GirlsBooksLovers

Kochani zachęcamy Was do przeczytania pierwszych trzech rozdziałów naszego wspaniałego patronatu Stylo Fantome - "Rozstanie"!!

~Sanders~

Ludzie często myśleli, że „Sanders” to jego nazwisko. Było jednak inaczej. Na nazwisko miał

Dashkevich, a nieco egzotycznie brzmiące imię Sanders przyjął po jakimś dawno

zapomnianym krewnym. Nigdy nie wyprowadził nikogo z błędu – pozwalał wszystkim

myśleć to, co chcieli. Zawsze wychodziło mu to na dobre.

Gdy jako trzynastolatek umierał z głodu, wałęsając się po ulicach Londynu, znalazł go

pan Jameson. Sanders próbował go okraść, lecz był beznadziejnym kieszonkowcem.

Mężczyzna chwycił chłopaka za kołnierz, a następnie przyparł do ściany, dziwnie na niego

patrząc. Zamiast się wściec, zaproponował, iż kupi mu obiad.

Po posiłku Jameson poinformował Sandersa, że jeśli codziennie o ustalonej porze

będzie czekał w tym samym miejscu, to dostanie jedzenie. Chłopak nie spóźnił się ani razu.

Po dwóch tygodniach zaczęli rozmawiać. Jameson zapytał go, dlaczego żyje na ulicy.

– Uciekłem z domu – tylko tyle mu powiedział.

Mężczyzna pokiwał głową.

– Wiem, jak się czujesz.

– Ty też uciekłeś?

– W pewnym sensie. W domu zrobiłem komuś coś bardzo złego.

– I poczułeś się przez to źle? – dopytywał. – Dlatego uciekłeś?

– Nie. Nie czułem się z tym źle. Dlatego uciekłem.

Nadal spotykali się w porze obiadowej. Jameson zlecił mu załatwienie pewnej dziwnej

sprawy, a potem mu za to zapłacił. Śmiał się i mówił: „Teraz jesteś moim asystentem, więc

musimy ustalić wysokość twojej pensji”. Opłacił Sandersowi pokój w hotelu, a także kupił

nowe ubrania.

Chłopak nie potrafił go rozgryźć. Kim był ten facet? Czego chciał? Przez jakiś czas

uważał, że chodzi o seks. Czekał na dźwięk otwierających się drzwi do sypialni, w których

pojawi się cień. W jego starym domu właśnie tak to wyglądało. Ale nie z tym człowiekiem.

Szybko zrozumiał, że tu w ogóle nie chodzi o seks. Owszem, Jameson był bardzo

rozrywkowy i wychodził z założenia, iż wszystko jest dla ludzi, lecz nie był gejem. Uwielbiał

kobiety.

– Idealna kobieta, Sanders. Tego mi w życiu potrzeba – idealnej kobiety. Nie wiem,

czy uda mi się taką znaleźć – wybełkotał pewnej nocy, kompletnie pijany.

– Nigdy pan takiej nie spotkał?

Jameson długo oraz intensywnie zastanawiał się nad odpowiedzią.

– Możliwe, że spotkałem. Wtedy jednak o tym nie wiedziałem. I nie była do końca

idealna.

– Jak dawno pan ją poznał?

– Nie tak dawno.

Sanders również nie był gejem, ale nie interesował go seks. Nigdy tego nie robił.

A przynajmniej nie z własnej woli. I nie z dziewczyną. Zawsze był zbyt zajęty ochroną swojej

tajemnicy. A gdy pojawił się Jameson, Sandersa pochłonął zachwyt i szok wywołany nowym

życiem. Uganianie się za dziewczynami nie znajdowało się zatem w kręgu jego

zainteresowań.

Opowiedział Jamesonowi o rodzinie ciotki, mieszkającej w południowej części

Londynu – rodzinie, w której się wychowywał. Sanders pochodził z Białorusi, ale kiedy miał

pięć lat, rodzice przeprowadzili się do Anglii. Jakiś czas później ich deportowano, natomiast

jego udało się zostawić w domu siostry ze strony matki. Od tamtego czasu nie miał kontaktu z

rodzicami. Mąż ciotki był Anglikiem i nie należał do sympatycznych osób. Sanders nie chciał

mówić Jamesonowi o wszystkich aspektach swojego dotychczasowego życia.

Więc skąd Jameson miał wiedzieć?

Chciał zrobić dla Sandersa coś miłego. Chciał, żeby jego rodzina zobaczyła, jak

dobrze radzi sobie ich siostrzeniec. Chciał, żeby chłopak mógł się trochę popisać. Jego

rodzina zarządzała niewielkim zajazdem, a Jameson zaskoczył go, wynajmując w nim dwa

pokoje.

Wtedy w Sandersie coś pękło. Kiedy w pokoju zjawił się wujek, próbując go poniżyć

i powiedzieć mu, że nigdy nie stanie się kimś ważnym, Sandersowi puściły nerwy – po raz

pierwszy w życiu. Był o wiele mniejszy od wujka, ale kontrolę nad nim przejął gniew. Nie

zdawał sobie sprawy z tego, co zrobił, dopóki nie zatrzymał go Jameson. Wtedy dotarło do

niego, że przez cały czas uderzał głową mężczyzny o kaloryfer.

W tym momencie jego życie by się skończyło. Deportowaliby go na Białoruś, a w

najgorszym wypadku resztę życia spędziłby w więzieniu. Siedział, cały we krwi, i płakał.

Jameson uklęknął obok, po czym mocno go przytulił. Powiedział, że wszystko będzie dobrze,

że wszystkim się zajmie. Chłopak się uspokoił, a mężczyzna dotrzymał słowa. Sprawił, że

ciało w magiczny sposób zniknęło, natomiast pokój został doprowadzony do porządku.

Przekupił ciotkę Sandersa, która w ogóle nie przejęła się tym, iż nigdy więcej nie zobaczy

męża. Widocznie dla nikogo nie był dobrym człowiekiem.

Ani razu nie wrócili do tego, co zaszło tamtej nocy. Jameson nie zadawał żadnych

pytań, tylko zabrał Sandersa z powrotem do Ameryki, gdzie opłacił najlepsze prywatne

szkoły. Okazało się, że chłopak jest bardzo zdolny. Mówił płynnie po angielsku, rosyjsku,

białorusku, polsku oraz niemiecku. Problemu nie sprawiały mu też francuski i hiszpański.

Nauczył się grać na pianinie, a także został mistrzem gry w szachy, dlatego ostatecznie

zaprzestał treningów. Był świetnym strzelcem. Nauczył się również, jak przebudowywać

silniki.

Podczas edukacji dowiedzieli się, że choruje na łagodną odmianę zespołu

Aspergera. To wyjaśniało jego stany zawieszenia, niechęć do rozmów czy nieznaczną nerwicę

natręctw.

Jameson jednak nigdy nie kwestionował jego wyborów, dzięki czemu Sanders mógł

robić, co tylko zechce. Gdy skończył osiemnaście lat, opiekun zaproponował, że opłaci mu

college, ale chłopak odmówił. Chciał zostać z Jamesonem. Chciał zacząć pracować. Chciał

trwać przy Jamesonie i stać się jego prawdziwym asystentem.

Ich relacja nigdy nie była do końca normalna. Jameson czuł się lepiej, jeśli mógł

traktować ludzi tak, jakby dla niego pracowali. A Sandersowi to odpowiadało. W ich

przypadku taki układ się sprawdzał. Nie rozmawiali zbyt często, a kiedy już to robili, nie

wdawali się w długie konwersacje. Mimo to łączyła ich więź, której nikt nie rozumiał.

Sanders kochał Jamesona. Wcześniej nie zdawał sobie sprawy, że można kochać kogoś tak,

jak on kochał Jamesona Kane’a.

Dlatego nie potrafił znieść nieszczęścia Jamesona. Mężczyzna nie był tego świadom,

ale Sanders to widział. Wszystkie te kobiety, rozpusta, jednonocne przygody… Miał

pewność, że Jamesonowi czegoś w życiu brakowało.

Dziewczyny pojawiały się i znikały. Jedne zostawały dłużej, inne krócej. Większość

z nich ignorowała Sandersa. On z kolei ignorował je wszystkie, chociaż jedną z nich,

śpiewaczkę operową z Rio, prawie polubił. Zanim jednak mu się to udało, odeszła. I tak nie

nadążała za Jamesonem. Tak naprawdę żadna nie była dla niego odpowiednia.

Wtedy pojawiła się Petrushka Ivanovic. Jakże Sanders jej nienawidził! Nikt inny nie

zalazł mu do tego stopnia za skórę. Często kłócili się po rosyjsku – żeby Jameson nie

rozumiał. Nazywała Sandersa bezużytecznym, brudnym imigrantem, żerującym na

Jamesonie. On natomiast określał ją mianem nijakiej, fałszywej suki, która jest po prostu

kolejną laską do zaliczenia. Minęło dużo czasu, zanim zniknęła, ale gdy ten dzień wreszcie

nadszedł, Sanders był wręcz zachwycony.

Niedługo po tym poznał Tatum O’Shea. Jameson wspomniał o niej parę razy,

najczęściej po wielu drinkach. Stało się dla niego oczywiste, że to ona była powodem, dla

którego Jameson wiele lat temu uciekł, i tą „nie do końca idealną” kobietą. Nie mogli znać

się dobrze – w końcu po raz ostatni mieli ze sobą styczność siedem lat temu. Trochę czasu

upłynęło, nim Jameson o wszystkim opowiedział.

Sanders nie do końca wiedział, co sądzić o Tatum. Spodziewał się następnej słodkiej

idiotki. Kolejnej kobiety, która będzie myślała, że usidli Jamesona, lecz ostatecznie jej się to

nie uda. Albo że okaże się jedną z tych, które pragną Jamesona ze względu na jego status i

pieniądze.

Ale Tatum taka nie była. Brała wszystko, co Jameson jej dawał, oraz żywiła się tym.

Prosiła o to. Chciała coraz więcej. Wydawała się nieświadoma tego, iż Jameson ma więcej

pieniędzy niż sam Bóg. Przez jakiś czas ich relacja opierała się na samej fizyczności, a jej to

odpowiadało.

Niezwykła dziewczyna.

Totalnie ignorowała dziwne, niezręczne wręcz zachowania Sandersa. Nie lubił

rozmawiać, natomiast ona uwielbiała, więc po prostu do niego mówiła. Zwracała na niego

uwagę, zagadywała, pytała o jego samopoczucie, życie. Czasami naprawdę potrafiła do niego

dotrzeć.

Dotykała go – nikt wcześniej tego nie robił. Sanders nienawidził cudzego dotyku i na

początku bardzo mu to przeszkadzało. Ale Tatum nie odpuszczała. Trzymała go za rękę,

przytulała, a nawet próbowała łaskotać. Miał wrażenie, iż robi to właśnie dlatego, że on nie

lubi dotyku. Zachowywała się tak naturalnie. Tak samo jak Jameson. Aż pewnego dnia

pocałowała go. Nie traktowała tego poważnie, ten incydent stanowił dla niej żart, ale w nim

coś pękło. Sanders miał dwadzieścia lat, a nigdy się nie całował. Nastąpiło to dopiero teraz –

kiedy pojawiła się osoba, która wyszła z inicjatywą. Wykorzystał okazję i odwzajemnił

pieszczotę.

Tatum nie interesowała Sandersa, nie w ten sposób. Miał świadomość, że jest bardzo,

bardzo seksowną kobietą. Nie wstydziła się własnego ciała czy swojej seksualności.

Bezwstydnie flirtowała ze wszystkim, co się ruszało. Nie potrafił w pełni oprzeć się jej

urokowi, wszak był heteroseksualny. Mimo to nie patrzył na nią w ten sposób. Była dla niego

kimś innym. Kimś wyjątkowym.

