Nina Nirali

“Oblicza księżyca”

[Patronat medialny]

“Musiała najpierw umrzeć, aby odzyskać wolność i móc spotkać prawdziwą, szczerą miłość. Musiała umrzeć, aby na nowo się urodzić i stać tym, kim naprawdę pragnęła być.”

W pewną burzową i deszczową noc doktor Aman Anand znajduje ranną w wypadku kobietę. Jako lekarz udziela poszkodowanej pomocy i zabiera ją do szpitala. Nie zdawał sobie z tego sprawy, że pomoc, której udzielił kobiecie, zaważy na jej losie i wielu innych osób.

“- Cóż pan uczynił? Nie wolno panu było mnie ratować!”

Kim jest kobieta, którą uratował dr. Aman?

Nina Nirali, a właściwie Aleksandra Brodzińska to autorka kilku książek z gatunku literatury kobiecej. Pisała od dziecka, głównie wiersze. Prozą zajęła się w 2016 roku, kiedy to jej dwie pasje – Indie oraz twórczość literacka, się połączyły. Obecnie mieszka i pracuje w Poznaniu. Wciąż tworzy nowe opowieści z serii IndiaEuroStory, gdzie tradycyjne ścierają się dwie kultury, hinduska i europejska.

Z twórczością autorki spotykam się po raz pierwszy i zdecydowanie nie ostatni. Już od pierwszej strony pani Nirali wciągnęła mnie w historię, którą zapisała na kartkach papieru. Jako że lubię hinduskie filmy (mój ulubiony - “Poślubiona”), to z ogromną przyjemnością sięgnęłam po książkę “Oblicza księżyca”, która jest właśnie o tematyce z Indiami w tle. Wiele się słyszy w telewizji o aranżowanych małżeństwach i ich skutkach. Niektóre z nich są szczęśliwe, ale w przypadku głównej bohaterki takie zdecydowanie nie było. Ona wzięła ślub z miłości, ale jej mąż to sadysta i istne zwierzę. Podczas tej lektury nie raz przeżywałam szok. Kobiety tak traktowane nie powinny milczeć, tylko głośno o tym mówić. Wiadomo to inna kultura, ale jesteśmy tylko ludźmi i nie powinniśmy pozwolić się tak traktować. Zastanawiam się, czy autorka jest jakoś związana z Indiami, czy po prostu interesuje się tym krajem i jego zwyczajami, jako swoje hobby. Jestem naprawdę pod ogromnym wrażeniem, że Nina Nirali ma tak dużą wiedzę na temat tego kraju, jego zwyczajów i historii. Przyznam szczerze, że patrząc na okładkę, nie spodziewałam się takiej opowieści, myślałam, że będzie dużo łagodniejsza, a tu takie zaskoczenie. Bardzo podoba mi się styl, którym jest napisana ta książka. Jest spójny i lekki w odbiorze, a przede wszystkim opisowy, dzięki czemu choć trochę mieliśmy możliwość przeniesienia się do Indii i zobaczenia, jakie tam panują zwyczaje i jak wygląda życie.

Pomysł na fabułę był naprawdę świetny i nieprzesadzony. Nie było niczego ani za dużo, ani za mało. Bohaterzy byli tacy rzeczywiści: Aman, Tim, Chandini (Ranya) i nawet ten potwór Mohit.

Jeden cytat, który znalazłam, a raczej wypowiedź matki Mohita podniósł mi ciśnienie.

“ Małżeństwa ustalane są w niebie i nic ich nie jest w stanie zniszczyć. Żona należy do swojego męża, ma go kochać i słuchać niczym Boga, i znosić wszystko z miłością i pokorą.”

Seriously? Czy ta baba na głowę upadła, a może ktoś ją zdzielił jakimś obuchem w łeb. Otóż my kobiety nie jesteśmy przedmiotem, tylko istotami ludzkimi, nie jesteśmy niczyją własnością. Krew mnie zalewa, kiedy czytam takie historie, bo wiem, że tak się dzieje w niektórych krajach i ich kulturach. To jest chore, złe i nawet nie jestem sobie w stanie wyobrazić, przez jakie piekło przechodzą te kobiety.

