. Wbiegłam w kałużę i pod-

skoczyłam, a krople wody, zupełnie jak spadające gwiazdy, rozbiegły

się w różnych kierunkach. Co jakiś czas odwracałam się i spoglądałam

w stronę mamy, która spokojnie podążała za mną. Las pełen był kolo-

rowych liści. Zbierałam tylko te czerwone i żółte. One najbardziej mi

się podobały.

− Mamo! – krzyknęłam. – Spójrz! – Podniosłam ogromny liść klonu

i podbiegłam do niej.

− Jest śliczny – powiedziała, odbierając go ode mnie.

Uśmiechnęłam się promiennie i zadarłam główkę do góry.

Mama była bardzo ładna. Przypominała syrenę. Eteryczną istotę,

o której tak dużo poetów i pisarzy wspominało w swoich dziełach.

Miała regularne, delikatne rysy twarzy, a w świetle słońca jej jasne

włosy iskrzyły się jak złoto. Błękitna sukienka podkreślała duże, lawen-

dowe oczy, które skradły serce niejednemu mężczyźnie. Malinowe usta

i brzoskwiniowa cera były tylko dopełnieniem ideału.

Chwyciłam ją za rękę. Była zimna, ale nie zwracałam na to uwagi.

Przytuliłam się do niej i poczułam dotyk na głowie.

Lubiłam, gdy głaskała mnie po włosach.

Wiele osób mówiło, że jestem strasznie do niej podobna, że różniło

nas tylko spojrzenie, bo ja miałam piwne oczy ojca. Ilekroć słyszałam

takie komentarze, czułam się dumna i szczęśliwa. Moja mama była

najpiękniejsza i najzdolniejsza na świecie. Nikt nie potrafił wydobyć

tak czystych i idealnych dźwięków z instrumentu jak ona.

− Mamo? – Pochyliła głowę i spojrzała na mnie. – Kiedy będę grała

tak pięknie, jak ty?

− Już niedługo – odpowiedziała, z charakterystycznym dla sie-

bie spokojem.

− Naprawdę? – Podniecona spojrzałam jej w twarz, ale mama pa-

trzyła przed siebie.

− Niedługo... – powtórzyła i chwyciła mnie za rączkę.

Ruszyłyśmy leśną dróżką, coraz bardziej zagłębiając się w labi-

rynt roślin.

− Będę dużo ćwiczyć – powiedziałam wesoło. – Dopóki nie będę grać

tak pięknie, jak mamusia!

Drzewa zaszeleściły pod wpływem wiatru, a deszcz różnokoloro-

wych liści spadł prosto na nas. Szczęśliwa uniosłam rączki do góry

i z fascynacją obserwowałam ten podniebny taniec.

Zanim doszłyśmy do jeziora, zebrałam całkiem spory bukiet. Od-

wróciłam się i dostrzegłam mamę, stojącą na końcu drewnianego

pomostu. Bez wahania pobiegłam w jej stronę. Zwolniłam nieco, gdy

dostrzegłam ciemną toń wody. Ostrożnie pokonałam ostatnie kil-

ka metrów.

− Mamo? – Stałam dokładnie za nią. Błękitna sukienka owinęła się

wokół jej kostek, a wiatr potargał do tej pory idealnie ułożone włosy.

Nie odpowiedziała.

Podeszłam bliżej i stanęłam bezpośrednio przed nią. Wpatrywała się

w spokojne ruchy tafli jeziora. Jej twarz nie wyrażała żadnych emocji.

Uniosłam bukiecik zrobiony z różnokolorowych liści i się uśmiech-

nęłam.

− To dla ciebie – powiedziałam.

Mama spojrzała na mnie, a potem na podarunek. Przez dłuższą

chwilę wpatrywała się w jesienną kompozycję. Jej oczy zasnuła dobrze

mi znana mgła. Skrywała myśli, by nikt niepowołany nie mógł ich od-

czytać. Opuściłam rączki i po prostu czekałam. Mówienie teraz do niej

było bez sensu. Przyglądałam się jej, przechylając główkę i marszcząc

cieniutkie brwi. Miałam tylko nadzieję, że nie będzie na mnie znów

krzyczeć. Nagle jej twarz jakby stopniała. Podniosła wzrok, który nie

był już matowy. Przykucnęła i objęła mnie ramionami.

− Nie zostawisz mnie, prawda? – zapytała drżącym głosem i jedno-

cześnie ścisnęła mnie mocniej.

Wtedy nie rozumiałam, co tak naprawdę oznaczały jej słowa, ani

czego były zapowiedzią. Byłam tylko siedmioletnim dzieckiem. Dziew-

czynką, która udałaby się wszędzie – byle tylko być z matką. Miłość

i przywiązanie – tylko to się liczyło. Dlatego odpowiedź na jej pytanie

wydała mi się niezwykle prosta.

Odrzuciłam za siebie bukiecik i objęłam mamę za szyję. Kolorowe

liście wylądowały na niczym niezmąconej tafli jeziora i powoli odpły-

wały jak łódeczki.

− Kocham cię – powiedziałam i wtuliłam główkę w jej ramiona. Od

dawna chciałam ją uściskać.

Poczułam, jak ciężar jej ciała na mnie napiera.

− Mamo? – Uniosłam głowę i spojrzałam na nią niewinnym wzro-

kiem. Uśmiechnęła się. Po raz pierwszy od dawna.

Poczułam się szczęśliwa. Nieczęsto to robiła, dlatego traktowałam

taką chwilę jak najcenniejszy skarb. Kochałam ten ciepły, dodający

otuchy promienny uśmiech, który pod każdym względem był idealny.

Nie spuszczałam wzroku z jej twarzy. Nawet wtedy, gdy straciłam

równowagę. Jej włosy się rozwiały i utworzyły wokół głowy aureolę.

Naprawdę wyglądała jak syrena. Była piękna, uzdolniona i... zabójcza.

Woda była zimna. Bardzo. Do tego stopnia, że odczuwałam fizyczny

ból. Panika. Strach. Te pierwotnie emocje opanowały moje ciało. Du-

siłam się. Ramiona matki były jak śmiercionośna pułapka. Walczyłam,

ale nie potrafiłam się wydostać. Wbiłam paznokcie w jej skórę i wtedy

spojrzałam w oczy. Były puste. W tej jednej chwili wszystko stało się

dla mnie jasne. Ona od dawna była martwa...

Jej powieki powoli opadły, a uścisk zelżał. Przerażona odepchnę-

łam ją od siebie i spojrzałam w górę. Nie potrafiłam pływać, ale ze

wszystkich sił próbowałam wydostać się na powierzchnię. Ciało matki,

już dawno pochłonęła otchłań. Nie walczyła. Poddała się i przegra-

ła. Promienie słońca przedzierały się przez wodę. W akcie desperacji

uniosłam dłoń. Kurczowo próbowałam uchwycić świetlny sznur. Zu-

pełnie jakby to było możliwe. Zabrakło mi jednak sił. Zanim straciłam

przytomność, dostrzegłam cień, który przybrał kształt człowieka. Wy-

ciągnął w moją stronę dłoń, a ja pogrążyłam się w ciemności.

Tego dnia woda zabrała nie tylko moją matkę, ale i część mnie...

Rozdział 1

Biegłam przed siebie równym tempem, ze słuchawkami w uszach. Po-

ranny jogging był moją rutyną przed wyjściem na uczelnię. Godzin-

ne ćwiczenia zawsze pobudzały mój umysł. Dziś pogoda dopisywała

jak nigdy. Słońce, nad wyraz gorące jak na początek wiosny, znacznie

poprawiło mój nastrój. Zielone, jeszcze nie w pełni rozwinięte listki

ogromnych drzew w parku nie dostarczały wystarczającej ilości cienia,

ale i tak czujni studenci i spacerowicze znajdowali miejsca, chroniące

przed ostrymi promieniami.

Zatrzymałam się i sięgnęłam do niewielkiej torby. Wyjęłam butelkę

wody i szybko ugasiłam pragnienie. Usiadłam na pobliskiej ławce, otar-

łam pot z czoła i założyłam za ucho jasne kosmyki, które wydostały się

z kucyka. Oparłam się o ławkę i rozprostowałam kolana. Spojrzałam

na zegarek. Dochodziła dziewiąta trzydzieści. Miałam jeszcze półtorej

godziny do rozpoczęcia zajęć, więc nie musiałam się śpieszyć.

Mój przyspieszony oddech powoli wracał do normy. Odpoczywa-

łam, obserwując przechodzących ludzi i rowerzystów.