Już podczas pierwszego spotkania wiedział, że dla Jamesona też jest kimś

szczególnym. Kimś równie wyjątkowym. Inni tego nie widzieli, ale Sanders bez problemu

dostrzegał. Sprawiała, że Jameson był szczęśliwy. Sprawiała, że Sanders był szczęśliwy.

Bardzo się do niej przywiązał.

Gdy relacje między Tatum a Jamesonem stały się bardziej napięte, zbliżyła się do

Sandersa. To wzmocniło ich więź. Przychodziła do niego późno w nocy, grała z nim

w szachy, rozmawiała. Nie naciskała na odpowiedzi. Cierpliwie czekała, aż słowa same

przyjdą. I tak się stało. Nie zadawała pytań, nie oceniała tego, co mówił. Czuł, że trochę ją

kocha. Nie miało to nic wspólnego z romantyzmem czy pociągiem seksualnym. Nie wiedział,

jak to wyjaśnić. Po prostu ją kochał.

Za Jamesona Kane’a gotów był zabić.

Za Tatum O’Shea oddałby życie.

Kiedy związek Jamesona z Tatum się zakończył – a zakończył się bardzo źle –

Sanders był załamany. Jameson nie miał racji. Po raz pierwszy poprosił Sandersa o zrobienie

czegoś, co uważał za niewłaściwe. Wręcz obrzydliwe. Nienawidził kłamać.

Wszystko poszło w cholerę. Myślał, że Jameson przyzna się do błędu, że zrozumie, iż

nie miał racji, a potem przeprosi. Ale nie zrobił tego. Sanders był w szoku. Naprawdę

szanował Jamesona. Poczuł się tak, jakby to jego ojciec zaprzedał duszę diabłu.

Sanders musiał go uratować.

Czasami odnosił wrażenie, że sam musiał wszystko naprawiać.

~Ciąg dalszy~

Głośny łomot wyrwał go z otumanienia. W pomieszczeniu panowała ciemność. Zmrużył oczy

i wbił wzrok w sufit. Co to za miejsce, do chuja? Chwilę zajęło mu zorientowanie się, że jest

w bibliotece. Zaczął sobie co nieco przypominać. Odpłynął na skórzanej sofie stojącej pod

ścianą. Nie pamiętał, kiedy ostatnio z niej korzystał, a tym bardziej na niej spał. Wtedy w jego

głowie pojawiła się myśl, że trochę ponad miesiąc temu znalazł dla niej świetne zastosowanie.

Tatum.

Jęknął, po czym usiadł. Łomot nie ustawał, przez co musiał złapać się za głowę. Nie

potrafił określić, ile wypił, ale na pewno dużo. Spojrzał na barek, który okazał się szeroko

otwarty oraz kompletnie pusty.

Jeszcze więcej łomotania.

– Sanders! – ryknął Jameson, pocierając twarz. Nie usłyszawszy odpowiedzi, wlepił

wzrok w sufit. – Sanders! Otwórz te cholerne drzwi!

Nadal cisza, regularnie przerywana głośnym pukaniem.

Warknął i wstał, kierując kroki w stronę drzwi. Usłyszał dziwne trzeszczenie. Zanim

zdał sobie sprawę, co się dzieje, coś wbiło mu się w piętę. Syknął, a następnie podniósł nogę.

W jego skórze utkwił kawałek szkła. Wyrwał go i przyjrzał mu się uważnie. Gdy po chwili

skierował wzrok na podłogę, totalnie zgłupiał.

Szkło leżało wszędzie. Nie, nie szkło. Kryształ. Potłuczony kryształ ścielący posadzkę,

a dokładnie większą jej część, od barku po ścianę na drugim końcu pomieszczenia. Widział

fragmenty potłuczonych kieliszków, szklanek oraz karafek. Do Jamesona powoli powracały

wydarzenia minionej nocy. Zaczął tłuc wszystko, co szklane, po tym, jak Sanders odszedł.

Po tym, jak ona odeszła.

Ktoś nie przestawał dobijać się do drzwi, ale było już przynajmniej wiadomo,

dlaczego Sanders ich nie otwierał – bo go tu nie było. Jameson chwycił więc za klamkę,

szarpiąc za nią gwałtownie.

– Czego? – burknął.

Naprzeciwko niego stał policjant, co zaskoczyło Jamesona. Nie pokazał tego jednak

po sobie. Nie spuścił wzroku. Policjant był młody i wysoki. Wyższy od Jamesona.

Tyczkowaty oraz zdenerwowany, jakby to był jego pierwszy dzień na obozie sportowym.

Jameson uniósł brwi, przenosząc wzrok z funkcjonariusza na radiowóz i z powrotem.

– Eee… czy to rezydencja pana… – policjant zajrzał do notesu – …Jamesona Kane’a?

Albo Sandersa Dash… Dashke…

– Tak – przerwał mu Jameson.

– A pan to…

– Jameson. To mój dom. Czego pan chce? – zapytał oschle.

Policjant przełknął nerwowo ślinę.

– Ech, chciałem pana poinformować, że odnaleźliśmy pański samochód –

odpowiedział.

Brwi Jamesona wystrzeliły w górę.

– Mój samochód? – Nie miał pojęcia, o co chodzi.

Funkcjonariusz znowu spojrzał na notes, który trzymał w ręce.

– Eee, bentley zarejestrowany na pana Jamesona Kane’a oraz Sandersa Dashke… uch,

właśnie tak. Numery rejestracyjne WX… C1… – zaczął się zacinać.

Jameson uniósł rękę.

– Dobra, znam numer rejestracyjny własnego samochodu. Co z nim? – dopytywał.

Teraz to policjant wyglądał na zaskoczonego.

– Hmm, dostaliśmy zawiadomienie o kradzieży – wyjaśnił.

– Kradzieży?

– Tak. Pan… pan Sanders zgłosił wczoraj kradzież auta. W tej chwili jest tu holowane.

A ja chciałem po prostu zadać kilka pytań – powiedział policjant.

– Sanders zgłosił kradzież naszego samochodu? – upewnił się Jameson.

Ktoś ukradł bentleya? Nie miał pojęcia o jego zniknięciu, a nawet gdyby o tym

wiedział, uznałby, że wziął go Sanders. Głównie on nim jeździł; należał bardziej do niego niż

Jamesona.

Kto chciałby ukraść bentleya? Po tym, jak Sanders złożył „wypowiedzenie”, Jameson

wyprosił wszystkich z domu. Wszedł do salonu i zaczął wrzeszczeć, żeby się wynosili.

Petrushka Ivanovic, jego była, nalegała, by pozwolił jej zostać, ale on niemal dosłownie

wyrzucił ją na dwór, po czym zatrzasnął drzwi.

Zamknął się w bibliotece, gdzie zaczął pić, przeklinając Tate oraz Sandersa. Później

potłukł kryształowe naczynia. Czy to możliwe, że jeden z jego niezadowolonych gości ukradł

samochód? Większość z nich posiadała własne fortuny, więc z pewnością stać ich było

na bentleya.

– Tak, wczoraj wieczorem – kontynuował policjant. – Znaleźliśmy go niedługo po

zgłoszeniu, nieznacznie uszkodzonego. Zrobiliśmy zdjęcia, ale zapewne będzie pan chciał

zgłosić to ubezpieczycielowi.

Nagle na teren posesji wjechała ciężarówka. Jameson patrzył, zszokowany, jak pod

werandę zostaje podprowadzony jego samochód. Drzwi od strony pasażera były porysowane,

jakby kierowca o coś zahaczył. Brakowało też prawego lusterka.

– Co się stało, do cholery? Czy znaleźliście osobę, która go ukradła? – zapytał ostro

Jameson, wychodząc na werandę. Policjant przekartkował notes.

– Tak. Właściwie dzięki temu znaleźliśmy samochód. Funkcjonariusz przyjmujący

zgłoszenie zauważył go na poboczu. Wtedy wezwał posiłki – mężczyzna odczytał

sporządzone notatki.

– Aresztowaliście złodzieja?

– Jeszcze nie. Z tego, co zrozumiałem, to była kobieta. Znaleziono ją nieprzytomną na

basenie w klubie sportowym Beacon Hill.

Tatum.

– Nieprzytomną? – powtórzył cicho Jameson.

Policjant znowu przewertował notes.

– Eee, w tym stanie została odnaleziona, a przynajmniej tak wynika ze słów

funkcjonariusza, który był na miejscu. Sprawdźmy… okej. Z raportu wynika, że w chwili

przybycia na miejsce karetki pogotowia, miała silne drgawki. Obecny tam mężczyzna

powiedział, że wcześniej wymiotowała…

Jameson przestał słuchać. Odwrócił się, po czym bez słowa wszedł do domu. Poszedł

prosto do kuchni, otworzył szafkę obok lodówki i wyciągnął z niej butelkę Jacka Danielsa.

Pił, dopóki nie musiał zaczerpnąć powietrza. Wiedział, że policjant podążył za nim, bo słyszał

za sobą kroki. Pociągnął jeszcze łyk trunku, a potem oparł się o blat.

– Czy wszystko z nią w porządku?

– Zna pan…

– Czy nic jej nie jest?

– Hmm… – Funkcjonariusz chrząknął, a Jameson usłyszał szelest kartek. – Nie… nie

wiem. Z ostatniej otrzymanej przeze mnie informacji wynika, że kiedy została zabrana do

szpitala, wciąż miała drgawki, a do tego nieregularny, bardzo słaby oddech oraz ledwo

wyczuwalny puls. Nic więcej nie wiem, panie Kane.

Pan Kane. Ktoś powinien uzmysłowić mu, że tak naprawdę nazywam się Demon.

– Wyjdź – wyszeptał Jameson, wpatrując się w granitowy blat.

– Słucham?

– Powiedziałem: wyjdź. Wynoś się z mojego domu – warknął, odwracając się.

– Muszę wypełnić niezbędne dokumenty, a pan… – Policjant wyglądał na

zszokowanego. Głos mu się załamał.

Jameson ruszył przed siebie, mijając stojącego w przejściu funkcjonariusza.

– Samochód należy do Sandersa, więc z nim się kontaktujcie – burknął.

– Ale pan… proszę pana! Zdaje pan sobie sprawę, że jest ranny? – krzyknął, pędząc za

Jamesonem i wskazując na krwawe ślady, jakie za sobą zostawiał.

– Tak – warknął.

W otwartych drzwiach stał potężny mężczyzna w kombinezonie. W ręku trzymał kartkę.

– Hej! Kto zapłaci za robotę? Muszę się z tego rozliczyć – mówił z twardym bostońskim

akcentem. Jameson warknął raz jeszcze, a następnie podszedł do stolika naprzeciwko drzwi.

Gwałtownie otworzył szufladę i wyciągnął z niej plik banknotów. Obaj, policjant oraz

kierowca ciężarówki, patrzyli na niego, oniemiali.

– To dla pana, tylko proszę zniknąć z mojej posesji w ciągu pięciu minut – powiedział

Jameson i wyprowadził ich na werandę, rzucając na podłogę studolarowe banknoty.

– Oj, to żaden problem, koleś – powiedział kierowca ciężarówki, pochylając się, żeby

zebrać pieniądze. Musiało tam być z osiemset dolarów. Może był wielki, ale bardzo sprawnie

odstawił bentleya, a chwilę później odjechał swoją ciężarówką. Zajęło mu to mniej niż

wyznaczone pięć minut.

– Mimo wszystko musimy… – zaczął policjant. Jameson zmroził go spojrzeniem

i zawrócił w stronę drzwi.

– Dzwońcie do Sandersa. On zgłosił kradzież, nie ja. Niech on ogarnie ten bajzel –

warknął, zatrzaskując drzwi.