Kiedy zaczęłam czytać tę opowieść, to akurat byłam w podróży i tylko, co chwilę było: o nie, matko święta, jak tak można i wiele innych zwrotów. Mój mąż się zastanawiał, co ja tam takiego czytam, że aż tak przeżywam. Kiedy mu o tym powiedziałam, nie był zaskoczony i mówił, że niestety, ale zdarzają się takie przypadki, bądź, kiedyś tak było. Chociaż ja sądzę, że non stop się, taka przemoc dzieje, która jest opisywana w tej akurat książce, jak i wielu innych o podobnej tematyce oraz są aranżowane małżeństwa. Co, do tych małżeństw, to znam osobiście kilka takich związków, które są naprawdę szczęśliwe. Wracając do tej opowieści, to przybliżę Wam pokrótce bohaterów, bo coś się za mocno rozkręciłam :D :D :D

Aman Anand to jeden z najbardziej znanych neurochirurgów w swojej branży. Pracuje w New Delhi Hospital i to właśnie on pomógł Chandini, a w jaki sposób tego dowiecie się, czytając książkę.

Chandini to kobieta, która doznała przemocy z rąk męża i to naprawdę okrutnej przemocy. Jednak jest silna i walczy o siebie.

Tim to przyjaciel Amana, który prowadzi klinikę chirurgii plastycznej w Szwajcarii.

I na samym końcu Mohit, szczerze nienawidziłam tej postaci, to potwór w ludzkiej skórze.

Wiecie, co mnie najbardziej przeraża? To, że ludzie postronni widzą, co się dzieje, a milczą i nie reagują na krzywdę drugiej osoby. Naprawdę nigdy tego nie zrozumiem. Ja bym tak nie potrafiła i z pewnością bym nie patrzyła na to wszystko z boku. Matka Mohita wstrętne babsko widziała, co się dzieje i nic z tym nie zrobiła, tylko jeszcze miała pretensje.

“Ranya patrzyła wstrząśnięta na twarz teściowej i nie mogła uwierzyć, że tej nie obchodził los synowej. Jakby to, że miała sińce i blizny było normalne.”

Podsumowując “Oblicza księżyca” to książka pełna przemocy, korupcji oraz hinduskich obyczajów. To również opowieść o miłości, pomocy, przyjaźni i zemście. Główna bohaterka nie miała lekkiego życia, ale znalazły się takie osoby, które wyciągnęły do niej pomocną dłoń. Jeżeli lubicie książki Tanyi Valko, to wierzę, że ta pozycja Wam się również spodoba, bo mnie wciągnęła już od początku i nie odłożyłam jej, dopóki nie dobrnęłam do ostatniej strony.

Szczerze polecam.

Kasia

Za egzemplarz do recenzji i możliwość objęcia patronatem medialnym dziękujemy autorce Ninie Nirali oraz Wydawnictwu WasPos.

Vi Keeland

Penelope Ward

“Zbuntowany dziedzic”

“Twoja miłość to wszystko, czego potrzebuję. To coś, co tak naprawdę otrzymałem tylko od garstki ludzi na tym świecie.”

Gia Mirabelli to pisarka, która spędza lato w Hampton pracując nad swoją debiutancką powieścią, która niestety, nie idzie jej zbyt dobrze. Do tego jej przyjaciółka prosi o przysługę, by ta zastąpiła ją na jeden wieczór za barem. Dziewczyna nie ma zielonego pojęcia, jak się robi drinki, myli kilka zamówień, a na domiar złego świadkiem całego zajścia staje się właściciel baru - Rush.

“Obstawiałam, że gość jest kimś w rodzaju niebieskiego ptaka, który jest tu przelotem i przypadkiem wybrał ten bar. W życiu bym nie powiedziała, że to cholerny właściciel całego przybytku.”

Mężczyzna ma reputację wrednego szefa przez to, że jest opryskliwy i niemiły dla pracowników. Jest wkurzony i grozi zwolnieniem przyjaciółki Gii, ale nie przewidział tego, że dziewczyna mu się jeszcze przyda i proponuje jej pracę. Z dnia na dzień zbliżają się do siebie, a iskry między nimi są wręcz namacalne, jednakże problemem jest to, że Rush nie umawia się z pracownicami i nie interesuje go stały związek. Jednak, jak długo będzie się opierał uczuciom?

Czy Gii uda się przebić przez mur, którym się odgrodził Rush?

Dlaczego nie interesują go stałe związki?