Nagle poczułam tępy ból w karku. Nie spałam dziś za dobrze. Unio-

słam dłoń i rozmasowałam sobie szyję. Przed oczami zamigotała mi

błyskotka. Spokojnie opuściłam rękę i dotknęłam bransoletki. Na cie-

niutkim posrebrzanym łańcuszku wisiała srebrna zawieszka w kształcie

klucza wiolinowego.

Na parę minut jakaś chmurka przysłoniła słońce i rzuciła cień na

ziemię. Dokładnie tyle samo trwała moja zaduma. Gdy złote promie-

nie znów połaskotały moją skórę, oparłam się o ławkę i wystawiłam

twarz do słońca. Przymknęłam powieki i rozkoszowałam się przyjem-

nym, ciepłym wiatrem. Zasłuchałam się w kojących brzmieniach mu-

zyki klasycznej. Drgnęłam, gdy do moich uszu dotarły pierwsze dźwię-

ki Sonaty Księżycowej, Beethovena. Jego muzyka zawsze wywoływała

u mnie gęsią skórkę.

Coś jednak się zmieniło. Nie mogłam w pełni skupić się na muzyce.

Pewne zdarzenie, wspomnienie z dawnych lat nie pozwalało mi w pełni

czerpać radości z tej chwili.

Zirytowana uniosłam powieki i wtedy go zobaczyłam. Otworzy-

łam szerzej oczy, ale szybko zasłoniłam je dłońmi. Promienie słońca

przedarły się przez korony ledwo co porośniętych liśćmi drzew. Były

zbyt intensywne. Dopiero po kilku sekundach znów odzyskałam zdol-

ność widzenia. Zamrugałam kilkakrotnie i odszukałam wzrokiem przy-

stojnego mężczyznę. Tak, co do tego nie było wątpliwości. W ciągu tych

ułamków sekund tę jedną rzecz udało mi się zarejestrować.

Usiadł dwie ławki dalej po przeciwnej stronie alejki. Miał na sobie

eleganckie, jasne spodnie i beżowy płaszcz. Ciemnobrązowe, lekko fa-

lowane, krótkie włosy idealnie podkreślały jego złocistą karnację. Praw-

dopodobnie niedawno wrócił z zagranicy, albo systematycznie uczęsz-

czał do solarium. Regularne rysy twarzy, pełne, mocno zarysowane usta

i wydatne kości policzkowe czyniły z niego naprawdę nieprzeciętnie

atrakcyjnego mężczyznę. Jednak mimo aury dojrzałości i powagi jaką

wokół siebie roztaczał, nie wyglądał na więcej niż dwadzieścia kilka lat.

Kiedy tak na niego patrzyłam przypominał mi Dawida, rzeźbę Mi-

chała Anioła. Był tak nieskazitelny i piękny, a jednocześnie miał w sobie

coś drapieżnego. To coś sprawiło, że poczułam uścisk w żołądku.

Odwróciłam od niego wzrok i skupiłam się na otoczeniu. Dopiero

teraz zauważyłam, że stał się obiektem zainteresowania wielu znajdują-

cych się w parku kobiet. Niektóre tylko przyglądały się mu dyskretnie.

Inne chichotały i szeptały do swoich przyjaciółek. Nietrudno jednak

było poznać temat ich rozmów. Wciąż się odwracały i posyłały pełne

zachwytu spojrzenia w jego stronę.

Ponownie skupiłam wzrok na nieznajomym. Spokojnie rozsiadł

się na ławce, założył nogę na nogę i sięgnął do skórzanej teczki. Wyjął

książkę i zagłębił się w lekturze. Zupełnie nie zwracał uwagi na oto-

czenie. Nie dostrzegał zainteresowania jego osobą albo umyślnie je

ignorował. Spokojnie czytał, wyraźnie pochłonięty lekturą. Nie minę-

ło nawet pięć minut, gdy podeszła do niego odważna, ładna brunetka.

Uśmiechnęła się i założyła za ucho włosy, odsłaniając długą, łabędzią

szyję. Z zaciekawieniem przyglądałam się jej flirciarskim sztuczkom.

Była całkiem niezła w te klocki. Znała własne atuty i nie omieszkała ich

pokazać. Początkowo mężczyzna nie reagował na jej wyraźne umizgi,

ale gdy podeszła bliżej, a jej cień pojawił się na stronie książki, coś się

zmieniło. Chłopak uśmiechnął się do niej promiennie i jednym spraw-

nym ruchem zamknął książkę, ale w taki sposób, że dziewczyna o mało

nie rozpłynęła się w błogim uniesieniu.

Drgnęłam.

W chwili kiedy dotarł do mnie głuchy trzask zamykanej książki, do-

słownie na kilka sekund rysy twarzy przystojnego mężczyzny uległy

nieznacznej, ledwie zauważalnej zmianie. Nie byłam pewna, ale sądząc

po zachowaniu brunetki, prawdopodobnie tylko ja zauważyłam znu-

dzenie i irytację mężczyzny. Jednak im dłużej się mu przyglądałam, tym

większe miałam wątpliwości co do własnych spostrzeżeń. Może tylko

mi się wydawało? W końcu całkowicie skołowana wstałam i ruszyłam

w drogę powrotną. Miło było czasem zawiesić oko na ładnej buzi. Wy-

piłam do końca wodę i wyrzuciłam pustą butelkę do kosza. Zanim ode-

szłam, kierowana ciekawością obejrzałam się ostatni raz.

Brunetka siedziała obok przystojniaka i, ochoczo gestykulując, pró-

bowała zainteresować mężczyznę rozmową, co jednak nie przynosi-

ło oczekiwanego skutku. Pokręciłam głową i prychnęłam pod nosem.

W tym samym momencie mężczyzna spojrzał prosto na mnie. Sekun-

da, może dwie. Tylko tyle wystarczyło, bym poczuła, jak moje ciało

sztywnieje. Przerwałam szybko nasz kontakt wzrokowy. Odwróciłam

się na pięcie i ruszyłam w swoją stronę. Wciąż jednak czułam na sobie

przeszywające spojrzenie, które było jak miliony cieniutkich jak włos

igieł. Wprost raniło moje ciało.

Dotarłam do bloku koło godziny dziesiątej. Szybko pokonałam schody,

prowadzące na trzecie piętro. Po drodze spotkałam panią Martę, są-

siadkę, która wychodziła właśnie z psem na spacer.

− Dzień dobry − pozdrowiłam ją z uśmiechem na ustach.

− Dzień dobry, Aniu. – Starsza pani odpowiedziała i pociągnęła za

smycz niesfornego yorka. – Biegałaś?

Niechętnie, ale się zatrzymałam.

− Tak, ale niedługo mam zajęcia na uczelni i...

− Ach! – Kobieta klasnęła w dłonie. – Pewnie się śpieszysz, a ja ci

głowę zawracam.

Nie skomentowałam jej słów, chociaż w duchu w pełni się z nią

zgodziłam. Przestąpiłam niecierpliwie z nogi na nogę i spojrzałam

w dół. Starsza pani poprawiła fioletowy płaszczyk i berecik i dopiero

wtedy znów popatrzyła na mnie, unosząc dumnie głowę. Czekała na

komentarz z mojej strony.

− Fioletowy naprawdę do pani pasuje – powiedziałam i posłałam jej

uprzejmy uśmiech.

− Ojej! Tak sądzisz?! – Starsza dama wygładziła rękawy płaszcza. –

Wiesz... Chyba masz rację.

Pani Marta wpadła w samozachwyt, a ja nie miałam ani czasu ani

ochoty wysłuchiwać jej nudnych monologów na temat tego, jaka to

była zgrabna, piękna za młodu i ile to się za nią chłopców nie oglądało.

Już miałam się pożegnać, ale sąsiadka nie dała za wygraną i szybko

zmieniła temat: − A co tam słychać u Leny? – zapytała niby z czystej

grzeczności. – Nie wyglądała dziś za dobrze, gdy wracała do mieszka-

nia. W dodatku jej sukienka była odrobinę...

− Pani Suder! – Szybko przerwałam kobiecie. Zamrugała zaskoczona,

słysząc w moim głosie ostrzegawczą nutę. Nie lubiłam, gdy ktoś wty-

kał nos w nie swoje sprawy. Zapadła cisza. Zganiłam się w duchu za

zbyt ostry ton głosu. By szybko to naprawić przykucnęłam i pogłaska-

łam yorka, który niestety nie był do mnie zbyt przyjaźnie nastawiony

i o mało mnie nie ugryzł. W ostatniej chwili cofnęłam rękę. Podnio-

słam się, założyłam za ucho pasmo włosów i posłałam kobiecie olśnie-

wający uśmiech. − Śliczny piesek. Jak się wabi? – zapytałam grzecznie.