Policjant jeszcze przez jakiś czas się dobijał, ale Jameson był mistrzem w ignorowaniu

różnych rzeczy. Wbiegł na górę, pokonując po dwa schody na raz, a serce łomotało mu w

piersi. Odnosił wrażenie, że zaraz wybuchnie. Zupełnie, jakby serce próbowało wyrwać się z

jego ciała. A raczej ten organ, który zajmował miejsce serca.

Tatum.

Nie miał pojęcia, dlaczego uważał, że to właśnie tam znajdzie odpowiedzi, ale skierował

się prosto do pokoju Sandersa. Z wielkiej, teraz otwartej, szafy zniknęły wszystkie ubrania.

Chłopak nie narobił bałaganu, jednak coś zostawił. Jameson westchnął i podszedł do łóżka.

Na środku leżały równo ułożone pieniądze. Trzydzieści dwa tysiące dolarów. Wiedział

dokładnie ile, bo zeszłej nocy osobiście wyjął je z sejfu i przyniósł do pokoju Sandersa.

Przyniósł jej.

Na pieniądzach leżała karteczka, na której Sanders napisał jedno słowo:

Demon.

Chociaż on jeden wie, jak naprawdę się nazywam.

W łazience było włączone światło, więc Jameson tam poszedł. Niewiele rzeczy

wyprowadzało go z równowagi, lecz to, co tam zastał, sprawiło, że poczuł mdłości. Nie

dlatego, że było to coś obrzydliwego. Widok po prostu uzmysłowił mu, jakim potwornym jest

człowiekiem. Potwornym aż do głębi.

Czasami o tym zapominał.

Wszystkie szuflady powysuwano, natomiast ich zawartość wyrzucono na podłogę. Prawą

część lustra pokrywała sieć pęknięć. Jedno z nich ciągnęło się aż do umywalki, a na jego

środku zauważył krew oraz kilka włosów. Długich, czarnych włosów. Smugi krwi ciągnęły

się po blacie szafki, co wyglądało tak, jakby ktoś rozsmarował je rękami. Jameson zamknął

oczy. Wziął głęboki oddech, a następnie cofnął się w czasie.

Petrushka dorwała go w kuchni. Mówiła okropne rzeczy na temat Tate, na którą Jameson

był wściekły już od dwóch tygodni. Jednak po konfrontacji, jak zobaczył jej reakcję, złość

zaczęła mijać. Zmieniać w coś innego. Coś nieznanego. Coś, czego nie czuł od bardzo

dawna.

Poczucie winy.

Pet była straszną suką, która nawet nie znała Tate. Przyszła do Jamesona wyłącznie po

to, by zobaczyć wielki finał. Była jeszcze gorszym socjopatą od niego. Tate na to nie

zasługiwała. Nie ze strony Pet. Już sam Jameson traktował ją wystarczająco źle.

Była taka smutna. Może niewłaściwie ją ocenił? Istniało prawdopodobieństwo, że

pomylił się co do jej relacji z baseballistą. Małe, ale jednak. To się czasami zdarzało. Nawet

Jameson Kane mógł niekiedy popełnić błąd. Nie chciał czekać do końca wieczora, aby się

dowiedzieć. Zaczął szukać Tate, gdy tylko spławił Pet.

Jameson nie zauważył, jak to się zaczęło, widział jedynie sam koniec. Kiedy wszedł do

pokoju Sandersa, zobaczył pochylonego nad Tate mężczyznę w garniturze. W pierwszej

chwili pomyślał, że to Sanders. Skoro mowa o smutnych rzeczach, chłopak był dla niego

niczym syn, zatem nie chciał go zabijać ani być do tego zmuszonym.

Ale to nie był Sanders, lecz Wenseworth Dunn, partner biznesowy Jamesona.

Mężczyzna, z którym chodził do szkoły, którego znał od dawna. Dunn wiedział, że Tate jest

nieosiągalna, z kolei Tate wiedziała, że Jameson nie chce, żeby sypiała z jego znajomymi czy

współpracownikami. Łamanie zasad stanowiło widocznie temat przewodni tego wieczoru.

Jameson chciał zamordować ich oboje, ale zdołał zaspokoić się skopaniem Dunna

oraz wyrzuceniem Tatum z domu. Nie zaprzątał sobie głowy wchodzeniem do łazienki.

Zawsze, ale to zawsze patrzył tylko przed siebie. Nie musiał się niczego doszukiwać… nie

obchodziło go to. Prawda? Prawda?

Krwawiła. Jakim cudem nie zauważyłem, że krwawi? Nawet ja nigdy nie sprawiłem, że

krwawiła.

Jameson oparł się o drzwi i osunął na podłogę. Ukrył twarz w dłoniach. Ukończył Yale.

Zarządzał wieloma interesami, w wielu krajach. Na giełdzie grał tak, jakby sam ją wymyślił.

Jego majątek był wielki do tego stopnia, że interesował się nim sam Donald Trump. Wiele

osób uważało go za bardzo inteligentnego, rozsądnego człowieka.

Ale nagle poczuł się bardzo głupi. Przez kobietę o czarnych włosach oraz ciemnych

oczach. Seksowną mądralę z jeszcze seksowniejszym ciałem. Barmankę, zbieraczkę

kuponów, pracownicę na zastępstwo. Kujonkę, która rzuciła college i zaczęła imprezować.

Bezwstydnicę, która prawie nie składała nóg.

Lecz mimo wszystko lepszą od niego pod każdym możliwym względem.

Miała wyłącznie jedną słabość – myślała, że może wykorzystywać seks jako broń.

Zawsze była zbyt naiwna, by zrozumieć, że czasami wystrzelony pocisk odbija się

rykoszetem.

W tym przypadku trafił w niego.

***

Znalezienie jej zajęło mu więcej czasu, niż przypuszczał. Sanders nie odbierał telefonów, co

było zaskakujące, mimo wszystkich tych wydarzeń. Jameson nagrał na poczcie głosowej

kilka przepełnionych złością wiadomości. Pomijając kwestie „służbowe”, chłopak pozostawał

jego rodziną, a sytuacja stała się naprawdę kryzysowa.

Angier Hollingsworth, najlepszy przyjaciel Tatum, również ignorował połączenia od

niego, ale to akurat nie było zaskakujące, gdyż Ang nigdy go nie lubił. Jameson musiał

jednak spróbować nawiązać z nim kontakt, bo gościu na pewno wiedział, co się stało. Pewnie

był już w drodze, by pomścić Tate. Albo siedział przy niej.

Ostatecznie Jameson wybrał numer Tate, lecz zamiast sygnału, usłyszał nagranie na

poczcie głosowej. Trochę go to przeraziło.

W szpitalach bardzo pilnowano informacji o pacjentach. Zanim ją znalazł, nastał

wieczór, a i tak miał szczęście – szpital, w którym przebywała, należał bowiem do tych

wspieranych przez Jamesona finansowo; jedno ze skrzydeł zostało nazwane jego imieniem.

Dopiero, gdy o tym przypomniał, pielęgniarka powiedziała mu to, co chciał wiedzieć.

Jeszcze trudniejsze okazało się uzyskanie pozwolenia na wejście do sali dziewczyny,

ponieważ nie był mężem ani krewnym. Technicznie rzecz biorąc, był dla Tate nikim. Nie

chcieli powiedzieć, w której sali leży. Gdyby posiadał taką informację, i tak musiałby czekać

na godziny odwiedzin, a nawet wtedy wszedłby tylko za zgodą pacjenta. Nie sądził, by to

miało nastąpić.

W pewnej chwili zobaczył Anga. Trzymał się jednak z daleka, bo wiedział, że ich

spotkanie źle by się skończyło. Poza tym obaj mieli większe zmartwienia niż stawanie w

obronie jej honoru. Mężczyzna wyglądał na wykończonego. Miał na sobie pogniecione,

brudne ubrania. Policjant wspomniał, że na miejscu zastali jakiegoś faceta, który znalazł ją,

zanim dostała drgawek. Jameson myślał, że chodziło o Sandersa. Teraz zrozumiał, że to

musiał być Ang.

Jak inaczej dowiedziałby się, że Tate przebywa w szpitalu?

Minęły wieki, zanim Jameson znalazł pielęgniarkę. Kobieta za odpowiednią opłatą

zdradziła mu numer sali. Nigdzie nie widział Anga, ale było już grubo po godzinach

odwiedzin, więc Jameson poprosił, żeby go tam zaprowadziła. Przez całą drogę paplała jak

najęta, widocznie zachwycona jego osobą. Ignorował ją, skupiony wyłącznie na jednym.

Tatum.

– Czy nadal jest nieprzytomna? – zapytał, kiedy stanęli przed drzwiami.

– Och, nie. Rano odzyskała świadomość. Zasnęła po lekach przeciwbólowych. Czy

chce pan, bym ją obudziła? – zapytała, po czym weszła do pomieszczenia.

– Nie, to nie będzie konieczne.

Jameson stanął w progu, podczas gdy pielęgniarka kręciła się koło łóżka. W środku

było włączone jedynie małe światełko, zatem nie widział nic poza łóżkiem. Zauważył, że

Tate od drugiego pacjenta dzieli tylko cienka zasłonka.

Zmarszczył brwi. Nie może tak być. Musi dostać prywatną salę.

– Nie miałam okazji rozmawiać z nią osobiście i nie powinnam tego mówić, ale lekarz

powiedział, że dojdzie do siebie – zapewniła go pielęgniarka, sprawdzając aparaturę.

Jameson odchrząknął, ale wciąż nie wszedł do środka. Chodziło o te drzwi. Czuł się

tak, jakby stał u wrót piekieł.

Ty, który wchodzisz, żegnaj się z nadzieją 1 .

– Myślałem, że znalazła się tu, ponieważ… przesadziła z xanaxem. Po co te leki

przeciwbólowe? – zapytał, błądząc wzrokiem po okolicach nóg łóżka. Cały czas nie potrafił

spojrzeć bezpośrednio na nią.

Na litość boską, bądź mężczyzną. Kiedy czegokolwiek się bałeś? Właź do środka.

– Musieli płukać jej żołądek. Zdarza się, że zabieg bywa bolesny, a z tego, co

zrozumiałam, lekarze mieli problem z umieszczeniem rurki w gardle. Wszystko wróci do

normy – głos pielęgniarki był pocieszający i uspokajający.

W tym momencie Jamesona olśniło.

Myśli, że jestem zatroskanym chłopakiem. Jak słodko.

– Więc nie obudzi się, gdy obok niej usiądę albo jej dotknę? – zapytał Jameson.

Pielęgniarka w końcu na niego spojrzała, widocznie zaskoczona, że nadal nie wszedł

do pomieszczenia.

– Nie sądzę. Jeśli nie chce jej pan przeszkadzać, odradzam krzyki, ale siedzenie przy

niej i trzymanie za rękę nie zaszkodzi – powiedziała.

Pokiwał głową.

– Dziękuję. Może pani wyjść.

– Czy chciałby pan, żebym przyniosła…

– Nie. Proszę po prostu wyjść.

Nie wszedł dalej, dopóki pielęgniarka nie opuściła sali. Bardzo powoli zbliżał się do

łóżka, krocząc prawie bezszelestnie. Zatrzymał się, patrząc na jej stopy. Powoli przesunął

wzrok wzdłuż jej ciała. Pod kołdrą widział dobrze mu znaną sylwetkę. Ciało, które do niego

należało. Ciało istoty, którą sam stworzył.

Tatum.

Była chorobliwie blada. Jameson nie przyjrzał jej się wczoraj dokładnie, a poza tym

nie widzieli się przez miesiąc, więc bardzo możliwe, że wraz z nadejściem jesieni opalenizna

Tate zniknęła.

To niestety nie zmieniało faktu, że była prawie szara. Zaciskane mocno usta straciły

soczystą barwę, zlewając się z resztą twarzy, a gałki pod powiekami drgały nerwowo.

Zastanawiał się, o czym śniła. Czy był to stworzony przez niego koszmar? W obu rękach

miała wenflony. Widział też, że założono jej szpitalną koszulę.