Duet Keeland i Ward po raz kolejny mnie nie zawiódł. Czy te autorki mogą cokolwiek spierniczyć? Nie sądzę. Kiedy zauważyłam w zapowiedziach tę książkę, to wiedziałam, że muszę ją mieć, do tego okładka na pierwszy rzut oka, przyciąga niesamowicie. Jako okładkowa sroka w dużej mierze, zwracam właśnie na nie dużą uwagę. Wracając do książki “Zbuntowany dziedzic” to opowieść pełna humoru, ale także o uczuciu, które nie powinno się zdarzyć. To również historia o namiętności, pożądaniu, trudnych wyborach, rozterkach życiowych i tęsknocie.

Fabuła nie jest skomplikowana i fajnie poprowadzona, postacie były takie prawdziwe, z zadziornością, nie takie ciepłe kluchy, jak to moja przyjaciółka mawia. Czułam się tak, jakbym obserwowała kogoś, kogo dobrze znam. Styl autorek jest zabawny, lekki i spójny. Pisarki w bardzo fajny sposób budują napięcie pomiędzy bohaterami i łączą je ze sobą bardzo płynnie. One po prostu potrafią stworzyć taką scenerię, w której się od razu zatracamy. Do tego dialogi pomiędzy Gią a Rushem były świetnie napisane i z pomysłem. Ta książka już od pierwszej strony mnie porwała i nie mogłam się od niej oderwać. Nie wiem, co w sobie takiego mają te autorki, że widząc same ich nazwiska, od razu wiem, że każdą książkę przeczytam. Nie ważne czy to osobno, czy w duecie. Po prostu uwielbiam ich twórczość, ponieważ potrafią tworzyć historie, które rozśmieszają nas do łez, ale z drugiej strony poruszają problemami i zmaganiami bohaterów. Dzięki tym Paniom udaje się do innego świata, gdzie moje problemy i codzienność przestają istnieć, tylko zatracam się w świecie fikcji i świetnej opowieści. Wiadomo, że książki nie mogą być tylko słodko pierdzące, ale też muszą opowiedzieć nam jakąś historię. Jeszcze pozwolę sobie wspomnieć coś na temat zakończenia, którego zaczęłam się domyślać, chociaż nie dopuszczałam tego do siebie i nie spodziewałam się, że autorki na sam koniec zrzucą taką bombę i wierzcie mi, że nie będziecie się mogli doczekać kolejnej części i tego, co się dalej wydarzy.

Co, do postaci to uważam, że są bardzo sympatyczni. Gia to taka troszkę szara myszka, ale nie do końca, jest pracowita i skromna. Ma przyjemną osobowość. Podobało mi się w niej to, że życie kilkukrotnie rzucało jej kłody pod nogi, a ona potrafiła sobie poradzić z trudnymi sytuacjami, co było godne podziwu. Przyjechała na wakacje do Hamptons, aby znaleźć inspirację do napisania książki, której termin się zbliżał wielkimi krokami. Przez przypadek trafia do baru, gdzie poznaje niegrzecznego i wytatuowanego szefa lokalu.

Rush to więcej niż opryskliwy i arogancki facet. Kiedy trzeba, jest naprawdę troskliwy i pomocny, potrafi być podporą dla drugiej osoby, ale broni się przed uczuciami. Jest właścicielem baru/restauracji “The Heights”, gdzie poznaje Gię.

Dziewczyna nie jest mu obojętna, ale ma swoje powody, dla których nie chce jej dopuścić zbyt blisko siebie.

“- Gia. Lubię z tobą rozmawiać. Ale nie jestem dla ciebie odpowiednim facetem.

- Więc to, że jesteś moim szefem, to tylko wymówka, a nie prawdziwy powód, dla którego nie chcesz się ze mną spotykać.

- Tak, to nie jedyny powód. Ale to ja mam problem… nie ty.”

Bohaterzy drugoplanowi mieli duży udział w tej powieści, byli oparciem dla Rusha, jak i Gii. Najbardziej do gustu przypadła mi matka mężczyzny, kobiecina naprawdę przesympatyczna i ojciec Gii, którego polubiłam już od pierwszej sceny z jego udziałem.

Tak więc zacny duet V. Keeland i P. Ward po raz kolejny nie zawodzi. Już od samego początku tej książki przepadłam i zakochałam się w bohaterach. Poznajcie historię Gii i Rusha, która Was zachwyci, a zakończenie wbije w fotel i pozostawi z pytaniem: Co, się tu do cholery wydarzyło?