Pani Marta uniosła dumnie głowę i natychmiast zapomniała o Lenie.

− Edzio – odpowiedziała. – To potomek Chaziera wielokrotnie na-

gradzanego psa. – Pogłaskała swojego pupila i poprawiła mu czerwoną

obróżkę. – Edzio, ale ty jesteś jeszcze śliczniejszy prawda? Dobry pie-

sek. Czyż nie jest uroczy? – zapytała, spoglądając na mnie.

− Oczywiście – odpowiedziałam i zrobiłam zatroskaną minę.

− Coś nie tak? – zainteresowała się kobieta, gdy dostrzegła moją

zmianę na twarzy.

− To nic po prostu... Może tylko mi się wydaje...

− Tak? – ponagliła mnie, a ja dostrzegłam niepokój w jej ciemnych

oczach. To mi wystarczyło.

Szach i mat...

− Pewnie tylko mi się wydawało. Przepraszam, śpieszę się. – Odwró-

ciłam się na pięcie i chwyciłam balustrady. – Do widzenia. – Pożegna-

łam się i, nie dając kobiecie dojść do głosu, pobiegłam na górę.

Zatrzymałam się dopiero na kolejnym piętrze, wychyliłam się przez

balustradę i spojrzałam ostrożnie w dół. Pani Marta, nie na żarty zanie-

pokojona, oglądała swojego pupila z każdej strony. Pokręciłam głową

i ruszyłam przed siebie. Straciłam już dość czasu na tę bezsensow-

ną pogawędkę.

Stanęłam przed nieco obdartymi drzwiami, które wiele przeszły.

Wyjęłam klucze i ujęłam klamkę. Okazało się jednak, że drzwi były

otwarte. Westchnęłam zrezygnowana i weszłam do środka. Zdjęłam

tylko buty i skierowałam się do kuchni. Odkręciłam kran i porządnie

umyłam ręce. Skrzywiłam się na samo wspomnienie tej małej bestii.

Gdy uznałam, że nieprzyjemny zapach zniknął na rzecz wspaniałego

aromatu konwalii, ruszyłam w stronę małego pokoiku.

Mieszkanie było niewielkie, ale przytulne. I co najważniejsze czynsz

nie był za wysoki, co jest chyba głównym kryterium przy wyborze

mieszkania dla studenta. Na niecałych pięćdziesięciu metrach kwadra-

towych znajdowała się otwarta kuchnia, którą od przedpokoju oddzie-

lał tylko kuchenny blat, niewielka łazienka i dwa równie wąskie pokoje.

Nie zastanawiałam się, tylko bez pukania wparowałam do pomieszcze-

nia po prawej. Nie byłam zaskoczona widokiem nieprzytomnej postaci

leżącej na łóżku.

− Lena, przecież ci mówiłam, żebyś zamykała drzwi, gdy wracasz.

Ktoś...

Nie dokończyłam, gdyż w moją stronę nadlatywała właśnie podusz-

ka. W ostatniej chwili zdołałam ją złapać. Usłyszałam jakieś mruknię-

cie i jęk. Podeszłam bliżej i usiadłam na krawędzi łóżka.

Moja współlokatorka była w opłakanym stanie. Wczorajszej nocy

była na imprezie ze znajomymi ze szkoły średniej. Takie tam klasowe

spotkanie, które wypadło chyba całkiem nieźle, sądząc po stanie upo-

jenia, w którym się właśnie znajdowała.

− Powinnaś chociaż zdjąć te imprezowe ciuchy – powiedziałam i ob-

ciągnęłam czerwoną, obcisłą sukienkę, która ledwie zakrywała jej pupę.

Zmarszczyłam brwi, gdy nie doczekałam się, żadnej reakcji i uderzy-

łam przyjaciółkę lekko w pośladki. – Mogłabyś trochę bardziej uważać.

Sąsiadka z dołu znów cię widziała pijaną – dodałam z wyrzutem.

Dziewczyna poruszyła się niespokojnie i odwróciła na plecy. Z wiel-

kim trudem uniosła powieki i spojrzała na mnie dużymi, sarnimi oczy-

ma, które teraz były jednak zaczerwienione.

− Niedobrze mi – wydukała z trudem.

Na szczęście wiedziałam, co za chwilę się wydarzy. Przerabiałam to

już dziesiątki razy. Szybko wstałam i pobiegłam do łazienki. Wróciłam

do pokoju z miską.

Przez następne dwadzieścia minut masowałam jej plecy, czułam, jak

wstrząsają nią torsje. Odgarnęłam jej z czoła krótkie brązowe pukle

i cierpliwie czekałam na koniec. Gdy Lena wreszcie spokojnie zasnęła,

posprzątałam i poszłam wziąć prysznic. W duchu obiecałam sobie, że

poważnie z nią o tym porozmawiam. Nie robiłam sobie jednak wiel-

kich nadziei, w końcu Lena Nowakowska nie należała do osób, które

przejmują się zbędnym moralizowaniem, ale czułam się do tego zobli-

gowana, jako jej najlepsza przyjaciółka.

Po odprężającym prysznicu założyłam dżinsy, zwyczajny pudrowo-

różowy top i narzuciłam na siebie wiosenną, szarą kurtkę, którą bardzo

lubiłam. Zrobiłam lekki makijaż, rozpuściłam włosy, zabrałam ze stoli-

ka potrzebne rzeczy i wpakowałam je do torby. Już miałam wychodzić,

gdy nagle coś mnie tknęło. Spojrzałam na prawy nadgarstek.

− Bransoletka... – Nerwowo rozejrzałam się po pokoju w poszu-

kiwaniu zguby. Nic jednak nie znalazłam. Wpadłam więc szybko do

łazienki. Tu niestety też jej nie było. Spojrzałam na zegarek. Było już

naprawdę późno. – Poszukam jej, jak wrócę – powiedziałam do siebie

i opuściłam mieszkanie.

Wybiegłam na zewnątrz. Dochodziła jedenasta. Zajęcia miały się

zacząć za dwadzieścia pięć minut, a przez incydent z Leną straciłam

sporo czasu. Pobiegłam więc pędem w stronę najbliższego przystan-

ku autobusowego.

Byłam dumną studentką czwartego roku na wydziale prawa i ad-

ministracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, w trakcie przygotowań do

magisterki z administracji, która czekała mnie w przyszłym roku. Jak

wielu innych, powoli docierałam do końca kolejnego etapu w moim

życiu i wbrew pozorom nie byłam wcale zadowolona. Wciąż targało

mną wiele sprzecznych uczuć, dotyczących mojej przyszłości.

Biegiem wtargnęłam do środka ogromnego budynku z cegły. Mi-

nęłam portiernię i wychodzącego właśnie stamtąd studenta. Wydawał

się dziwnie znajomy, ale nie miałam okazji się przyjrzeć. W głowie

wciąż paliła mi się czerwona lampka. Profesor Orzechowski nie był

typem, który pobłażliwie patrzył na spóźnialskich. Na szczęście zdą-

żyłam w ostatniej chwili. Rozejrzałam się i dostrzegłam wolne miejsce

na końcu sali. Spokojnie usiadłam i wyjęłam potrzebne przybory do

sporządzania notatek. Profesor tradycyjnie rozpoczął zajęcia od spraw-

dzenia obecności.

− Anna Maj? – zapytał starszy pan, spoglądając znad okularów na

grupę studentów.

Podniosłam dłoń i uśmiechnęłam się, po czym otwarłam całkiem

pokaźnych rozmiarów zeszyt.

Wszyscy już dawno opuścili salę wykładową, ja natomiast zostałam

poproszona o uporządkowanie dokumentów. Profesor bardzo się spie-

szył i poprosił mnie o tę „drobną” przysługę. Zgodziłam się. W końcu

bardzo zależało mi na wysokiej ocenie z etyki służby publicznej.

− Ty jeszcze tutaj?! – Podniosłam wzrok i spojrzałam w stronę niskiej,

czarnowłosej dziewczyny.

− Jak widzisz – odpowiedziałam, uśmiechając się delikatnie.

Patrycja Rabczyńska była moją koleżanką z wydziału. Odkąd spo-

tkałyśmy się przez przypadek na inauguracji roku akademickiego, nie

było dnia, którego nie spędziłybyśmy razem. Była szczerą, miłą, nieco

zwariowaną i czasami zbyt wygadaną dziewczyną, ale była sobą. I za

to przede wszystkim ją ceniłam.

Patrycja podeszła bliżej i jednym sprawnym ruchem zamknęła

przede mną segregator.

− Nie. Nie teraz. Muszę...

− Chodź! Skończysz później. Teraz mamy ważniejsze rzeczy do zro-

bienia.