Wyglądała na taką malutką. Kruchą. Uszkodzoną. Usiłował sobie przypomnieć, jaki

był na nią wściekły, zobaczywszy zdjęcia z tym baseballistą. Ale nie potrafił przywołać tego

uczucia; wszystko zniknęło. Cała ta zazdrość, złośliwość. Tatum bywała głupia, temu nie dało

się zaprzeczyć, ale Jameson był cholernym złem wcielonym.

Co czyniło go o wiele, wiele gorszym człowiekiem.

Przysunął sobie krzesło i usiadł na nim, przyglądając się twarzy dziewczyny. Nie lubił

jej o tym mówić, bo nie należał do tego typu ludzi, ale Tate była naprawdę piękna. Nawet bez

makijażu olśniewała swoją urodą. Siedem lat temu przywłaszczyła sobie jego fantazje. Teraz,

po tylu latach, zajęła jego umysł.

Jego serce.

Nie chciałem polubić tej kobiety.

Chwycił ją delikatnie ze rękę, przyciągając do siebie. Poruszyła się nieznacznie, a on

znieruchomiał. Kiedy miał pewność, że się nie obudzi, przysunął jej dłoń jeszcze bliżej.

Musnął opuszkami palców grzbiet. Miała długie, delikatne palce. Pełne wdzięku.

Na tę myśl prawie się zaśmiał – normalnie nie użyłby tego określenia, żeby opisać

Tate.

– Tak bardzo cię przepraszam, dziecinko – wyszeptał, całując jej dłoń.

– Nigdy nie sądziłem, że usłyszę, jak wypowiada pan te słowa.

Jameson zaśmiał się cicho i podniósł wzrok. Oczywiście, w drzwiach stał Sanders.

Włosy miał nienagannie ułożone, jego garnitur zaś wyglądał jak świeżo wyprasowany.

Jameson obstawiałby jednak, że chłopak od wczoraj się nie przebrał.

– Od jak dawna wiesz, że tu jest? – zapytał cicho Jameson. Splótł palce z palcami

Tate, opierając ich dłonie o materac.

– Odkąd ją znaleźli. Usłyszałem przez radio o bentleyu oraz basenie. Wtedy

zadzwoniłem do pana Hollingswortha – wyjaśnił, wchodząc do środka.

– Doprawdy?

– Tak. Na początku nie był zbyt miły. Powiedział, bym panu przekazał, że ma pan

zgnić w piekle. Dopiero gdy poinformowałem go, że już dla pana nie pracuję, udzielił mi

informacji, gdzie ją zawieźli. Od tamtego czasu tu jestem – odpowiedział Sanders.

Jameson pokiwał głową.

– Opowiesz mi, co się stało?

– A czy naprawdę mnie pan wysłucha?

– Ten jeden raz myślę, że tak.

***

Jameson żył dalej, jakby nie wydarzyło się nic złego. Najzwyczajniej w świecie wrócił do

pracy – nikt nawet nie zapytał, dlaczego nazwisko Dunna zostaje zdjęte ze

ściany budynku, a Jameson milczał na temat Tatum oraz Sandersa. Szedł do pracy na

ósmą, a wychodził równo o osiemnastej, codziennie. Bardzo tego pilnował.

Noce należały do niej. Tate została na obserwacji w szpitalu. Około północy zjawiał

się tam i spotykał w kawiarni z Sandersem, żeby napić się kawy i porozmawiać o jej

stanie. Następnie obaj szli do sali, gdzie siedzieli w ciszy. Sanders czytał książki,

natomiast Jameson trochę pracował. Bardzo dużo na nią patrzył. Nieustannie o niej

myślał. Myślał o tym, co on tam robił, co to wszystko znaczyło.

To nie gra. Ona znaczy o wiele więcej. Może zawsze tak było…

Gdy przeniesiono ją do skrzydła psychiatrycznego, musiał zapłacić o wiele więcej,

aby móc się do niej dostać, a potem drugie tyle, by dowiedzieć się, dlaczego ją

przeniesiono.

Uważali, że próbowała popełnić samobójstwo, więc muszą wydać opinię o jej stanie

psychicznym.

Przynajmniej leży w prywatnej sali.

Jameson nie miał pewności, kto był bardziej zdołowany, Sanders, czy on. Ale nie

siedział u niej w ciągu dnia, kiedy dookoła kręcili się lekarze. Sanders musiał być

wściekły, a Jameson źle znosił złość. Gdyby tam był, nie pozwoliłby na jej przeniesienie.

Nie miał żalu do Sandersa – chłopak zadręczał się jej stanem, martwił o nią. W tej sytuacji

nie potrzebował pretensji ani żali.

Te wszystkie noce oraz popołudnia, które Sanders z nią spędził… Jameson zawsze

sądził, że Tate po prostu gadała wtedy o wszystkim, co jej przyszło do głowy. Była bardzo

inteligentna i potrafiła znaleźć wiele tematów do rozmów, a Sanders robił za słuchacza.

Jameson nic na ten temat nie wiedział. Wtedy go to nie interesowało.

Okazało się jednak, że się sobie zwierzali. Sanders znał wszystkie brudne sekrety

Tate, każdą jej podłą opinię o sobie, a nawet innych. Znał każdy najmniejszy szczegół

wszystkich chwil, które dzieliła z Jamesonem. Sanders, będąc bardzo uczciwym

człowiekiem, przyznał, że opowiedział Tate o wszystkim – o tym, jak się poznali, a także

o jego życiu w Anglii oraz na Białorusi.

Jameson nie wiedział, co o tym sądzić. Dziewczyna nie otwierała się przed nim do

tego stopnia, a w przeszłość Sandersa nie chciał wnikać. Stanowili dwie najbliższe mu

osoby, ale nagle z bólem zdał sobie sprawę, że tak naprawdę w ogóle ich nie znał.

Wcześniej się tym nie przejmował. A przynajmniej tak sobie wmawiał.

Teraz bardzo go to obchodziło.

Biorąc pod uwagę ich zażyłość, Sanders o wszystkim wiedział. Tate mu

opowiedziała. O tym, że ona i Nick naprawdę są tylko przyjaciółmi, a jedyne, co zrobiła,

to się z nim całowała. O tym, jak bardzo wyczekiwała powrotu Jamesona. Jak bardzo

poczuła się zdradzona przez Sandersa, gdy ten powiedział jej, że Jameson przywiózł

swoją byłą. Jak bardzo ją tym zranił. Dla niej to już nie była gra. Jej naprawdę na nim

zależało. Była bliska tego, by się w nim zakochać.

Cóż, nie wątpię, że rozwiązałem ten mały problem.

Upiła się, żeby przetrwać przyjęcie. Wzięła xanax, żeby nie czuć bólu. Kiedy Dunn

zaproponował jej seks, nie kontaktowała. Przyznała, że się zgodziła, ale on pchnął ją na

ścianę i przytrzymał. Pożałowała tego, zanim cokolwiek się zaczęło. Ze wszystkich

rzeczy, jakie się tamtej nocy wydarzyły, najbardziej chciałaby, żeby nie doszło właśnie do

tego.

Potem Jameson zapłacił jej i wyrzucił ją z domu; przejechała po pijaku około

trzydziestu kilometrów, a na koniec pływała w basenie, naćpana xanaxem. Istna wisienka

na torcie.

Powinienem był go zabić. Zabić, wyrzucić wszystkich z domu, a później wziąć ją do

łóżka.

Sanders zgłosił kradzież w nadziei, że to pomoże w odnalezieniu jej, może nawet

powstrzymaniu, zanim dojdzie do jakiegoś nieszczęścia. Miał w pokoju stację radiową

nastawioną na policyjną częstotliwość, więc nie musiał długo czekać na zgłoszenie

dotyczące porzuconego bentleya. Ponadto w rozmowie przewinęło się nazwisko Anga.

Bingo.

Tate nie była w stanie powiedzieć, dlaczego weszła do basenu. Nie pamiętała prawie

niczego od chwili, gdy wsiadła za kierownicę. Kiedy Ang ją znalazł, dryfowała na wodzie

z butelką jacka danielsa w dłoni i przestawała kontaktować. Ale zaznaczyła, że nie

planowała popełnić samobójstwa. Nigdy nie wspomniała o tym, że chciałaby umrzeć.

Nikomu. Przysięgała na wszystkie świętości, iż nie próbowała się zabić.

Jamesona nie musiała przekonywać. Tatum O’Shea, kobieta, którą znał, nigdy by się

tak łatwo nie poddała. Stanowiłoby to największe oszustwo z możliwych, a ona zawsze

grała uczciwie. Ich gra jeszcze się nie skończyła – w jego ręce pozostało wiele kart. Nie

wymigałaby się w ten sposób. Była za silna. Poza tym nie mogłaby zostawić go na tym

świecie samego.

A przynajmniej do momentu, w którym by jej na to pozwolił.

***

– Kiedy wracasz do domu? – zapytał Jameson, idąc szpitalnym korytarzem prawie tydzień

później.

– Nie będę już dla pana pracować – odpowiedział Sanders, dorównując mu kroku.

Jameson prychnął.

– Nie pytam, czy wrócisz do pracy. Pytam, kiedy wrócisz do domu – powiedział

z naciskiem, gdy weszli do windy.

Sanders wyglądał, jakby czuł się niezręcznie.

– Nie mam w planach powrotu – odpowiedział.

– Zamierzasz do końca życia mieszkać w hotelu? – zapytał Jameson. Chłopak spojrzał

na niego kątem oka. – Och, tak. Znam każdy ruch, jaki wykonałeś, odkąd odszedłeś.

Myślisz, że kto spłaca debet na karcie, hmm?

– Poszukam nowej pracy po…

– Weź się nie wygłupiaj. Zostaniesz w hotelu, czy wrócisz do domu – obojętne mi to.

Po prostu muszę wiedzieć jedno – zaczął, kiedy winda zatrzymała się na interesującym ich

piętrze.

– Co takiego, proszę pana?

Jameson wyszedł z windy i odwrócił się, aby popatrzeć na swojego towarzysza. To było

takie dziwne, przez tak długi czas być częścią czyjegoś życia, a jednak nie znać go nawet w

połowie tak dobrze jak ktoś, kto pojawił się w życiu tej osoby zaledwie parę miesięcy temu.

Jamesonowi nie podobało się uczucie towarzyszące tym myślom.

– Między nami wszystko okej? – zapytał dziwnie oficjalnym tonem.

Sanders zamrugał kilka razy. Było widać, że pytanie wprawiło go w jeszcze większe

zakłopotanie.

– Nie jestem pewien. Pan… pan mnie zawiódł – odpowiedział.

Jameson pokiwał głową.

– Wiem. Powinienem był cię posłuchać.

– Ale pan tego nie zrobił. Ja tylko chciałem, żeby postąpił pan właściwie.

– Wiem. I naprawdę bardzo cię za to przepraszam.

Sanders wyglądał na kompletnie zszokowanego, a Jameson uznał, że najlepiej będzie

wziąć go z zaskoczenia, póki ma na to szansę. Chwycił chłopaka za ramię, przyciągnął do

siebie i przytulił. Przez chwilę było niezręcznie, ale Sanders w końcu się zrelaksował.

Odwzajemnił uścisk. Zanim pojawiła się Tatum, Jameson był jedyną osobą, która przytulała

Sandersa. Jak na dwóch oschłych mężczyzn, dobrze im to wychodziło. Jameson był przecież

dla chłopaka kimś na wzór ojca.

Czasami o tym zapominał.

– Doceniam to, proszę pana – wymamrotał Sanders.

Jameson się zaśmiał.

– No dobra. A teraz pytanie: Myślisz, że ona przyjmie moje przeprosiny?

Odsunąwszy się, Sanders ostentacyjnie poprawił garnitur.

– Szczerze? Nie. Ona nie chce mieć z panem nic wspólnego – odpowiedział.