Szczerze polecam :)

Kasia

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Editio Red.

K.A. Figaro - „Prosty układ”

„Zasada numer jeden.

Pokazać się z jak najlepszej strony – złamana.

Zasada numer dwa.

Pocałunki rozpocząć przy trzeciej randce – złamana.

Zasada numer trzy.

Żaden facet nie może ci się spodobać bardziej niż ty jemu – złamana.

Zasada numer cztery.

Myśl głową, a nie pragnieniem – złamana.”

Łucja w przerwie pomiędzy egzaminami na studiach postanawia odpocząć i wyjechać na kilka dni w odwiedziny do rodziców. Podczas wypadu z przyjaciółką poznaje aroganckiego i pewnego siebie Rosjanina. Mężczyzna pracuje w firmie ojca, jest nieprzyzwoicie bogaty i przystojny, jednak nie ma szacunku do kobiet. Pomimo przyciągania Łucja nie okazuje mu zainteresowania, ale Dymitr, nie odpuszcza tak łatwo i zawsze próbuje dostać to, czego pragnie. Pewnego dnia, ratuje dziewczynę z opresji, a ona sama zaczyna ulegać jego urokowi i otrzymuje od niego propozycję pewnego niezobowiązującego układu...

„Czułam się przy nim bezpieczna i chciana. Jego bliskość, tak namacalna, wywoływała pieśń aniołów w mojej głowie. Nie chciałam, aby mnie puszczał... drugi raz w ciągu dnia byłam w jego szerokich ramionach i nie chciałam nigdy ich opuszczać.”

Czy Łucja zgodzi się na układ zaproponowany przez Dymitra?

Jakie warunki przedstawi?

Jakie mroczne tajemnice skrywa mężczyzna?

„Stała się moim przekleństwem i obsesją. Irytowała mnie i pociągała. Kiedy zobaczyłem ją po raz pierwszy, myślałem, że zakończę tę znajomość zaraz po seksie albo zaproponuję jej układ, lecz jej opór spowodował, że musiałem zmienić taktykę. Zainteresowała się mną wtedy, gdy dałem jej wolną rękę, lecz z ukrycia obserwowałem. Znam doskonale jej każdy ruch. Obsesja, pomyślicie? Nie zaprzeczę, lecz sam siebie będę oszukiwał, tak często, aż w to uwierzę.”

K.A. Figaro matka, żona i kobieta z marzeniami, która niedawno zaczęła je spełniać. 3 kwietnia miała miejsce premiera jej debiutanckiej powieści „Prosty układ”. Na okładkę tej książki trafiłam przypadkowo na jednym z blogów i stwierdziłam, że jest dość intrygująca, po przeczytaniu opisu już wiedziałam, że muszę ją mieć. Poszperałam w internecie i natrafiłam na stronę autorki, Polki piszącej pod pseudonimem, napisałam i tak trafiła w moje łapki historia Dymitra i Łucji. Jakie są moje wrażenia? Czy jest to propozycja godna uwagi?

Ze względu na to, że jest to debiut autorki, nie miałam ogromnych oczekiwań co do fabuły i jakości tekstu, ale jestem mile zaskoczona, fakt są drobne minusiki, na które muszę zwrócić uwagę w dalszej części, ale nie są to jakieś karygodne rzeczy, które miały wpływ na przyjemność czytania tej powieści. Jeżeli chodzi o styl pisania, jest on prosty i czyta się ją bardzo lekko i szybko. Fajne jest to, że

zostajemy zabrani w podróż po Polsce, m.in. do Krakowa, Kołobrzegu i Warszawy, bardzo mi się to podobało, ponieważ polscy autorzy lubią przenosić akcję książki poza granice naszego kraju, co mi w żadnym przypadku nie przeszkadza, ponieważ kocham wybrać się w podróż wraz z bohaterami dookoła świata, ale u nas jest również wiele pięknych miejsc, które są godne uwagi.