− Tak? – Stłumiłam w sobie zdenerwowanie i spojrzałam na nią,

unosząc brew. Jej kwiecista, kolorowa, sukienka była naprawdę orygi-

nalna i idealnie podkreślała jej szczupłą talię.

Dziewczyna uśmiechnęła się w charakterystyczny dla siebie sposób.

− Wrócił – powiedziała poważnym tonem.

− Kto? – zapytałam.

− Mój książę! Romeo, Darcy dwudziestego pierwszego wieku. Apollo

wydziału prawa! Adam Wetulani!

Patrycja klasnęła w dłonie, a następnie ujęła swoją twarz.

Patrzyła błogo przed siebie. Odpłynęła naprawdę daleko, bo w kra-

inę własnych marzeń.

Zapadła cisza. Zamrugałam, nie miałam pojęcia, o kim mówi Pa-

trycja.

− Chyba żartujesz?! – krzyknęła, uderzając dłońmi w stół, przy któ-

rym siedziałam. – Nie wiesz kto to?!

Wzruszyłam ramionami i wróciłam do pracy.

− Coś mi się kiedyś obiło o uszy.

− O biedna istoto z ciemnogrodu – jęknęła. – Jak możesz być tak nie-

czuła?

Patrycja uwielbiała używać dramatycznych zwrotów. Unosiła przy

tym wysoko głowę i zazwyczaj odrzucała długie włosy do tyłu, ale dziś

splotła je w warkocz.

– Dość tego! – Zaoponowała nagle, chwyciła mnie za rękę i pocią-

gnęła za sobą.

− A moja praca?! – krzyknęłam, oglądając się za siebie.

− Ona może poczekać!

Nie chciałam się kłócić, zabrałam tylko torbę i wyszłam z sali razem

z nią. Na szczęście w czasie naszej rozmowy zdążyłam uporządkować

wszystkie papiery i odłożyć segregator na miejsce.

Przy wyjściu zebrał się całkiem spory tłum i nie byłoby może w tym

nic dziwnego, gdyby nie jeden drobny detal. Pośród zebranych, zna-

czącą większość stanowiły kobiety.

− Cholera, spóźniłyśmy się – powiedziała Patrycja i spojrzała na

mnie z naburmuszoną miną, jak dziecko. Uśmiechnęłam się przepra-

szająco.

Nagle grupka rozpędzonych dziewczyn przebiegła obok, spychając

nas na szary koniec tego dziwnego zgromadzenia. Tego Patrycja nie

mogła puścić płazem.

− Z drogi hieny! – krzyknęła rozgniewana. – Nigdy nie widziałyście

przystojnego faceta! – Zupełnie o mnie zapomniała i zaczęła przedzie-

rać się przez tę żywą ścianę. To było całkiem w jej stylu.

Westchnęłam głęboko, poprawiłam torbę i poszłam do wyjścia, omi-

jając to całe zbiegowisko. Co prawda ciekawość wzięła górę i odwróci-

łam się. Próbowałam zobaczyć obiekt zainteresowania tych wszystkich

panien, ale z powodu tłumu nie byłam w stanie niczego dostrzec.

− Wetulani – powtórzyłam i opuściłam budynek uniwersytetu.

Powoli sączyłam kawę, idąc w stronę biblioteki. Wciąż myślałam o ta-

jemniczym studencie, który pojawił się na uczelni. Nagle się zatrzy-

małam.

− No tak... – Upiłam spory łyk gorącej kawy, parząc sobie przy tym

język. Byłam zbyt pochłonięta własnymi myślami, żeby uważać na to,

co robię. – Wiedziałam, że gdzieś już słyszałam to nazwisko.

Adam Wetulani był najlepszym studentem wydziału prawa i spad-

kobiercą fortuny Wetulanich. Jego ojciec był prezesem Ekros Company,

potężnej korporacji, która miała swoje filie na całym świecie. Działali

między innymi w branży informatycznej. Znani również byli z zarzą-

dzania terenami, na których często budowano ekskluzywne hotele

i inne obiekty użytku publicznego. Jednym słowem byli prawdziwy-

mi krezusami.

Gdy rozpoczynałam studia, cała szkoła żyła wyjazdem przystojnego,

niezwykle zdolnego studenta zagranicę. Wyjechał do Ameryki na Uni-

wersytet Harvarda, by tam rozpocząć edukację. Dlaczego więc wrócił?

Do zakończenia studiów zostało mu niespełna pół roku.

Moje rozmyślenia przerwał odgłos nadjeżdżającego tramwaju. Usia-

dłam przy oknie i spojrzałam na błękitne niebo. Zobaczyłam kilka

ciemnych chmur. Zmarszczyłam brwi, gdyż nie lubiłam deszczu.

W bibliotece nie było prawie nikogo. Dostrzegłam tylko kilku gorli-

wych studentów pogrążonych w lekturach. Pewnie była to zasługa tak

długo wyczekiwanego słońca. Większość studentów spędzała czas na

dworze, ciesząc się pogodą. Uśmiechnęłam się i spokojnie usiadłam

przy stoliku. Myśl, że nikt nie będzie mi przeszkadzał ani rozpraszał,

naprawdę sprawiła mi przyjemność. Otworzyłam pierwszą książkę

związaną z doktrynami prawa i w pełni skupiłam się na treści.

W miarę upływu czasu stos książek na blacie stolika utworzył wieżę.

Przeglądałam każdą i zapisywałam potrzebne informacje w laptopie,

który przyniosłam ze sobą. Nauka była jedyną rzeczą, która ostatnio

pochłaniała mnie bez reszty. Na wszystkie pytania i wątpliwości jakie

miałam, odpowiedzi szukałam właśnie w tym miejscu. Doskonale zda-

wałam sobie również sprawę ze zbliżającej się wielkimi krokami sesji,

co tylko bardziej mnie mobilizowało.

Nawet nie zauważyłam kiedy na dworze zrobiło się ciemno. Za-

mknęłam ostatnią książkę, którą właśnie skończyłam przeglądać

i uniosłam do góry ręce. Przeciągnęłam się i ziewnęłam. Spojrzałam

na telefon. Dochodziła ósma. Przejrzałam szybko wiadomości. Nadaw-

cą większości z nich była Patrycja. Szybko wystukałam na klawiaturze

krótkie przeprosiny, tłumacząc się pewną pilną sprawą, którą miałam

do załatwienia. Kiedy skończyłam pisać usprawiedliwienie, wysłałam

je jednym kliknięciem. Wiedziałam, że to wystarczy. Patrycja nie na-

leżała do osób, które długo chowają urazę.

Zebrałam wszystkie książki leżące na stole i ruszyłam w stronę

drewnianych regałów. Powoli i skrupulatnie starałam się odłożyć każ-

dą na miejsce. Prawie skończyłam, gdy dostrzegłam studenta, który

siedział po przeciwnej stronie czytelni. Zdziwiona jego obecnością

odłożyłam ostatnią książkę. Nie zauważyłam kiedy pojawił się w bi-

bliotece. Większość odwiedzających już dawno opuściła budynek. Nie

mogłam dostrzec jego twarzy, gdyż siedział odwrócony do mnie tyłem.

Nie ruszał się. Był jak posąg. Wpatrywał się w krajobraz na zewnątrz.

Wątpiłam jednak w to, czy mógł coś w ogóle dostrzec, gdyż na dworze

zapadła już ciemność, a latarnie uliczne nie dawały zbyt wiele światła.

Nie dostrzegłam przed nim ani jednej książki. Nagle usłyszałam hałas

i zobaczyłam drogie pióro, które właśnie toczyło się po blacie stolika,

przy którym siedział. Mężczyzna w ostatniej chwili zatrzymał je przed

upadkiem na ziemię. I wtedy dostrzegłam swoje niewyraźne odbicie

w oknie. I mogłabym przysiąc, że...

Byłam obserwowana.

Szybko, pełna niepokoju, odwróciłam wzrok. Pokręciłam głową,

próbując pozbyć się własnych urojeń. Odzyskałam zdrowy rozsądek

i spokojnie wróciłam do stolika. Zabrałam rzeczy i ruszyłam do wyj-

ścia. Pożegnałam bibliotekarkę skinieniem głowy i wyszłam na ze-

wnątrz. Zrobiło mi się zimno, a gdy miałam właśnie zejść ze schodów

usłyszałam potężny grzmot. Lunęło jak z cebra.

− Chyba sobie żartujecie – powiedziałam, kryjąc się przed deszczem.

Sięgnęłam do torby i wyjęłam telefon. Do odjazdu autobusu miałam

dziesięć minut. Westchnęłam głęboko i zrezygnowana wpatrywałam

się w pionowe strumienie, spadające z nieba. Mój nastrój uległ znacz-

nemu pogorszeniu.