– To się jeszcze okaże. Nie ma za wiele możliwości, przebywając w murach szpitala. –

Zaśmiał się.

Sanders pokręcił głową.

– Jutro ją wypisują.

– Co?

– Uznali, że jest stabilna psychicznie oraz nie ma już problemów z przełykiem. Nie

mają powodu, by ją tu dalej trzymać, a ona chce wracać do domu – wyjaśnił Sanders.

Do domu? Ale nie posprzątałem jeszcze biblioteki.

– Myślałem, że…

– Jeśli zamierza ją pan przeprosić, sugeruję zrobić to dzisiaj – przerwał mu Sanders, po

czym nacisnął guzik i drzwi windy się zamknęły.

Jameson stał na środku korytarza, oniemiały. Wiedział oczywiście, że ten dzień

nadejdzie, ale myślał, że ma jeszcze trochę czasu.

Jameson Kane zawsze miał więcej czasu.

Idąc do jej sali, oswoił się z myślą, że ona zapewne wie o jego nadchodzącej wizycie.

Może nawet na niego czeka. Sanders nie zaatakował Jamesona, lecz nie wątpił, że Tatum

jest do tego zdolna. Wcześniej myślał, że jego nocne wizyty pozostały tajemnicą. Teraz nie

miał pewności. Pewnie wiedziała o tym od samego początku.

– Mogę wejść? – zapytał, podchodząc do drzwi.

Leżała na łóżku na wznak, ale widział, że nie śpi. Wzięła głęboki oddech i

głośno westchnęła. Stał nieruchomo, czekając na odpowiedź. Wydawało mu się, że nie

słyszał głosu Tate o wiele dłużej niż przez tydzień.

Pewnie dlatego, że nigdy jej tak naprawdę nie słuchałem.

– Nigdy nie prosiłeś o pozwolenie, więc co cię teraz powstrzymuje?

Jameson wparował do pokoju i przysunął sobie krzesło. Zdjął marynarkę, przerzucił ją

przez oparcie, a następnie usiadł. Dziewczyna wciąż nie odwróciła się w jego stronę.

Odchrząknął.

– Chcesz to zrobić teraz? – zapytał.

Pokiwała głową.

– Po prostu powiedz, co chcesz powiedzieć, i miejmy to z głowy – odpowiedziała.

– Przepraszam.

Wyglądała na zaskoczoną. Spojrzała na niego, a potem zaczęła szukać ręką pilota do

łóżka. Gdy go znalazła, nacisnęła guzik, który podnosił zagłówek. Przyciskała, dopóki nie

siedziała prosto. Na jej twarz wróciło trochę koloru, choć i tak była bledsza niż miesiąc

temu. To uwydatniało ciemny kolor jej oczu oraz włosów.

Nie mógł przestać na nią patrzeć.

Czy ja kiedykolwiek tak naprawdę na nią patrzyłem?

– Za co? – zapytała. Nie był pewien, jak odpowiedzieć. Nie wiedział nawet, czy istnieją

odpowiednie słowa ani czy ma wystarczająco miejsca, czasu oraz powietrza, żeby wyrazić,

jak bardzo jest mu przykro.

– Za… wszystko – wydusił w końcu.

Zaśmiała się.

– Brzmisz, jakbyś chciał się wymigać od odpowiedzi. Nie musisz przepraszać tylko po

to, bym poczuła się lepiej. Nic mi nie jest, nie… – zaczęła, ale zagotowało się w nim do tego

stopnia, że wyładował to na niej.

– Przepraszam, że cię skrzywdziłem – warknął. – Przepraszam, że do ciebie nie

zadzwoniłem. Byłem zbyt głupi i uparty. Przepraszam, że cię nie zatrzymałem. Naprawdę

przepraszam, że chciałem dać ci te pieniądze. Naprawdę przepraszam, że za tobą nie

wybiegłem. Ale przede wszystkim przepraszam za to, że nie zabiłem Dunna.

– Dziękuję, to wiele dla mnie znaczy – powiedziała beznamiętnie.

Zmrużył oczy.

– Ty mi nie wierzysz.

Tate wzruszyła ramionami.

– Nie wiem. Staram się o tym nie myśleć.

– A ja nie mogę przestać myśleć. Myśleć, że może…

– Dlaczego tu jesteś, Jameson? Wyrzuciłeś mnie. Przywiozłeś ją, żeby mnie

ośmieszyć… gratuluję, misja zakończona sukcesem. Mówiąc dosłownie, prawie umarłam ze

wstydu – parsknęła.

Serce zaczęło bić mu szybciej.

Martwa? Nigdy. Nie możesz mnie zostawić.

– Nieśmieszne – burknął. – Byłem na ciebie wściekły. Myślałem, że wróciłaś do

swojego świata. Zobaczyłem zdjęcia, na których byłaś z tym kolesiem, i po prostu się

wściekłem. Byłem taki głupi. Jezu, najbardziej posrana noc mojego życia. Zszokowało

mnie, jak strasznym bydlakiem byłem.

Jęknął, po czym ukrył twarz w dłoniach. Nie należał do typu ludzi, których dało się

onieśmielić, ale nagle nie potrafił spojrzeć jej w oczy. Było mu niedobrze. Było mu wstyd.

Bo nie jestem jej godzien.

– Czy to jakaś gra? – wyszeptała Tate.

Jameson pokręcił głową.

– Nie, dziecinko. Żadnych gierek – powiedział równie cicho.

– Czym jesteśmy, nie pogrywając ze sobą?

– Czymś innym.

– Nienawidzę cię. – Zaszlochała, a Jameson poderwał głowę. Patrzyła w sufit, a po jej

policzkach płynęły łzy.

Zmarszczył brwi.

– Chcę, żebyś wiedziała, że…

– Nienawidzę cię, kurwa! Czy coś tu jest dla ciebie niezrozumiałe? – nagle zaczęła na

niego wrzeszczeć.

Usiadł prosto, oniemiały.

– Ja to rozumiem, bardzo dobrze. Po prostu pomyślałem…

– Nie! Nie musisz myśleć! Ja prawie, kurwa, umarłam, Jameson! Nie winię cię za to,

ale ty nic z tym nie zrobiłeś! Więc CHUJ mnie obchodzi, co sobie pomyślałeś! Chcę, żebyś

wyszedł. – Wybuchnęła płaczem, ukrywając twarz w dłoniach.

Wstał, ale nie zamierzał wyjść. Podszedł bliżej łóżka i pochylił się nad nią.

– Mamy jeszcze pewne interesy do załatwienia, dziecinko – powiedział cicho.

Zamachnęła się. Jak na kogoś, kto „prawie umarł”, miała dużo siły. Trzasnęła go

centralnie w ucho. Wrzasnęła, a następnie zaczęła wymachiwać rękami.

Jameson się nie odsunął. Zrobiwszy unik, chwycił ją za ramiona.

Rzucała się na łóżku, więc chwilę mu zajęło przyszpilenie jej nadgarstków do materaca.

– Nie mamy już żadnych interesów, Kane – syknęła, nie patrząc mu w oczy.

Przypomniał sobie tę noc, gdy kłócili się w kuchni. Potłukła wszystkie naczynia, a on

trzymał nożyczki przy jej gardle. Nigdy więcej nie chciał widzieć tego, co zobaczył wtedy w

jej oczach. Miał nadzieję, że już ani razu tak na niego nie spojrzy.

Teraz było gorzej. Znacznie gorzej.

To ja powinienem był znaleźć się w tym basenie.

– Między nami nigdy nie będzie końca, Tate. Jeszcze to do ciebie nie dotarło?

– Wynoś się.

– Nie. Nie wyjdę, dopóki mi nie powiesz, co mogę zrobić, by to naprawić –

odpowiedział, ściskając jej nadgarstki.

Musiała mu powiedzieć. Musiał się dowiedzieć. Jameson Kane potrafił rozwiązać

każdy problem – ona po prostu musiała mu powiedzieć jak.

Musiał to naprawić.

Wybuchnęła śmiechem, który po chwili przerodził się w szloch.

– Chcesz wiedzieć, czego chcę? Czego naprawdę chcę? Chcę, żebyś zostawił mnie

w spokoju. Chcę, żebyś wyszedł. Chcę cię nie znać. Żałuję, że cię poznałam. Żałuję, że

obsługiwałam to głupie przyjęcie, a potem poszłam do twojego apartamentu. Chcę, żebyś

przestał istnieć. Chcę, żebyś odszedł. – Cały czas płakała, próbując uwolnić ręce z jego

uścisku.

Nie istnieć? Ale to ja ją stworzyłem. Jest moja. Nie możesz istnieć beze mnie, głupia

dziewczyno.

– Dobrze, dobrze – powiedział uspokajająco, a następnie odsunął się, bo odniósł

wrażenie, że Tate zaraz zacznie się dusić. Nigdy nie widział jej takiej załamanej. – Jeśli tego

właśnie chcesz, pójdę.

Nie przestawała płakać, gdy zakładał marynarkę. Przycisnęła dłonie do oczu, walcząc

z potokiem łez. Serce go bolało, kiedy widział ją w takim stanie. Cierpiała jego mroczna

dusza.

Zdał sobie sprawę, że Tate ciągle coś mówiła, więc znowu podszedł do łóżka.

– Wyjdź, wyjdź, wyjdź – powtarzała.

Jameson westchnął. Odgarnął włosy z jej twarzy, po czym pocałował ją w czoło. Nie

ruszała się, przestała mówić. Tylko płakała.

Odwrócił się i zmusił, żeby nie patrzeć za siebie. Gdyby się obejrzał, byłby zgubiony,

a wtedy nie potrafiłby już do niej dotrzeć.

A tego właśnie potrzebowała Tatum.

– Do zobaczenia, dziecinko – pożegnał ją, kierując się w stronę drzwi.

– To ci się nie uda.

No proszę, historia się powtarza.

Nie mógł powstrzymać śmiechu. W końcu był Demonem, prawda?

– Uda. Wystarczy, że będę chciał.

~1~

– Co ty wyprawiasz?

Tate obejrzała się przez ramię, żeby zobaczyć, do kogo należy głos.

Jej przyjaciel, Angier, wyłonił się z cienia i stanął obok niej przy balustradzie balkonu.

Westchnęła, wracając do wpatrywania się w panoramę miasta.

– Próbowałam uciec – odpowiedziała.

Popatrzył na nią z góry.

– Chodzi mi o to kurewstwo. Myślałem, że powiedziałaś, iż nie będziesz tego więcej

robić.

– Ty tak powiedziałeś. Ja się słowem nie odezwałam.

Tate zaciągnęła się papierosem, a następnie wypuściła dym w stronę mężczyzny. Był

od niej o wiele wyższy, prawie trzydzieści centymetrów, więc dym zdążył się rozwiać, zanim

dosięgnął jego twarzy.

Patrzył na nią jeszcze przez chwilę, a potem pomachał ręką przed twarzą.

– Widziałem, jak robisz wiele rzeczy, lecz ta jest najbardziej obrzydliwa z nich

wszystkich – powiedział.

– Ze wszystkich? Biorąc pod uwagę, co widziałeś, to mocne słowa – parsknęła.

W końcu się uśmiechnął.

– Właśnie.

***

Po nocnej eskapadzie wodnej z udziałem xanaxu oraz whiskey stosunki między Tate

a Angiem stały się napięte. Nie potrafiła wyrazić swojej wdzięczności, a zarazem czuła taki

wstyd, że nie mogła spojrzeć mu w oczy. Zobaczył ją w najgorszym możliwym wydaniu – w

tak beznadziejnym miejscu, że nie widziała opcji wydostania się stamtąd. Nawet tego nie

pamiętała.

Ale Ang pamiętał. Bardzo dokładnie. Po tym, jak wypisali Tate ze szpitala, została u

niego na kilka nocy. Trudno jednoznacznie stwierdzić, kto miał gorsze koszmary: ona czy on.