Odniosę się teraz do głównych bohaterów, którzy pomimo tego, że nie zostaliby moimi przyjaciółmi dadzą się lubić. Łucja zdobyła moją sympatię, to inteligentna młoda babeczka o ciętym niewyparzonym języku, która nie da sobie w kasze nadmuchać, ale... i tu właśnie pojawia się pierwszy maleńki minusik tej powieści, momentami irytowało mnie jej zachowanie, w jednej chwili to mądra rozważna kobieta, a za chwilę zachowywała się jak rozkapryszona nastolatka, która nie dała sobie przemówić do rozsądku. Drugi maleńki minusik to niejednokrotnie jej teksty, które zamiast pokazać jaką dorosłą osobą jest, stawiało ją w świetle, kogoś przechodzącego przez okres młodzieńczego buntu. Następnie Dymitr, aj ten Pan to niezłe ziółko, impulsywny, nieobliczalny wręcz z obsesją na punkcie kontroli i zdobycia tego, czego pragnie, a odmowa u niego, hmmm.... czy w ogóle istnieje taka opcja i słowo „nie”? Znakomicie sprawdziła się tu narracja dwuosobowa, ponieważ poznajemy blisko zarówno Dymitra, jak i Łucję, gdy zastanawiałam się co siedzi w jego głowie to, w kolejnym rozdziale autorka rozwiewała moje wątpliwości. Drugoplanowe postacie również wiele wnoszą do powieści. Przyjaciółki Łucji są niezastąpione, są dla niej ogromnym wsparciem i zawszę może na nie liczyć, nawet w najgorszych sytuacjach.

Od samego początku bardzo kibicowałam bohaterom, miałam ogromną nadzieję, że poznam ich losy jeszcze przed zakończeniem pierwszego tomu, jednak im szybciej nadchodziło, tym więcej pozostało niewiadomych. Pozostałam z czytelniczym niedosytem i mnóstwem pytań, co się wydarzy? Jak zakończy się ich historia? Czy będzie im dane szczęśliwe zakończenie? Mam nadzieję, że nie będziemy musieli długo czekać i wydawnictwo wraz z autorką już szykują dla nas kontynuację tej powieści.

Dajcie się porwać emocjonalnemu huraganowi, przez który wpadniecie w wir smutku i rozpaczy, miłości i pragnienia, bólu i cierpienia. Niech historia tych dwóch przeciwności zawładnie waszymi sercami, tak jak zawładnęła moim. Odpowiadając na powyższe pytanie – czy jest to pozycja godna uwagi? Zdecydowanie tak, gorąco Was zachęcam do przeczytania tej książki, uważam, że jest to nie idealny, ale dobry debiut autorki. Dajcie szansę tej powieści, liczę na to, że przypadnie Wam do gustu, tak jak mi. Z niecierpliwością wyczekuję dalszych losów tej wspaniałej dwójki.

Polecam.

Paula

Sara Ney

“Ezekiel”

Po przeczytaniu pierwszej części z cyklu “Jak poderwać drania. Sebastian” czułam jakiś niedosyt, choć książka była fajna. Na Ezekiela już od pierwszego tomu zwróciłam uwagę i nie mogłam się doczekać jego historii. Byłam bardzo ciekawa, co autorka wymyśli i zafunduje jego postaci.

“Ja mam proste podejście: lubię jednorazowe przygody. Nie zbliżam się do lasek, które można przyprowadzić na obiadek u rodziców.”

Ezekiel Daniels to nie drań, a raczej prawdziwy dupek. Trzyma od siebie ludzi na dystans i zachowuje się jak cham. Nie umawia się na randki, nie bawi się w związki, tylko zalicza jednorazowe numerki. Jednak pewnego dnia potrzebuje korepetycji z biologii, żeby nie zawalić roku na studiach. Jego korepetytorką jest Violet DeLuca bardzo nieśmiała dziewczyna, która na początku w jego towarzystwie czuje się nieswojo i się go boi. Chociaż ich znajomość nie zaczęła się najlepiej, to z czasem się zaprzyjaźniają, ale czy przyjaźń z takim draniem jak Zeke, jest w ogóle możliwa?

“A prawda jest taka, że boję się Zeke’a Danielsa. Prawda jest taka, że wątpię, bym była w stanie się skoncentrować, gdy będzie siedział obok mnie. Będę się martwić o to, co myśli, co się dzieje za tymi gniewnymi oczami. Będę się martwić o to, jakie ostre, złośliwe komentarze wywarczy pod moim adresem.”

Czy Violet zmiękczy serce Ezekiela?