Nagle usłyszałam skrzypienie drzwi i czyjeś kroki. Drgnęłam i in-

stynktownie się wyprostowałam, a wszystkie moje mięśnie napięły się

jak struna. Uniosłam głowę i odwróciłam się.

Nasze oczy się spotkały. Otworzyłam ze zdumienia usta, bowiem

rozpoznałam w nieznajomym przystojnego mężczyznę z parku. Mój

niepokój znikł zupełnie jak za sprawą czarodziejskiej różdżki. Roz-

luźniłam się. Musiałam wyglądać naprawdę głupio. Minęło kilka se-

kund, zanim zdałam sobie sprawę, że wpatrywanie się tak obscenicznie

w nieznajomego nie było szczytem kurtuazji, ale nic nie mogłam na to

poradzić. Z bliska był nawet bardziej pociągający. Wyglądał jak model

żywcem wyjęty z pokazu Armaniego, a przynajmniej jego ciuchy na

pewno stamtąd pochodziły. Miał co najmniej sto osiemdziesiąt centy-

metrów wzrostu, a jego stalowe spojrzenie...

Facet nie wykazał żadnego zainteresowania moją osobą i po pro-

stu rozłożył parasol. Odwrócił wzrok i ruszył przed siebie. Jak gdyby

nigdy nic. I wtedy bańka pękła, a moje różowe okulary rozsypały się

w drobny mak.

− Proszę zaczekać! – Odwróciłam się niechętnie, słysząc kobiecy głos.

Bibliotekarka podeszła do mnie i podała mi dokument. – Zapomniała

pani legitymacji studenckiej – powiedziała, uśmiechając się życzliwie.

– Wy studenci UJ-otu zawsze czegoś zapominacie.

Podziękowałam jej i schowałam zgubę do torby. Zrezygnowana

spojrzałam przed siebie, gotowa biec, byle tylko zdążyć na autobus.

Nagle zawahałam się, widząc, że przystojny student stoi na ulicy i pa-

trzy prosto na mnie. Myślałam, że już dawno sobie poszedł, ale najwy-

raźniej się pomyliłam. Przez chwilę wyglądał jakby nad czymś inten-

sywnie rozmyślał. W końcu zdecydowanym krokiem podszedł bliżej

i zatrzymał się dokładnie przede mną, unosząc parasolkę.

− Studiujesz na Uniwersytecie Jagiellońskim? – zapytał. Skinęłam

głową, a na jego twarzy niespodziewanie rozkwitł przyjazny uśmiech.

I w tym momencie zrozumiałam dlaczego brunetka z parku była tak

oczarowana. Przez chwilę myślałam, że to słońce znów pokazało się na

niebie, przeganiając chmury.

Rozdział 2

Wciąż padało, ale nie tak bardzo jak wcześniej. Najgorsze minęło.

Szłam ramię w ramię z przystojnym nieznajomym. Byłam nieco skrę-

powana, ale również wdzięczna za okazaną pomoc.

− Jestem Anna Maj – przedstawiłam się.

− Adam.

− Bardzo ci dziękuję. Gdyby nie ty, przemokłabym do suchej nitki.

Chłopak spojrzał na mnie i znów się uśmiechnął. Nie odezwał się

jednak ani słowem. Poczułam się nieswojo. Nieznośną ciszę zagłuszały

tylko bębniące w parasol duże krople deszczu i przejeżdżające samo-

chody.

− Jaki kierunek? – zapytał nagle, wpatrzony we mnie z uwagą.

− Administracja.

− Prawo – powiedział beznamiętnie i odpuścił.

Krótka, uprzejma wymiana zdań właśnie została odhaczona i za-

liczona. Znów pogrążyłam się w ciszy i własnych myślach. Nie przy-

pominałam sobie, bym kiedykolwiek widziała go na uczelni, a takiej

twarzy na pewno bym nie zapomniała. Dużo się uśmiechał i wyglą-

dał na miłego, ale jednocześnie był pełen rezerwy. Podniosłam wzrok

i dyskretnie przyjrzałam się jego profilowi. Miał długie i gęste rzęsy,

zupełnie jak moja porcelanowa lalka w mieszkaniu. Były naprawdę

wspaniałą ozdobą dla jego szarych, błyszczących oczu. Zauważył, że

się mu przyglądam i spojrzał prosto na mnie.

Jego spojrzenie znów przeszyło mnie milionem igieł, zupełnie jak

wtedy w parku.

Tym razem jednak wydało się ono intensywniejsze. Dostałam gę-

siej skórki.

Usłyszałam głośne dudnienie, które nasilało się z każdą chwilą.

Melodia była niezwykle rytmiczna i hipnotyzująca. Niestety na ulicy,

oprócz uciekających przed deszczem przechodniów, nie dostrzegłam

żadnego muzyka grającego na bębnach. Mimo to słyszałam coraz wy-

raźniej kolejne takty jedynej w swoim rodzaju kompozycji. Dopiero

po chwili zlokalizowałam tego utalentowanego kompozytora, a było

nim moje własne serce. To ono z niebywałą mocą tłukło się o żebra,

tworząc tę piękną melodię.

Tylko dla kogo powstała ta serenada?

Odwróciłam wzrok, nie na żarty przerażona tym odkryciem. W tej

chwili była to jedyna forma ucieczki, którą mogłam zastosować. Wciąż

czułam jak serce szybko bije mi w piersi. Mimo to starałam się zacho-

wać pozory. Nie chciałam, by mężczyzna zauważył jak łatwo zniszczył

moje wewnętrzne poczucie bezpieczeństwa. Gdy dostrzegłam przysta-

nek autobusowy poczułam ulgę. Zatrzymałam się.

− Dziękuję ci bardzo... − zamilkłam, nie mogąc przypomnieć so-

bie jego imienia. Byłam zbyt poruszona osobliwą reakcją, której wła-

śnie doświadczyłam.

− Adam – przyszedł mi z pomocą. – Adam Wetulani.

Zmusiłam się do uśmiechu i podałam mu rękę na pożegnanie i pra-

wie natychmiast tego pożałowałam. Jeden dotyk sprawił, że poczułam

się jak rażona piorunem. Dostrzegłam jak jego źrenice lekko się roz-

szerzają. Nie wiedzieć czemu zabrakło mi tchu.

− Następnym razem powinnaś bardziej uważać – powiedział cicho.

− Słucham? – zapytałam nieco zdezorientowana.

− Parasol... powinnaś nosić jeden zawsze przy sobie – odpowiedział

i włożył jedną dłoń do kieszeni płaszcza. Zbliżył się i zmierzył mnie

wzrokiem. – Do zobaczenia.

Uśmiechnął się tajemniczo i odszedł. Miałam tylko nadzieję, że nie

zauważył do jakiego stanu mnie doprowadził.

Nie czekałam długo na autobus. Skasowałam bilet i usiadłam na

samym końcu. Moje dłonie były zimne. Miałam dość wrażeń jak na

jeden dzień. Spojrzałam przez okno, obserwowałam wysokie uliczne

lampy, które mijaliśmy w pośpiechu i nagle doznałam olśnienia.

− Adam Wetulani – powtórzyłam. – Darcy...

Dotarłam do domu w ciągu pół godziny. Zastałam Lenę na kanapie.

Oglądała telewizję i pożerała chipsy.

− Znów nie zamknęłaś drzwi – powiedziałam, zdejmując kurtkę

i buty.

− Byłam w sklepie – odpowiedziała i rzuciła w moją stronę puszkę

piwa. – Trzymaj.

Podeszłam bliżej i grzecznie odstawiłam browar na stolik. Następ-

nie opadłam na kanapę obok niej.

− Mam dość – powiedziałam, wpatrując się w sufit.

− I dlatego powinnaś wyjść i się zabawić – Lena podsunęła mi

paczkę chipsów. – Powiedz mi, kiedy ostatnio byłaś na mieście, albo

w jakimś klubie? Kiedy w ogóle uprawiałaś seks? – Nie mogłam sobie

przypomnieć, więc milczałam. – No właśnie – dodała.

Przez chwilę skupiłam się na serialu, który emitowano w telewizji

i nagle moje myśli powędrowały w stronę przystojnego studenta pra-

wa.

− Może faktycznie najwyższy czas na zmianę... – Mruknęłam pod

nosem i przygryzłam dolną wargę. Moja wyobraźnia zaczęła mi pod-

suwać niepokojące obrazy.

Lena zupełnie jak na zawołanie zerwała się z kanapy.