Trochę go wystraszyła i nigdy sobie tego nie wybaczy.

Mimo wszystkich tych wydarzeń, tego, co Ang dla niej zrobił, a także tego, co ona

zrobiła jemu, cały czas czuła irytację na myśl o nim. To z kolei wpędzało ją w poczucie winy.

Ale taka była prawda, nie mogła temu zaprzeczyć. Tate nie umiała kłamać.

Ang jej matkował. Ciągle za nią łaził. Obserwował uważnie, jakby myślał, że za

chwilę się załamie. Mieszkała z nim przez tydzień, ale gdy zobaczyła, że chowa przed nią

noże, wyprowadziła się. Nie miała skłonności samobójczych, a on zarzekał się, że jej wierzy.

Jego zachowanie świadczyło jednak o czymś zupełnie innym.

Wróciła do dawnego mieszkania, w którym gnieździła się ze swoją siostrą, Ellie,

oraz starym współlokatorem Rustym.

Nie minęło dużo czasu, a zaczęły się kłótnie. O wszystko. O nic. Ang zjawiał się

niezapowiedzianie, a Tate przyłapywała go, jak grzebie w jej rzeczach. Wychodzili na

kolację, a on bez przerwy usiłował ją z kimś umawiać. Gdy leżała w łóżku, przychodził

z samego rana, by wyciągać ją na imprezy.

Niefajnie.

Ang nie potrafił zrozumieć, że nie była już tą samą Tate. Jakaś część tej dziewczyny

została w basenie. I w domu w Weston.

Nie chciała imprezować ani pieprzyć się z przypadkowo poznanymi kolesiami. A już

w szczególności nie chciała, aby jej najlepszy przyjaciel uważał ją za szurniętą.

Wyprowadziła się ze swojego mieszkania, przez jakiś czas nie odbierała telefonów.

Potem Ang zaczął odpłacać tym samym – Tate nie mogła się do niego dodzwonić, a jeśli już

się udawało, ciągle znajdował wymówki, żeby się z nią nie widywać. Odczuwała ogromny

stres. Jedyne, o czym myślała, to alkohol, ale od pamiętnej wrześniowej nocy nie wypiła

nawet kropli.

Dlatego zaczęła palić.

Jameson by mnie za to zabił.

Pobyt w szpitalu nie należał do radosnych przeżyć. Angier był o krok od załamania

nerwowego. Jej siostra nie zachowywała się lepiej – nie dość, że była w ciąży, to jeszcze

miała na głowie sprawy związane z agresywnym, prawie byłym mężem. Nie potrzebowała do

tego problemów ze zdziwaczałą siostrą oraz jej domniemaną próbą samobójczą.

Sanders odwiedzał ją codziennie, lecz pozostawał milczący. Wybryk Tate naprawdę

go zmartwił. I jeszcze ten dzień, kiedy dowiedziała się, że on ją odwiedza. Pielęgniarka

pełniąca nocny dyżur pomogła mu dostać się do sali.

– Ma pani szczęście, że odwiedza panią taki przystojniak.

– Sanders? Tak, wiem.

– Cóż, owszem, on też jest przystojny, ale chodzi mi o tego drugiego.

– Anga?

– Nie. Tego, który przychodzi tu w nocy.

– W nocy?!

– Tak. Ten niebieskooki. Przysięgam, że ma taki wzrok, jakby widział moją duszę.

Bardzo trafne określenie. Tate prawie dostała ataku paniki. Nie widziała Jamesona ani

nie kontaktowała się z nim od dawna. Kazał jej zniknąć, więc to zrobiła. Uznała, że to koniec.

Nie obchodziła go. W sumie nigdy nic dla niego nie znaczyła.

Jesteś strasznie idiotką – tylko ty poleciałabyś na zło wcielone. Tylko ty byłabyś na

tyle głupia, by myśleć, że on też coś do ciebie czuje.

Tate nie chciała z nim rozmawiać. Cała ta sytuacja sprawiała, że robiło jej się

niedobrze. Słabo.

Jameson. Petrushka. Basen. Wszystko. Nigdy nie była do końca normalna, ale

Jameson zniszczył ją psychicznie, a później kopnął w tyłek. Jaki człowiek zrobiłby coś

takiego? Ukarał za to, że się go lubi? Świntuszenie w łóżku to jedno; zranienie jej to zupełnie

inna kwestia. Może była rozpustna i wykazywała masochistyczne zapędy, jednak nawet ona

miała granice.

Wiedziała, że musi wyrwać się z tego stanu, a następnie wrócić do jakiejkolwiek

normalności, więc zebrała tyle odwagi, ile tylko mogła – a niewiele jej miała – i czekała na

niego tej ostatniej nocy w szpitalu. Nie skończyło się dobrze. Nie potrafiła znieść tego

dziwnego, smutnego spojrzenia. Nie miał prawa być smutny, zwłaszcza że to on stanowił

część problemu. Nieważne, że Tate sama władowała się do tego basenu – to Jameson

wpakował między nich Petrushkę.

On nie potrafi być smutny.

W trakcie rozmowy załamała się. Zaczęła wrzeszczeć, żeby ją zostawił. Żeby zniknął

z jej życia. Żeby przestał istnieć.

Wtedy po raz pierwszy uszanował jej zdanie.

Uda. Wystarczy, że będę chciał.

Skończyło się tak samo jak siedem lat temu. Tyle że znacznie mroczniej. Za

pierwszym razem, gdy Jameson wypowiedział te słowa, w głębi serca radowała się myślą, że

zechce się z nią jeszcze spotkać. Tym razem – wręcz przeciwnie. Czuła wiele różnych,

wymieszanych emocji. Był zły. Okropny. Istne wcielenie diabła. Nie chciała go nigdy więcej

widzieć.

Mimo wszystko musiał minąć miesiąc, zanim Tate przestała pilnować telefonu i

czekać, aż zadzwoni. To było takie popieprzone. Jameson zrobił coś strasznego, ale nadal

siedział w jej głowie. Nie potrafiła zrozumieć dlaczego. Wiedziała, że gdyby mógł to zrobić

jeszcze raz, nie zawahałby się. Na pewno. Rozkoszowałby się tym. Śmiałby się z tego, idąc

do sypialni razem z tą olśniewającą, sławną, ukraińsko-duńską supermodelką, seks-

niewolnicą, rozbijaczką rodzin. Szmatą, dziwką, pierdoloną cipą, kupą gówna, kurwą. Kurwa.

Co jest ze mną nie tak?

Z pobytu w szpitalu wyniknęło jednak coś dobrego. Któregoś dnia Tate leżała

w łóżku, zbierając się na odwagę, aby odłączyć aparaturę oraz uciec, lecz wtedy przyszła

pielęgniarka. Kobieta biegała wokół niej, dokładniej zmieniając opatrunki.

– Masz dzisiaj wyjątkowego gościa – powiedziała.

– Kogo?

– Mojego ulubionego sportowca! Jeśli nie masz nic przeciwko, wezmę od niego

autograf. Mogłabyś mi w tym pomóc? – trajkotała.

Tate patrzyła na nią z szeroko otwartymi ustami. Pielęgniarka w końcu wyszła, a po

chwili pojawił się Nick Castille. Pierwszobazowy zawodnik bostońskich Red Soxów. Koleś,

który przeleciał ją w barze po dwugodzinnej znajomości. Oczywiście zdążyli zostać

przyjaciółmi, zjedli parę razy wspólną kolację, wybrali się do kina, ale nic poza tym.

Nick szukał Tate w mieszkaniu, a Ellie powiedziała mu, że ta leży w szpitalu, chociaż

nie podała powodu. Tatum nie chciała, żeby uważał ją za miłą, normalną dziewczynę, więc

o wszystkim mu opowiedziała. O Jamesonie, ich „poznaniu się”, o tym, jak spotkali się kilka

lat później. Powiedziała mu też o wieczorze, gdy uprawiała z nim seks, bo była zła

o Petrushkę i po prostu go wykorzystała. Opowiedziała o przyjęciu – pominęła jedynie

fragment z Dunnem oraz tym, jak Jameson jej zapłacił. Nie pominęła najmniejszego

szczegółu z jazdy samochodem, zażycia xanaxu czy pływania w basenie. Chciała go

odstraszyć.

Nie zadziałało. Mogła być sukkubem 1 , ale Nick okazał się naprawdę fajnym facetem.

Nie porzucał swoich przyjaciół, a – jak sam przyznał – Tate była naprawdę dobrą

przyjaciółką.

Co jest z nim nie tak?

Gdy Tate w końcu zrozumiała, że będzie musiała się przeprowadzić i zacząć żyć

gdzieś, gdzie Ang jej nie znajdzie, Nick zaoferował miejsce u siebie. Dała mu jasno do

zrozumienia, że nie jest zainteresowana jakąkolwiek relacją: ani romantyczną, ani seksualną,

ani żadną pomiędzy. Nick zapewnił ją o swoich dobrych zamiarach i powiedział, że chciałby,

aby została u niego tak długo, jak będzie potrzebowała.

W ciągu tygodnia rzadko siedział w domu. Poza sezonem większość czasu spędzał

bowiem na łodzi na Jeziorze Ontario. Do Bostonu wracał co weekend, z samego rana. Tatum

nie umiała gotować, zatem nauczył ją przygotowywać omlety, a także tosty francuskie. Był

dobrym, prostym chłopakiem pochodzącym z Iowa. Mama dobrze go wychowała.

Zabierał Tate na kolacje, oglądał z nią filmy, a co najważniejsze, nie pytał o

samopoczucie. Nigdy nie patrzył na nią, jakby miała nie po kolei w głowie.

A na tę chwilę stanowiło to dla Tate największy dar.

***

– Znowu to robisz.

– Co? – Tate oprzytomniała. Ang nachylał się nad nią, przyglądając uważnie jej

twarzy.

– To coś, gdy odpływasz. Znowu o nim myślisz? – zapytał ostro.

Zmarszczyła brwi.

– Nie.

– Tate. Rozmawialiśmy o tym – powiedział ostrzegawczo.

– Ang. Przestań. Nie jesteś moim ojcem – odpowiedziała, również z ostrzeżeniem

w głosie.

– Ale to on…

Przypaliła mu dłoń papierosem. Syknął i szarpnął ręką, odsuwając się od niej.

Zaśmiała się, wyrzuciła papierosa, a potem przeciągnęła rękami po spódnicy.

– Nie myślałam o nim. Ten jeden raz bawmy się dobrze – poprosiła, a po chwili

chwyciła go za rękę i pociągnęła w stronę budynku.

– Nie mogę patrzeć na tych wszystkich japiszonów – mruknął pod nosem Ang, gdy

przeciskali się przez tłum.

Tate szturchnęła go łokciem w żebra.

– To nie są japiszony – wymamrotała.

– Mają więcej pieniędzy, niż ja kiedykolwiek zarobię. Moim zdaniem to ich czyni

japiszonami.

– Bufon.

– Dlaczego kazałaś mi tu przyjść? – narzekał, poprawiając krawat.

Stanęła przed nim i odtrąciła jego rękę.

– Nie widziałam cię dobre kilka tygodni, więc pomyślałam, że miło będzie gdzieś

razem wyjść – odpowiedziała, poprawiając za niego krawat.

– Żebyś mogła pochwalić się swoimi nowymi przyjaciółmi? – rzucił złośliwie Ang.

Tate spojrzała na niego spode łba. Zawiązała węzeł mocniej niż to konieczne. Ang

chrząknął.

– Zamknij się.

Nick zaprosił ją do ekskluzywnego hotelu na imprezę organizowaną dla drużyny. Nie

miała ochoty iść, ale nawet on zaczął się martwić tym, że za dużo czasu spędza w domu.