Co tak naprawdę kryje się za zachowaniem Zeke’a?

Jaki jest tego powód?

Czy chłopak pozwoli sobie na szczęście?

Jak wcześniej wspomniałam po przeczytaniu “Sebastiana” miałam lekki niedosyt, tak w tym przypadku było wszystko to, o czym chciałam przeczytać. Połączenie wrogości, wzajemnego przyciągania i przyjaźni było świetnie poprowadzone. Postacie Vi i Zeke’a to kompletne przeciwieństwa, ona taka nieśmiała szara myszka, a on nieuprzejmy i nadziany bad boy. Jednak nie od dzisiaj wiadomo, że przeciwieństwa się przyciągają. Fabuła była przemyślana i dobrze pociągnięta, język, którym została napisana książka, jest lekki i zabawny, przez co czytało się ją naprawdę z przyjemnością. Ta opowieść dostarcza nam wiele humoru, ale nie tylko, ponieważ naładowana jest emocjami i nie raz mi się serducho ściskało. Były momenty, kiedy miałam ochotę potrząsnąć Ezekielem, nakopać mu w cztery litery, żeby się ogarnął i przestał zachowywać, jak kretyn. Dialogi miejscami były wręcz przekomiczne, że wybuchłam niekontrolowanym śmiechem, by po chwili nastrój z wesołego stał się bardzo poważny. Występuje tu moja ulubiona narracja, dzięki której mamy możliwość poznania bohaterów bliżej oraz ich historię. Fajnie, że autorka nic tu nie przyspiesza, tylko pozwala się wszystkiemu rozwijać swoim własnym tempem i właśnie takie coś bardzo sobie cenię w książkach, kiedy autorzy budują napięcie stopniowo, a nie zaraz po przeczytaniu kilku kartek mamy “wielką miłość”.

Zeke to niemiły i bezczelny młodzieniaszek, jednak uważam, że to bardzo dobrze przedstawiona postać. Za fasadą arogancji i chamskiego zachowania skrywa się skrzywdzony chłopak. Może inni tego nie widzą, bo w sumie nie daje tego po sobie poznać, ale ma naprawdę wielkie serce. Natomiast Violet to skromna, cicha i nieśmiała dziewczyna. Pracuje w bibliotece szkolnej jako korepetytorka oraz opiekuje się dziećmi, co sprawia jej ogromną przyjemność i przede wszystkim ma z tego pieniądze na utrzymanie. Nie miała łatwego dzieciństwa, bo jako dziecko poniosła ogromną stratę, ale bardzo mi się podobało, że mimo tego wszystkiego, przez co przeszła, to radziła sobie znakomicie.

“– Czy to dlatego ciągle jesteś taka cicha? Dlatego jesteś taka nieśmiała i w ogóle?

– A jestem cicha? Nie zdawałam sobie sprawy.”

Co, do bohaterów drugoplanowych to były naprawdę wspaniałe, a w szczególności Summer i Kyle, którzy skradli moje serce. Oczywiście pojawia się też Sebastian i jego dziewczyna Jameson, ale także kilka innych i w tym nowych postaci, jakimi są przyjaciółki Violet. Dużą rolę odgrywa tu również trener drużyny zapaśniczej.

Podsumowując “Ezekiel” to zabawna, słodka, seksowna i pełna emocji historia dwojga młodych ludzi. Sara Ney pokazuje nam, jak jedna osoba, która znienacka pojawia się w naszym życiu, może wywrócić nasz dobrze poukładany świat do góry nogami. Z przyjemnością polecam Wam tę książkę, ponieważ podczas czytania nie będziecie narzekali na nudę, już Ezekiel o to zadba, a przy okazji Was rozgrzeje :D

Kasia

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu. 

MAŁGORZATA FALKOWSKA - "ILIAS"

Życie dziewiętnastoletniej Gabi zmienia się całkowicie, w momencie, gdy jej chłopak Marek postanawia odejść do innej. Chcąc uciec jak najdalej od wspomnień, zwraca się z prośbą do ciotki pracującej w biurze podróży o pomoc w znalezieniu pracy, byle jak najdalej od domu. Otrzymuje ofertę wyjazdu na jedną z Greckich wysp. Na Kos poszukują pracownika na okres wakacyjny, jako animatora. Tam poznaje syna właściciela hotelu Illiasa, który za karę musi tam pracować, aczkolwiek liczy na fory i nie ma zamiaru się przemęczać, tylko wyrywać panienki.