− To gdzie ruszamy? Niedaleko otworzyli nowy klub. Znam tam

ochroniarza, więc z wejściem nie powinno być problemów. Zabawimy

się, jak jeszcze nigdy. Oj będzie się działo! Tylko pomyśl o minie tej

starej baby z dołu, gdy zobaczy nas całkowicie pozbawione skromno-

ści. Oj tak! – Zatarła złowieszczo dłonie. – Dopilnuję, że już więcej

nie będzie podglądać. Pozbędę się tego osiedlowego monitoringu raz

na zawsze.

Słowa Leny podziałały na mnie jak kubeł zimnej wody. Odchrząk-

nęłam i skupiłam się na niej.

− Wiesz, że nie lubię tłumów i głośnej muzyki, a po za tym jestem

zmęczona, a sąsiadkę zostaw w spokoju. Myślę, że przez jakiś czas nie

będzie nas nagabywać.

− Teraz ma pewnie inne problemy – dodałam w myślach.

Nie musiałam na nią patrzeć, by wiedzieć, że właśnie przewróci-

ła oczami.

− No i jest. Znów mówisz jak sześćdziesięcioletnia staruszka. Dziew-

czyno ogarnij się. Nie można żyć tylko pracą i uczelnią. Jak tak dalej

pójdzie wylądujesz w wariatkowie.

Otworzyłam usta, by ją zapewnić, że to mi nie grozi, ale przerwało

mi pukanie do drzwi.

− Zapraszałaś kogoś? – zapytałam, widząc, że Lena biegnie do drzwi

jak na skrzydłach.

− Michał miał wpaść na chwilkę – odpowiedziała i jednym spraw-

nym ruchem otworzyła drzwi.

Do mieszkania wszedł wysoki, wytatuowany motocyklista, którego

mi kiedyś przedstawiła. Lena rzuciła mu się na szyję i pocałowała na-

miętnie.

Zmarszczyłam brwi. Miałam dość widoku zakochanej parki, więc

wstałam, zabrałam ze sobą paczkę chipsów i poszłam do pokoju. Sło-

wa powitania z mojej strony uznałam za zbędne.

Niezbyt przepadałam za nowym facetem przyjaciółki. Chodzili ze

sobą zaledwie od dwóch miesięcy, a on już pokazał mi się od najgor-

szej strony.

Michał był zapalonym motocyklistą i palaczem. Uwielbiał niebez-

pieczeństwo i L&M. Jednym słowem był to typowy „bad boy”. Lena za-

wsze miała słabość do takich jak on. Nie wróżyłam im jednak wspól-

nej przyszłości. Moja przyjaciółka zmieniała facetów jak rękawiczki.

Była bardzo kochliwa, ale jednocześnie niestała w uczuciach. Swoje

przemyślenia zachowałam jednak dla siebie. Nie chciałam sprzeczać

się z zakochaną małolatą, którą stawała się Lena za każdym razem, gdy

się z nim spotykała.

Zanim zniknęłam w pokoju, dostrzegłam jak Michał puszcza do

mnie oczko i chwyta bezceremonialnie swoją dziewczynę za zgrabny

tyłek. Zrobił to umyślnie. Wiedział, że mnie tym zirytuje. Posłałam mu

jedno zimne spojrzenie i zamknęłam za sobą drzwi. Opadłam na łóżko.

− Ciesz się póki możesz – warknęłam.

Wpatrywałam się w sufit. Po chwili chwyciłam telefon i założyłam

słuchawki. Wybrałam Cztery pory roku Vivaldiego, zamknęłam oczy

i wsłuchiwałam się w kojącą muzykę. Rozpoczęła się właśnie trzecia

część – Jesień, gdy poczułam pragnienie. Skierowałam się do kuch-

ni. Na szczęście Michał i Lena zamknęli się w pokoju. Nalałam so-

bie do szklanki soku jabłkowego i miałam wracać, gdy zauważyłam

na kanapie jego kurtkę. Długo się jej przyglądałam, zanim podjęłam

decyzję. Podeszłam bliżej. Ostatni raz spojrzałam w stronę drzwi do

pokoju Leny, ale nie zanosiło się na szybki powrót Michała. Nie wa-

hałam się i podniosłam kurtkę. Pierwsze co do mnie dotarło, to silny

zapach papierosów. Skrzywiłam się i szybko przeszukałam kieszenie.

Nie znalazłam jednak nic, oprócz paczki gum do żucia i zapalniczki.

Już miałam się poddać, gdy dostrzegłam coś w ukrytej wewnętrznej

kieszeni. Ostrożnie wyjęłam niewielki, plastikowy woreczek z bia-

łym proszkiem......

− Diler, czy narkoman?

Po chwili spokojnie odłożyłam na miejsce kurtkę i zabrałam ze sto-

lika szklankę z sokiem. Upiłam łyk i, jak gdyby nigdy nic, odwróciłam

się i wróciłam do pokoju. Położyłam się na łóżku i zamknęłam oczy.

Ogarnęło mnie uczucie satysfakcji i dziwna przyjemność rozlała się

po całym moim ciele. Nie miało to jednak nic wspólnego z substancją,

którą znalazłam.

Obudziłam się zlana potem. Oddychałam głęboko, próbowałam się

uspokoić. Koszmary nocne nie były dla mnie nowością, ale jeden sen

powtarzał się nazbyt często. Był najbardziej przerażający. Wykorzysty-

wał bowiem mój największy strach.

Wodę.

W tym śnie za każdym razem ból był nie do zniesienia, a rozpaczli-

wa walka o każdy oddech zbyt wyczerpująca. I kiedy myślałam, że to

już koniec, otwierałam oczy. Zawsze w tym samym momencie. W cza-

sie, gdy woda wdzierała się do moich płuc. Tej nocy również tonęłam

w odmętach mojego koszmarnego snu.

Zacisnęłam dłonie na kołdrze i pochyliłam głowę.

− Już dobrze – przemówiłam do siebie, próbując zapanować nad

nieregularnym oddechem. – To tylko sen.

Minęła minuta, potem dwie. Wsłuchiwałam się w tykający zegar.

Powoli moje ciało się rozluźniało. Oddech wrócił do normy, a zimny

pot przestał rosić moją skórę. Wciąż jednak drżały mi dłonie. Sięgnę-

łam po leżący na szafce telefon. Dochodziła trzecia w nocy. Opuściłam

łóżko i podeszłam do szafy. Wyjęłam ciepłą bluzę i nałożyłam ją na

siebie. Spięłam lepiące się do karku włosy i sięgnęłam po stojące w ką-

cie kartonowe pudło.

Nigdy nie zasypiałam ponownie, gdy śniły mi się koszmary. Zbyt

bardzo się bałam, że demony nocy znów powrócą. Znalazłam jednak

zajęcie, które pozwoliło mi ukoić nerwy i wytrwać do rana. Podeszłam

do biurka, zapaliłam lampkę i otworzyłam pudło. Spojrzałam na stos

różnokolorowych idealnie przyciętych kartek. Usiadłam i wyjęłam

czarny flamaster.

− Dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem – szepnęłam bez zastanawia-

nia i napisałam liczbę na niebieskim papierze.

Tak. W wieku dwudziestu czterech lat we śnie utonęłam dziewięćset

dziewięćdziesiąt siedem razy. Nie było mowy o pomyłce. W końcu

każdy kolejny raz dokładnie notowałam w pamięci.

Składanie żurawia opanowałam do perfekcji. Moje ruchy były w peł-

ni przemyślane i wyuczone. Każda kolejna papierowa figura wyglą-

dała równie perfekcyjnie co poprzednia. I co najważniejsze origami

wymagało skupienia i ciszy. Dzięki tej sztuce z kraju kwitnącej wiśni,

potrafiłam oczyścić umysł z negatywnych emocji i wspomnień.

Na dworze zaczęło już świtać. Sięgnęłam do pudła po kolejną kart-

kę, ale okazało się, że jest już puste. Spojrzałam na biurko. Pełne było

różnokolorowych żurawi. Nie mieściły się na niewielkiej powierzchni.

Większość z nich spoczywała wokół mnie na podłodze.

Westchnęłam, oparłam się o krzesło i zamknęłam na chwilę oczy.

Kiedy ponownie uniosłam powieki, jasne promienie słońca zaczęły

wdzierać się do mojego pokoju. Szybko przeszukałam wzrokiem biur-

ko i podniosłam niebieskiego żurawia, który miał na skrzydle wypisany

numer. Wstałam i podeszłam do szafy. Zobaczyłam zwyczajny, całkiem

spory plastikowy worek. Rozwiązałam go i wrzuciłam papierową figurę

do środka. Wylądował pośród innych podobnych sobie.