Początkowo prosiła Sandersa, by z nią poszedł, lecz on nie lubił imprez. Ani ludzi. Ani

miejsc. Dlatego uznała, że pora ocieplić stosunki z Angiem.

Nie szło im to za dobrze.

– Niedługo będę musiał się zbierać – powiedział, gdy zmierzali w stronę stołu

zastawionego jedzeniem.

Popatrzyła na niego.

– Dokąd? Przecież ci mówiłam, że to może trochę potrwać – przypomniała mu Tate,

nieco zaskoczona.

Wzruszył ramionami.

– Wiem, ale mam inne plany. Przepraszam, kociaku – odpowiedział, głaszcząc ją po

plecach.

Zmarszczyła brwi, jednak nie chciała wszczynać kłótni. To nie pierwszy raz, kiedy się

tak wymigiwał w trakcie spotkania. Zawsze miał „inne plany”, coś, co koniecznie musiał

zrobić. Frustrująca sytuacja, doprawdy. Trudno o przyjaźń, gdy jedna osoba jest zdołowana, a

druga ciągle się wymiguje.

– Hej! Wszędzie cię szukałem!

Tate poczuła obejmujące ją silne ramię, które przyciągnęło ją do muskularnej piersi.

Uśmiechnęła się i popatrzyła na Nicka. Przez ostatnie sześć tygodni wiele razy sprzeczała się

o niego sama ze sobą. Mówiła sobie, że powinna go lubić. A przynajmniej udawać, dopóki

naprawdę się tak nie stanie.

Dobrze wyglądał, był całkiem sławny, wysportowany, milszy niż przeciętny człowiek,

a do tego dobry w łóżku, co ani trochę jej nie przeszkadzało. Może to nie do końca w jej

stylu, ale nie wątpiła, że mogłaby się przyzwyczaić.

Nie mogła się jednak przekonać. Wiedziała, że nie umie kłamać, a nie chciała

oszukiwać Nicka ani wykorzystywać go w ten sposób. Przynajmniej na razie. Może po kilku

tygodniach, z towarzyszącym jej uczuciem rozrywania od środka, w końcu się przełamie.

Ciągle nad tym pracowała.

– Była ze mną – odpowiedział Ang z ustami pełnymi jakiejś przystawki. W ogóle nie

patrzył na Nicka. Nie lubił go, a Tate nie wiedziała dlaczego. Nick był jak kotek, tyle że

w ludzkiej postaci. Kto by go nie pokochał?

Poza nią, oczywiście.

– Cieszę się, że przyszliście. Tate powiedziała mi, że nie chce przyjęcia

urodzinowego, więc pomyślałem, że może uznamy to za substytut. – Zaśmiał się Nick.

Tate wygięła usta w wymuszonym uśmiechu. Jutro obchodziła urodziny. To

oznaczało, że za trzy tygodnie będą święta, a tym samym więcej depresyjnych myśli.

– Tak, niesamowite przyjęcie urodzinowe. Tate uwielbia snobizm i japiszonów –

burknął Ang.

Skrzywiła się, po czym kopnęła go w kostkę.

– Ang – syknęła.

Nick popatrzył na nią.

– W porządku. Wiem, że to nie jest impreza w waszym stylu. W moim zresztą też nie.

Dorastałem w miasteczku liczącym mniej niż dwa tysiące osób… i nadal nie umiem wiązać

krawata – zażartował.

Uśmiechnęła się do niego.

– Wyśmienicie. Muszę iść. Tate, odprowadź mnie – powiedział Ang, wrzucając do ust

roladkę. Chwycil ją za rękę, odciągając od Nicka.

– To trochę chamskie z twojej strony, nie uważasz? Poza tym, mówiłeś o

wcześniejszym wyjściu, ale nie wspominałeś, że aż tak! – warknęła Tate, kiedy dotarli do

końca korytarza.

– Nie potrafię przebywać wśród tych ludzi i obok tego kolesia – odpowiedział,

puszczając ją.

– Jaki masz z nim problem? Jest jednym z najmilszych ludzi, jakich kiedykolwiek

poznałam. Co ci się w nim nie podoba? – zapytała ostro Tate.

Zmarszczył brwi i spojrzał w głąb korytarza prowadzącego do sali.

– Bez nerwów, nie chodzi o niego. W sensie, no jest trochę nudny, ale miły. Po

prostu… – Urwał.

Założyła ręce na piersi. Nie zamierzała odpuszczać.

– Po prostu co, Ang? Prawie wcale się nie widujemy, a gdy już stanie się cud, ty i tak

gdzieś uciekasz. Przedtem natomiast zachowujesz się jak totalny kutas. Chodzi o mnie? Po

prostu to powiedz. Przestanę dzwonić. O niego? Bo to nie… – zaczęła, ale Ang nagle

podszedł bliżej, naruszając jej przestrzeń osobistą. Zmusił ją, żeby oparła się o ścianę.

Wpatrywała się w niego bez słowa. Był wściekły.

– Chodzi o ciebie. O to, jak się teraz ubierasz. – Wskazał na jej elegancką spódnicę

oraz koszulę. – Chodzi o tę imprezę, tych ludzi, sposób, w jaki się zachowujesz… kurwa, kim

jest ta osoba? Nie umarłaś w tym pierdolonym basenie, Tate, więc czemu tak się

zachowujesz? Nie musisz stawać się kimś innym!

Och, Ang. Stałam się kimś innym w chwili, w której przekroczyłam próg domu

Demona.

– Słuchaj. Przepraszam, że już nie jestem tamtą osobą. Przepraszam, że nie mogę do

tego wrócić. Chciałabym zamknąć oczy i sprawić, że minione cztery miesiące przestaną

istnieć. Chciałabym cofnąć się w czasie do momentu, gdy cię poznałam, i powiedzieć ci: Tak,

nagram z tobą to porno, oczywiście! Uwielbiam, jak ktoś spuszcza mi się na twarz! Potem

wzięlibyśmy ślub, zbili miliony na porno, zmajstrowali gromadkę dzieci, a ja więcej bym go

nie spotkała! Ale nie mogę cofnąć czasu, więc się z tym, kurwa, pogódź! – wrzasnęła.

Wpatrywali się w siebie w milczeniu, oddychając ciężko. Wtedy Ang parsknął

śmiechem, a Tate mu zawtórowała. Śmiała się tak bardzo, że musiała się o niego oprzeć.

Wtuliła twarz w jego pierś, on zaś objął ją mocno i długo nie puszczał.

Śmiała się, aż po jej twarzy zaczęły płynąć łzy. Wbiła palce w jego plecy.

– Boże, wiedziałem. Wiedziałem, że tak naprawdę uwielbiasz brać na twarz – parsknął

jej do ucha.

Prychnęła, nieznacznie się odsuwając.

– Zamknij się. Wiesz, jak to gówno trudno zmyć z włosów? – powiedziała, wycierając

nos.

– Żebyś wiedziała.

Zaśmiała się jeszcze raz, po czym popatrzyła na Anga. Tak naprawdę popatrzyła.

Przyjrzała się jego szarym oczom oraz zmierzwionym włosom. Nie kłamała, mówiąc, że

chciałaby cofnąć czas do momentu, w którym ich relacje były jeszcze nieskomplikowane. Do

momentu, w którym bez wahania wtuliłaby się w niego, zatracając w jego zapachu i dotyku.

Ale te chwile należały do przeszłości.

Tate nie uprawiała seksu od czasu wypadku.

Od czasu Jamesona.

– Kocham cię, Ang. Możliwe, że bardziej niż samą siebie – zażartowała. Do jej oczu

napłynęły łzy.

Westchnął, a następnie odgarnął włosy z jej ramion oraz objął ręką kark.

– Wiem, brzoskwinko. Ja też cię kocham. Wiem, że przeżyłaś trudne chwile, przez co

już nie może być po staremu. Po prostu… nie chcę, byś się poddała. Widzę to w twoich

oczach. Nick to super koleś, naprawdę, ale wręcz czuję, że zmuszasz się do czegoś więcej…

no nie wiem, ślubu czy czegoś podobnego. Nick nie jest dla ciebie odpowiedni. Nie statkuj się

na siłę – poprosił Ang.

Pociągnęła nosem.

– Tu nie chodzi o ustatkowanie się. Po prostu… – mruknęła, wbijając wzrok w jego

klatkę piersiową.

– I nie potrzebujesz Demona – wyszeptał.

Zadrżała.

– Zdaję sobie z tego sprawę. Posłuchaj, w końcu przestanę się umartwiać. Naprawdę.

Obiecuję, że się nie ustatkuję. A gdy postanowię rzucić się w wir podrywu, będziesz pierwszy

na celowniku – zapewniła go.

Ang zaśmiał się i odsunął.

– Kochanie, a skąd wiesz, że ktoś inny mnie już nie ustrzelił? – zażartował.

Tate zaczęła się śmiać, ale nagle coś jej zaświtało w głowie. Otworzyła szeroko oczy.

Ang był humorzasty. Wiecznie nieosiągalny. Ciągle musiał wcześnie wychodzić. Bez

przerwy sprawdzał telefon. O Boże. Stało się niemożliwe.

Zatkało ją.

– O Boże. Ang. Masz dziewczynę? – zapytała.

Szybko przestał się śmiać.

– Co? Dlaczego pytasz? Ja tylko… – zaczął, ale za dobrze go znała. Mimo wszystkich

problemów i tego, przez co przeszli, Tate go znała. Ang był jeszcze gorszym kłamcą niż ona,

bo robił się wtedy nerwowy.

– Masz! Masz dziewczynę! Cholera! Czy ty kiedykolwiek miałeś dziewczynę?! –

krzyknęła.

Zmroził ją spojrzeniem.

– Oczywiście, że miałem. Czy ty mnie widziałaś? – powiedział z udawanym

oburzeniem.

Zaśmiała się, po czym klasnęła.

– Jaka jest? Przychodzi do ciebie na plan filmowy? Boże, czy ty ją poznałeś na planie

filmowym? Ale super! Kto to? – dopytywała Tate.

Przewrócił oczami, a po chwili ruszył w stronę, z której przyszli.

– Nie będziemy teraz o tym rozmawiać. Pewnego dnia ogarniemy ten dziwny bajzel, a

ty rzucisz się na mnie – naga – w pełnym desperacji akcie podlizania się, i może wtedy ci

powiem. Ale nie w tej chwili – powiedział Ang, kierując się do windy. Wcisnął przycisk.

– Ale ja muszę wiedzieć, Angu Pytonie! Proszę! – powiedziała błagalnie.

– Proś bardziej!

– PROOOOSZĘ!

Śmiał się, gdy drzwi windy się otworzyły. Zasalutował jej, a potem zniknął. Została

sama. Obejrzała się w stronę wejścia do sali, lecz nie chciała tam wracać.

Oparła się o ścianę i zsunęła po niej. Wciąż słyszała w głowie słowa Anga.

Nie statkuj się.

Co miała zrobić? Jameson ją zniszczył. Bardzo. Ang nie był już dla niej taki sam.

A nawet jeśli, to teraz kogoś miał. Tylko przy Nicku czuła się komfortowo. Dobra, może nie

była sobą, ale przecież nie można mieć wszystkiego. Kto jeszcze jej pozostał?

Jakby w odpowiedzi na pytanie, zadzwonił telefon. Sanders. Gdy zobaczyła jego imię,

na jej twarz wypłynął szeroki uśmiech. Kiedy mieszkała praktycznie w tym samym budynku,

co on, nie dzwonił do niej – wtedy nawet nie zwracał się do niej po imieniu, tylko panno

O’Shea albo proszę pani. Teraz telefonował przynajmniej raz dziennie. Jeśli przy Nicku czuła

się komfortowo, to przy Sandersie mogła poczuć się, jakby była w domu.

– Tęsknię za tobą – szepnęła uwodzicielsko do słuchawki. Parsknęła, gdy odchrząknął.

– Widzieliśmy się wczoraj – odezwał się tym swoim oficjalnym tonem.