„Te jej czerwone usta prowokowały. Narzucały jeden tok myślenia, którym było „pocałuj mnie”, a jej zgrabne ciało aż prosiło, by je dotykać. Nachalnie, pożądliwie, gwałtownie.
Miałem cichą nadzieję, że już dziś zdołam ją złapać w swoje sidła. W końcu chemia, jaka była między nami, nie potrzebowała już nic więcej. Były pioruny, grzmoty i wszystkie mieszanki wybuchowe. Ukryte w naszych ciałach. Byliśmy jak dwa wulkany czekające jedynie na eksplozję.”

Jaką tajemnicę skrywa Ilias przed Gabi?
Czy wyjdzie ona na jaw?
Czy dziewczyna wybaczy mu kłamstwa?

„Muszę wyzwolić Gabrysię z tej szczelnej bańki. Że muszę do niej dotrzeć, nawet jeśli ona sama tego nie chciała.
Poczułem, jakby ktoś doczepił mi skrzydła. Jakby dano mi drugie życie lub co najmniej próbę naprawy tego, co w życiu spieprzyłem. A spieprzyłem wiele. Moje życie było jedną wielką gównianą kulą, którą chciałem zmienić w coś wyjątkowego i ona miała mi w tym pomóc. Była moją muzą. Moją boginią na tej greckiej wyspie.”

Małgorzata Falkowska autorka powieści obyczajowych oraz książek dla dzieci. Autorka siedmiu powieści, a właściwie ośmiu, ponieważ w maju będzie miała miejsce kolejna premiera. Ja tak naprawdę dopiero zaczynam swoją przygodę z twórczością Pani Gosi i jako pierwszą propozycję przeczytałam „Iliasa” i wiecie co, teoretycznie powinnam napisać to gdzieś przy końcu, jednak muszę już teraz dać upust moim emocjom, ponieważ za zakończenie miałam ochotę zamordować autorkę (oczywiście to tylko przenośnia), ja nie rozumiem, jak tak można? Dlaczego jest takie zakończenie, łzy lały mi się strumieniami, do ostatniej linijki miałam jeszcze ogromną nadzieję, że jest to jakaś jedna wielka pomyłka. O mamuniu, tak siarczystej łaciny podwórkowej to chyba nikt jeszcze w życiu nie słyszał z moich ust. :D No i to by było na tyle, jeśli chodzi o zakończenie :)

Bardzo przypadł mi do gustu styl pisania autorki, który jest przyjemny i prosty, a cała akcja jest spójna i prowadzona we właściwym tempie, nie ma niczego przyśpieszanego na siłę. Odniosę się teraz do fabuły, która jest wspaniale prowadzona, chociaż nadal wieczory są jeszcze chłodne, ja dzięki tej powieści przeniosłam się na gorącą wyspę Kos. Bardzo podobały mi się opisy, jakie zostały tu wprowadzone, były tak realne, że oczami wyobraźni czułam się, jakbym przemierzała zakamarki wyspy, krok w krok za bohaterami i odczuwałam ten wspaniały klimat i coś czuję, że mój kolejny urlop spędzę właśnie tam. Akcja książki jest prowadzona w bardzo ciekawy sposób, początkowa niechęć bohaterów wobec siebie, a następnie rosnące wraz z upływem czasu uczucie pomiędzy nimi było znakomite. Niejednokrotnie śmiałam się w głos z Iliasa, jego zadziorności, pewności siebie i arogancji, jednak za maską bezpośredniego chłopaczka krył się romantyczny i zdradzony chłopak, któremu dziewczyna mocno złamała serce. Dokładnie to samo dotyczy się Gabi, która po zdradzie ukochanego staje się całkowicie inną kobietą, posiada w sobie ogromne nakłady pozytywnej energii, dzięki czemu przyciąga do siebie ludzi, próbowała się zamknąć przed mężczyznami, aby nie zostać ponownie zranioną, jednak Iliasowi jakoś udaje się do niej dotrzeć i zburzyć mur, którym próbowała się od niego ogrodzić. Bardzo fajne jest to, że nie do końca jest ona taką szarą myszką, tylko ma swojego pazura.