Zamknęłam szafę i spokojnie zajęłam się sprzątaniem. Rezultat

mojej nocnej pracy wrzuciłam do reklamówek i wyniosłam na dwór

do kontenera na śmieci. Wróciłam i ostrożnie zamknęłam drzwi, by

nie obudzić Leny. Zatrzymałam się, gdy dostrzegłam kurtkę Michała.

Zmarszczyłam brwi. Został na noc. Nic jednak na to nie mogłam po-

radzić. W końcu Lena również tu mieszkała i miała prawo zapraszać

znajomych. Chwyciłam butelkę wody mineralnej i opuściłam kuch-

nię..........

Stanęłam w miejscu, gdy usłyszałam skrzypienie otwieranych drzwi.

Mój wzrok zatrzymał się na nagim, umięśnionym torsie Michała. Chło-

pak ziewnął i przeczesał czarne jak smoła włosy. Gdy mnie dostrzegł

wyprostował się i skrzyżował ręce na klatce piersiowej.

− No proszę... – uśmiechnął się złośliwie – zakonnica jak zwykle

na posterunku.

Zignorowałam jego docinki, chwyciłam leżącą na kanapie kurtkę

i rzuciłam prosto w jego stronę. Złapał ją w ostatniej chwili.

− Najwyższy czas byś wrócił do domu.

− Wyrzucasz mnie? – zapytał i podszedł bliżej. – Ktoś tu chyba wstał

lewą nogą. I co to za cienie pod oczami? Czyżby jęki Leny wczoraj nie

pozwoliły ci spać? Trzeba było przyjść i dołączyć. Nie miałbym nic

przeciwko trójkątowi...

Zmierzył mnie wzrokiem wyrażającym pewność siebie, a na jego

twarzy zawitał uśmieszek. Poczułam obrzydzenie. Nie dałam jednak

tego po sobie poznać. Wciąż zachowywałam kamienną twarz.

− Posłuchaj... − zaczęłam spokojnie, ale przerwałam, bo w pomiesz-

czeniu znalazła się zaspana Lena.

− Co robicie tak wcześnie? – zapytała, ziewając i jednocześnie tu-

ląc poduszkę.

− Tylko rozmawiamy – odezwałam się, upiłam łyk wody i wtedy do

głowy przyszła mi pewna myśl.

– Już wychodzisz? – Lena zwróciła się do Michała.

Chłopak założył kurtkę i włożył ręce do kieszeni, a następnie spoj-

rzał na mnie.

− Właśnie się zastanawiam... Kotku najchętniej nie odstępowałbym

cię na krok.

Przyjaciółka zarumieniła się, podniosła poduszkę i zakryła nią twarz.

− Ale nie wiem, czy zakonnica... – odchrząknął, specjalnie się myląc

– Ania będzie miała coś przeciwko temu.

− Anka? Oczywiście, że nie, prawda? – Lena przeniosła wzrok na

mnie i rzuciła mi jedno dosadne spojrzenie. Komunikat był nad wy-

raz zrozumiały.

− Oczywiście – odpowiedziałam bezbarwnym głosem. – A teraz jeśli

mogę... wracam do siebie.

Wykonałam jeden krok i potknęłam się. Michał wciąż stał przede

mną. Widząc co się dzieje, odruchowo wyciągnął ręce, a ja tylko na

to czekałam. Z całej siły ścisnęłam butelkę wody. Strumień wystrzelił

i uderzył prosto w cel. Upadłam na ziemię, bezpiecznie asekurując

się dłońmi.

− Cholera jasna! – usłyszałam rozwścieczony głos Michała. Pochyli-

łam głowę jeszcze bardziej, gdyż nie byłam w stanie ukryć rozbawienia.

Przybranie zatroskanej twarzy zajęło mi kilka dobrych sekund.

− Anka, wszystko w porządku? – Przyjaciółka pomogła mi wstać.

Zrobiłam skruszoną minę.

− Tak dziękuję. Nie wiem co się stało. Straszna ze mnie niezdara. –

Podniosłam głowę i popatrzyłam w stronę Michała, który zdjął kurtkę

i z niezwykłą żarliwością próbował pozbyć się z niej wody. Obserwo-

wałam jak wkłada dłonie do kieszeni. Nie był w stanie ukryć paniki.

Nagle spojrzał na mnie pełnym podejrzliwości wzrokiem.

− Zrobiłaś to specjalnie, suko! – krzyknął, nie mogąc już utrzymać

nerwów na wodzy.

− Michał! – Lena zasłoniła mnie swoim ciałem. – Przestań! Czy ty

w ogóle się słyszysz?! To był wypadek!

− Wypadek?! – Chłopak wyciągnął w moją stronę kurtkę. – Ona

zrobiła to specjalnie! Poczekaj jeszcze...

− Wyjdź!

Spojrzałam na Lenę, która zacisnęła dłonie w pięści. Była napraw-

dę zła.

− Kochanie... − Michał próbował się zbliżyć, przemawiał już nie-

co łagodniej.

− Nie słyszałeś co powiedziałam? Wyjdź stąd.

W mieszkaniu zapadła niezręczna cisza.

Chłopak spojrzał na nią, by potem przenieść swoją uwagę na mnie.

Dostrzegłam jak mięśnie jego szczęki niebezpiecznie poruszają się pod

skórą. Wściekły minął nas i wyszedł, trzaskając za sobą drzwiami.

Wbiłam wzrok w plecy Leny. Podeszłam bliżej i położyłam jej dłoń

na ramieniu.

− Wszystko w porządku? – zapytałam zatroskanym głosem.

Przyjaciółka odwróciła się i mocno mnie przytuliła. Odwzajemni-

łam uścisk, wdychając jej delikatny, słodki zapach.

− Przepraszam... Nie wiem co w niego wstąpiło.

− Nie musisz się tłumaczyć. – Spojrzałam jej w oczy. – Po prostu nie

wszyscy potrafią panować nad emocjami.

Lena westchnęła głęboko.

− Wiem, ale... – Odwróciła się i podeszła do kanapy i oparła się

o nią. – To była tylko woda, a ta kurtka nawet nie była nowa. Dlaczego

zareagował w taki sposób?

Spojrzałam w stronę drzwi.

− Kto wie... – odpowiedziałam i schyliłam się, by podnieść plastiko-

wą butelkę. – Posprzątam tu, a ty idź spać. Jest jeszcze wcześnie, a masz

dzisiaj pracę.

Lena skinęła głową i zabrała ze sobą poduszkę. Zatrzymała się

przy drzwiach.

− Naprawdę przepraszam. Nie bierz sobie tego do serca. Michał na

pewno nie chciał cię obrazić. Po prostu był zdenerwowany i...

− Nie martw się. Rozumiem – odpowiedziałam, uśmiechając się.

− Dziękuję. – Przyjaciółka ułożyła dłonie w kształt serca, a później

zaszyła się w swoim pokoju.

Bez zbędnego ociągania przyniosłam mop i zajęłam się wycieraniem

podłogi. Wykonałam piruet i zatrzymałam się przed sofą.

− Ma za swoje – powiedziałam i opadłam na kanapę.

− Spotkałaś go?! – krzyknęła z niedowierzaniem Patrycja. Tym sa-

mym zwróciła na nas niepotrzebnie uwagę. Skinęłam głową i nabi-

łam sobie na plastikowy widelec pomidorka koktajlowego. – No i co?

O czym rozmawialiście?

Przełknęłam kolejny kęs sałatki, sięgnęłam po wodę i po raz kolejny

wystawiłam na próbę cierpliwość koleżanki.

− Wydaje się miły – odpowiedziałam krótko.

− Miły? Tylko tyle masz do powiedzenia? Anka, spędziłaś dziesięć

minut z facetem marzeń i jedyne co o nim mówisz to to, że jest miły? –

Wzruszyłam ramionami i wrzuciłam puste opakowanie po moim dru-

gim śniadaniu do kosza. – Jesteś naprawdę niemożliwa – prychnęła,

idąc za mną do sali wykładowej. – Na twoim miejscu poprosiłabym

przynajmniej o numer telefonu, albo... – Nie dokończyła, bo nagle się

zatrzymałam i wpadła prosto na mnie.

Nie słuchałam jej wyrzutów. Patrzyłam właśnie na zmierzającego

w moją stronę Adama. Spodziewałam się, że się spotkamy, ale nie tak

szybko. Za nim równym krokiem podążał wianuszek ślicznych dziew-

czyn. Wszystkie starały się przyciągnąć jego uwagę i zamienić z nim

słowo. Przyjrzałam mu się uważnie. Zachowywał się niezwykle uprzej-

mie. Normalny facet już dawno miałby dość tego ciągłego zawracania

głowy, ale on znosił to z godnym podziwu spokojem. Patrzyłam jak

żegna się z grupą. Oblizałam usta.