Tate zareagowała śmiechem.

– Sandy, tęsknię za tobą, jak tylko znikasz z zasięgu mojego wzroku. Co u ciebie? –

Wyciągnęła przed siebie nogi, po czym skrzyżowała je w kostkach.

– Wszystko dobrze. A u ciebie? – Zawsze był taki konkretny i oficjalny.

– Bez ciebie czuję się samotna. Dlaczego nie pozwalasz mi się do ciebie wprowadzić?

– zapytała.

Znowu odchrząknął.

Tate od tygodni próbowała go namówić, żeby pozwolił jej wprowadzić się do jego

hotelowego apartamentu. Sanders miał dwie wielkie sypialnie, dużo wolnego miejsca, a poza

tym naprawdę dobrze im się ze sobą żyło. Ale on odmawiał, a Tate nie miała pojęcia

dlaczego. Pieniądze nie stanowiły problemu – siostra obdarowała ją szczodrze w ramach

„prezentu”. Ellie naprawdę dużo ugrała na rozwodzie, natomiast Tate, odkąd wyszła ze

szpitala, jeszcze nie wróciła do pracy.

– Jutro są twoje urodziny – ogłosił Sanders. Jakby mogła zapomnieć.

– Tak, wiem.

– Zastanawiałem się, czy zechciałabyś zjeść ze mną kolację.

Tate znowu się zaśmiała.

– Sandy, nie musisz nawet pytać. Co mam założyć?

Szybko zrozumiała, że Sanders ceni sobie to, jak ktoś wygląda. Może nie do tego

stopnia, że nie wyszedłby z nią, ale wiedziała, że poczuje się lepiej, jeśli ubierze się w coś

eleganckiego. Koniecznie eleganckiego.

– Elegancką sukienkę, ale bez wysokich obcasów – powiedział.

– Oooch, jest i próżność – zażartowała. Nie lubił, gdy zakładała buty na obcasie, bo

wtedy była od niego wyższa.

– Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Odbiorę cię o dziewiętnastej. – Rozłączył się.

Sanders nigdy się nie żegnał, po prostu kończył połączenie. Nie przeszkadzało jej to,

ale przypominała sobie wtedy o kimś innym. Wpatrywała się w ekran telefonu.

 Co jest ze mną nie tak? Jak mogę tęsknić za kimś, kto chce mnie tylko skrzywdzić?

– Wszystko w porządku?

Poderwała głowę i zobaczyła, że stoi przed nią Nick.

– Tak. Żegnałam się z Angiem. Przepraszam za niego – ponosi go, bo ma nową

dziewczynę – powiedziała szybko Tate, skupiając się na uśmiechu Nicka oraz jego idealnych,

białych zębach, żeby zapomnieć o innym pięknym uzębieniu.

Nick kucnął obok niej.

– Panie, miej tę dziewczynę w swojej opiece. – Zaśmiał się.

– Zdecydowanie. Jak długo tu będziemy? – zapytała.

Spojrzał na drzwi za jego plecami.

– Zaczyna się robić głośno. Chcesz się stąd wyrwać? – odpowiedział, wyciągając do

niej rękę.

Powinnam lubić tego gościa. Naprawdę powinnam.

– Błagam, tak – jęknęła, pozwalając mu podnieść się z podłogi.

Wrócili po kurtki, ale ciągle ich zatrzymywano. Ludzie gratulowali Nickowi tak miłej

dziewczyny, a potem oni tłumaczyli, że nie są parą. Niezręcznie. Spędzała z nim dużo czasu,

lecz jego koledzy z drużyny nadal nie ogarniali tematu. Albo uważali, że ze sobą sypiają, albo

chcieli do niej uderzać.

Fuj.

W końcu zabrali swoje rzeczy i ruszyli w stronę korytarza. Kiedy czekali na windę,

Tate popatrzyła na swoje odbicie w lustrze. Angowi nie podobało się to, w co się ubierała.

Większość jej ubrań została w Weston, a nie zamierzała się tam wybierać. Dlatego

podczas pobytu w szpitalu poprosiła siostrę, żeby zrobiła za nią zakupy. Owszem, ubrania

okazały się ładne… ale trochę nudne. Żadnych skórzanych legginsów, prześwitujących topów

czy odsłaniających tyłek szortów.

– Dobrze się czujesz? – zapytał Nick, po czym położył rękę na jej plecach, zachęcając

do wejścia do windy.

Zmusiła się, by nie odsunąć się poza zasięg jego dotyku.

– Tak, tak. Zamyśliłam się. Fajne przyjęcie, co? – zmieniła temat.

Uśmiechnął się.

– Było w porządku. Przepraszam, że was tu ściągnąłem – powiedział.

Parsknęła.

– Nie, to był mój pomysł. Musiałam wyjść. Miałam wrażenie, że zrastam się z kanapą.

Jeszcze jeden wieczór i musiałbyś wycinać z niej mój tyłek – zażartowała.

Zaśmiał się głośno. Chwilę później winda zatrzymała się na parterze.

– Jesteś okropna.

– Hej, co ja poradzę, że… – zaczęła, ale Nick chwycił ją za łokieć, tym samym

zatrzymując w miejscu.

– Cholera. Nie sądziłem, że do tego dojdzie.

Wpatrywała się w niego, zmartwiona tym, co zaraz powie, ale wtedy zdała sobie

sprawę, że on nawet na nią nie patrzy. Zerkał ponad jej ramieniem w stronę głównego

wejścia.

Gdy się obejrzała, zatkało ją na widok tego, co na nich czyhało.

Za szklanymi drzwiami zebrało się morze reporterów. Tłum kobiet i mężczyzn

z kamerami, aparatami oraz mikrofonami. Wszyscy patrzyli na to, co dzieje się w środku.

Przed wejściem powstrzymywała ich grupa boyów hotelowych i portierów.

Szczęka jej opadła. Ponownie spojrzała na Nicka.

– Co tu się, kurwa, dzieje? – zapytała ostro.

Nick się skrzywił.

– Jeden z kolegów z drużyny ma pewien problem. Wczoraj wypłynęło gówniane info.

Naćpał się, po czym przywiózł do hotelu prostytutkę. Przyłapała go jego dziewczyna.

Domyślam się, że było gorąco. Aresztowano całą trójkę. Prasa w Bostonie ma ciekawy dzień.

Wychodzi na to, że jakoś dowiedzieli się o tej imprezie – wyjaśnił.

– To chyba dość oczywiste. Jak się stąd wydostaniemy?

Westchnął.

– Mój samochód stoi pewnie za nimi. Przepchniemy się. Po prostu pochyl głowę i nic

nie mów, proszę.

Ruszyli w stronę wyjścia. Przez cały ten czas trzymał ją mocno za ramię.

– Przepchniemy? Nick, tam jest jakieś pięćdziesiąt osób!

Zaśmiał się.

– Bez przesady. Poza tym, na zewnątrz jest ochrona hotelowa, która nam pomoże.

W tej samej chwili do środka wszedł jakiś wielki facet. Podszedł do nich i uścisnął

Nickowi rękę.

– Jestem Barney Noughby, szef ochrony. Bardzo przepraszam, panie Castille.

Wygląda na to, że jeden z naszych gości powiadomił prasę, stąd te tłumy. Czy mam

zaprowadzić samochód na tyły budynku?

Tate pokiwała głową z wigorem, ale Nick machnął ręką, dziękując za propozycję.

– Skoro już tu jesteśmy, to po prostu wyjdźmy – odpowiedział.

– W porządku. Proszę się o nic nie martwić, proszę pani. Zanim się pani zorientuje,

będzie po wszystkim – zapewnił ją Barney.

Chwyciwszy mocniej pasek torebki, pokiwała głową.

Barney otworzył drzwi. Dźwięk był ogłuszający. Reporterzy wykrzykiwali imię Nicka

i zadawali masę pytań. Czy wiedział o tym, że jego kolega ćpa? Czy Nick ćpa? Czy Nick

korzysta z usług prostytutek? Kim jest towarzysząca mu kobieta? Czy ona ćpa? Czy jest

prostytutką?

Tate musiała zwalczyć chęć, by nie uderzyć któregoś z reporterów. Barney przez

większość czasu szedł u jej boku, a ona ciągle wbijała wzrok w ziemię. Ale wtedy jeden

z paparazzich chwycił Nicka za marynarkę, ciągnąc w stronę tłumu. Zaczęły się

przepychanki, Nick próbował się wyrwać, rzuciło się na niego kilka osób. Barney wpadł

między nich, odciągając Nicka, żeby zasłonić go przed reporterami własnym ciałem. Tate

zatoczyła się, a wtedy ktoś złapał ją za ramię.

– Proszę pani! Proszę pani! Czy byliście wczoraj z Nickiem na imprezie? – krzyczał

jej w twarz. Dookoła niej strzelały flesze, przez co czuła się klaustrofobicznie.

Próbowała uwolnić rękę z uścisku, ale ktoś złapał ją za płaszcz. Szarpnęła się, odbiła

od kogoś i zaczęła upadać z krzykiem.

Cóż, nie tak chciałam zakończyć ten wieczór – lądując na twarzy przed tłumem

reporterów.

Ale nie upadła. Rozległ się wrzask, a dookoła zapanowało jeszcze większe poruszenie.

Ktoś złapał ją za łokieć. Tate oparła się o muskularną pierś. W pasie poczuła parę silnych

ramion. Spojrzawszy w górę, zobaczyła, że to Nick oszczędził jej upokorzenia. Trzymał ją

mocno, wydzierając się na reporterów. Nigdy nie widziała go takiego wściekłego.

I to by było na tyle, jeśli chodzi o słodkiego kotka.

– Nic ci się nie stało? – zapytał, patrząc na nią. Wszyscy dookoła krzyczeli, jednak on

mówił do niej czule.

– Wszystko w porządku. Dzięki za ratunek.

– Powinienem był poprosić o przyprowadzenie samochodu na tyły budynku.

Przepraszam – powiedział, przeczesując palcami jej włosy.

Przełknęła nerwowo ślinę.

Może lepiej by było, gdybym upadła na twarz.

– Nick, powinniśmy…

Ale on już ją całował, z kolei ona stała jak wryta. Nie całowała się z nim od czasu, gdy

uprawiali seks, a nawet wtedy niewiele tego było. Chodziło przecież o czysto fizyczne

zbliżenie.

W tym pocałunku natomiast nie było nic seksualnego. Czuła, że obejmuje ją jeszcze

mocniej, a jedną rękę kładzie z tyłu głowy, żeby się nie odsunęła. Wiedziała, że Nick jest nią

zauroczony, lecz nie spodziewała się niczego więcej. Pocałunek mówił coś zupełnie innego.

Czuła jego pragnienie. Wszystko. A nawet więcej. Ten mężczyzna desperacko jej pożądał.

Tate położyła dłonie na jego ramionach, jednak nie wiedziała, co jeszcze może zrobić.

Odnosiła wrażenie, że dookoła nich błyskają tysiące świateł. Nie mogła się ruszyć. Nie

chciała go odepchnąć ani zawstydzić, ale nie mogła odwzajemnić pocałunku. Nie w taki

sposób, w jaki on całował ją. Po prostu tego nie czuła.

Biedny, biedny Nick. Nie potrafi rozpoznać sukkuba, chociaż jednego trzyma właśnie

w ramionach.

Kiedy w końcu się odsunął, padło jeszcze więcej pytań, które Nick ignorował, patrząc

na nią przez dłuższą chwilę.

Tate oblizała nerwowo usta, zmuszając się do utrzymania kontaktu wzrokowego. On

natomiast zmarszczył brwi, musnął kciukiem jej policzek, a potem odwrócił się i zaprowadził

ją do samochodu.

Tate nie podnosiła głowy, zasłaniając ręką twarz.

Dlaczego nie mogę wieść spokojnego, normalnego życia?