− O mój Boże – Do moich uszu doszedł pełen zachwytu głos Patrycji.

– Istny z niego anioł.

Westchnęłam głęboko zirytowana i chwyciłam ją za ramię i pocią-

gnęłam w głąb korytarza.

− Wykłady, pamiętasz?

Obejrzałam się tylko raz. Ten jeden raz wystarczył, by coś mnie

tknęło. Dostrzegłam bowiem na twarzy Adam ten sam uśmiech, któ-

rym uraczył mnie wczorajszego wieczoru. Perfekcyjny, idealny, ale tym

razem skierowany do kogoś innego. Poczułam nieprzyjemne ukłucie

w okolicy serca i – co dziwniejsze – nostalgię.

Ciągła paplanina Patrycji nie pozwalała mi w pełni skupić się na

tym, co ma do przekazania profesor Orzechowski. Jednak w żaden

sposób nie mogłam jej uspokoić. Na nic były moje groźby i prośby.

Dziewczyna wciąż opowiadała o swoim księciu.

− Parę dni temu byłam w bibliotece i widziałam jak pomagał w nauce

grupie studentów. Był przy tym taki wyrozumiały i...

− Ty? W bibliotece? – przerwałam jej, autentycznie zdziwiona.

Patrycja zrobiła naburmuszoną minę.

− Tak. Czy to aż tak dziwne?

Wyprostowałam się, gdy zobaczyłam jej ostre spojrzenie i poważny

wyraz twarzy. Uśmiechnęłam się przepraszająco.

− Nie. Po prostu, kiedy ostatni raz zaproponowałam ci naukę w bi-

bliotece, gdzie nikt ci nie będzie przeszkadzał, dałaś mi jasno do zro-

zumienia, że masz lepsze rzeczy do roboty.

Dostrzegłam na jej twarzy rumieńce.

− No dobra. Zawędrowałam tam za nim. Zadowolona?

Zapisałam kilka słów w zeszycie i znów spojrzałam na dziewczynę.

Obraziła się. Założyła ręce na piersiach i patrzyła przed siebie. Wątpi-

łam w to, czy słyszy w ogóle słowa profesora, ale przynajmniej zamilkła.

Odetchnęłam z ulgą i znów skupiłam się na notatkach. Miałam zamiar

ją później uspokoić. Ciastko z czekoladą zawsze działało.

Wystrzeliłam z sali jak strzała. W supermarkecie zaczynała się dziś

wielka obniżka cen. Chciałam jak najszybciej się tam znaleźć, więc

biegłam ile sił w nogach, byle tylko dotrzeć na czas. Nasz budżet domo-

wy ostatnio bardzo ucierpiał. Lena postanowiła wydać nasze wspólne

pieniądze na lampę do utwardzania paznokci. Stwierdziła, że teraz ma-

nicure będzie robić sobie sama w domu i tym samym zaoszczędzi na

kosmetyczce. Byłam sceptycznie nastawiona do jej pomysłu, ale moje

argumenty przeciw spłynęły po niej jak woda po kaczce. W końcu bez

mojego pozwolenia zabrała ze wspólnej kasy czterysta złotych i zro-

biła naprawdę duże zakupy. Lampa była tylko szczytem góry lodowej,

która zbudowana była z kilku hybrydowych lakierów, różnych płynów,

pędzelków, ozdób i Bóg wie jeszcze czego.

Zmierzałam ku schodom. Pokonałam je niebywale sprawnie. Wy-

jęłam jeszcze telefon, by dać znać Lenie, która najpewniej zapomniała

o zakupach. Nagle przez moje roztargnienie z całym impetem uderzy-

łam w chłopaka, który niósł przed sobą całkiem pokaźnej wielkości

plik różnych kartek. Wkrótce potem spadł na nas papierowy deszcz.

− Przepraszam – powiedziałam, ignorując tępy ból w lewej dłoni.

Student jęknął, gdy spróbował się podnieść. Jego nadgarstek nie

wyglądał najlepiej.

− Wszystko z wami w porządku? – Odwróciłam się, słysząc znajo-

my głęboki głos i spojrzałam prosto w oczy zmartwionemu Adamowi,

który był świadkiem całej sytuacji.

− Ze mną tak, ale... − Przyjrzałam się młodemu chłopakowi.

− Pomogę ci – Wetulani wyciągnął w moją stronę dłoń. Przyjęłam ją

z wdzięcznością. Pomógł mi wstać, a następnie odłożył teczkę i przy-

klęknął na jedno kolano.

− Nie wygląda to dobrze. Powinieneś pokazać to lekarzowi – powiedział do poszkodowanego chłopaka.

Spojrzałam naprawdę przejęta na pierwszoroczniaka i poczułam

się podle.

− To moja wina. Naprawdę jeszcze raz przepraszam.

− Nie – zaprzeczył łagodnie. – Ja też powinienem uważać.

Adam wstał i wykonał jeden szybki telefon. Następnie zwrócił się

do chłopaka:

− Taksówka będzie tu za dziesięć minut. Zawiezie cię prosto do szpi-

tala.

− Nie trzeba, pewnie to tylko nie groźna kontuzja. Po za tym mam

jeszcze zajęcia i...

− Tym nie musisz się martwić – Uspokoił go. – To prace, które miałeś

dostarczyć do profesor Lebiedzkiej, prawda?

− Skąd...

− Właśnie od niej wracam. Miałem pewną sprawę do załatwienia

i przez przypadek usłyszałem jej rozmowę ze studentką. Wspominała

o pracach zaliczeniowych. – Podniósł jedną z kartek. – Prawdopodob-

nie o to jej chodziło.

− Ale... – Chłopak próbował jeszcze zaprotestować, ale tym razem

to ja się wtrąciłam:

− Nie martw się. Zaniosę prace pani profesor w twoim imieniu.

Wszystko wytłumaczę, nie powinna mieć pretensji.

Przez chwilę się zastanawiał, ale ból w nadgarstku był wystarczają-

co przekonujący.

Patrzyłam jak Adam pomaga mu wstać i powoli odprowadza go

do taksówki.

Ja natomiast zajęłam się porządkowaniem morza papierów, które

stworzyłam przez własną nieuwagę. Na szczęście odrętwienie ręki

minęło równie szybko jak się pojawiło. Byłam w połowie, gdy Adam

wrócił. Przykucnął obok mnie i pomógł mi zebrać resztę.

− Dziękuję – powiedziałam. – Nie myślałam, że spotkamy się po-

nownie w takich okolicznościach – wypaliłam, nieco rozproszona

jego obecnością.

Chłopak uśmiechnął się i wstał. Myślałam, że zwróci mi resztę prac,

ale on w milczeniu ruszył w stronę schodów.

Poszłam w ślad za nim.

− Nie musisz się kłopotać. Mogę zanieść je sama.

− Jest ich całkiem sporo – odezwał się, gdy znaleźliśmy się na szczy-

cie schodów. – Czułbym się podle, gdybyś musiała taszczyć ten cały

ciężar sama na górę. Co jeśli tym razem ktoś wpadłby na ciebie?

Faktycznie. O tym nie pomyślałam. Byłam niższa od pierwszorocz-

niaka, a przecież on ledwie widział drogę przed sobą, niosąc tę stertę

papierów. Więcej nie protestowałam i pozwoliłam sobie pomóc.

Spokojnie dostarczyliśmy pracę pani profesor i wytłumaczyliśmy

co się wydarzyło.

Kobieta wyraziła zaniepokojenie, które jednak szybko ustąpiło, gdy

Adam zapewnił ją, że ów student właśnie znajduje się w szpitalu. Po-

żegnaliśmy się i opuściliśmy salę, w którym niedługo miały się rozpo-

cząć zajęcia.

Wracaliśmy ramię w ramię w ciszy, którą pierwsza przerwałam ja.

− Dziękuję za pomoc – powiedziałam. – Nie wiem jak ci się od-

wdzięczę.

− Może kawa?

Odwróciłam głowę i spojrzałam mu prosto w oczy. Nie byłam pew-

na czy dobrze usłyszałam, ale moje wątpliwości zniknęły, gdy dostrze-

głam jego poważne spojrzenie.

− J-jasne – wyjąkałam. – Jeśli to wystarczy.

Adam uśmiechnął się promiennie i spojrzał na zegarek.

− Niestety dziś muszę odwiedzić kancelarię, ale może w piątek po po-

łudniu?

Skinęłam tylko głową. Po prostu zabrakło mi słów. Wymieniliśmy

się numerami telefonów i Adam ruszył w swoją stronę. Stałam w miej-

scu jeszcze dobre pięć minut. Dopóki nie przypomniałam sobie o wy-

przedaży.