„Ilias” to wspaniała historia o miłości i odnajdywaniu swojego szczęścia, nawet po najgorszych chwilach i tu wspaniale nadaje się przysłowie „po nawet największej burzy zawsze wychodzi słońce”, a tu tego zdecydowanie nie brakuje. Dajcie się porwać chwili i choć na chwilę przenieście się na Kos, gdzie morze, piasek, słońce i seksowni Grecy rozgrzeją Was nawet w najzimniejsze dni. Ja jestem tą powieścią oczarowana i z ogromną przyjemnością sięgnę po kolejne propozycje Pani Gosi, ponieważ jestem ciekawa czy pozostałe powieści są również napisane w tak genialny sposób. Z niecierpliwością będę wyczekiwać kontynuacji, aby dowiedzieć się, co następnie spotka bohaterów. A Was gorąco zachęcam do sięgnięcia po tę propozycję, gwarantuję, że polubicie bohaterów tak samo jak ja :)

Polecam!!

Paula

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Editio Red.

Kochani dziś premierę ma nasz patronat medialny książka Cory Reilly - "Złączeni honorem".
Z  tej okazji  mamy dla Was prolog oraz dwa pierwsze rozdziały, aby zachęcić Was do sięgnięcia po swój egzemplarz :)

PROLOG

Uniosłam dłoń, palce trzęsły mi się niczym liście na wietrze, a serce biło jak u kolibra. Luca

objął moją dłoń pewną ręką i wsunął mi na palec pierścionek wykonany z białego złota i

dwudziestu małych brylantów.

To powinno stanowić symbol miłości i oddania, ale w naszym przypadku oznaczało,

że stałam się własnością mężczyzny, którego poślubiłam. Do końca życia miało mi

przypominać o złotej klatce, w której zostałam uwięziona. Słowa przysięgi: „Dopóki śmierć

nas nie rozłączy”, nabierały więc zupełnie innego znaczenia niż dla większości ludzi

wstępujących w związek małżeński. W naszym świecie nie istniało coś takiego jak rozwód,

miałam należeć do Luki aż do swojej żałosnej śmierci. Ostatnie słowa ślubowania, które

składali mężczyźni, wstępując w szeregi mafii brzmiały: „Wstępuję za życia, odejdę w chwili

śmierci” – mogły więc równie dobrze stanowić zakończenie mojej przysięgi małżeńskiej.

Powinnam uciec, kiedy miałam okazję. Teraz, gdy wpatrywały się we mnie setki osób

z nowojorskiego i chicagowskiego oddziału mafii, nie miałam już tej możliwości. W naszym

świecie małżonków mogła rozdzielić tylko śmierć. Nawet jeśli udałoby mi się zwiać spod

czujnego oka Luki i jego ludzi, naruszenie umowy doprowadziłoby do wybuchu wojny, a mój

ojciec nie zdołałby powstrzymać rodziny mojego męża od dokonania zemsty za

zbezczeszczenie reputacji.

Moje uczucia, jak zawsze, nie były brane pod uwagę. Dorastałam w świecie, w którym

nikt, zwłaszcza kobiety, nie decydował o sobie.

Nie było nam dane pobrać się z miłości czy choćby z własnej woli. Chodziło jedynie o

obowiązek i honor, a także o spełnienie oczekiwań.

Nasze małżeństwo miało charakter unii przypieczętowującej pokój.

Nie byłam idiotką, dlatego zdawałam sobie sprawę, o co tak naprawdę chodziło: o

pieniądze i władzę, a jedno i drugie kurczyło się, odkąd rosyjska Brać 1 i tajwańska Triada 2 , a

także inne grupy przestępcze, próbowały rozszerzyć wpływy również na naszych terytoriach.

W całych Stanach Zjednoczonych włoskie rodziny musiały puścić w zapomnienie dawne

waśnie i stworzyć wspólny front przeciw naszym wrogom. Powinnam czuć się uhonorowana,

ponieważ wybrano mnie na przyszłą żonę najstarszego syna szefa nowojorskiego oddziału

mafii. Ojciec i każdy męski krewny wbijali mi te słowa do głowy od dnia, w którym

zaręczono mnie z Lucą. Wiedziałam, że było to wyróżnienie, miałam też czas, aby

przygotować się na tę chwilę, ale mimo to bez przerwy towarzyszył mi strach.

– Możesz pocałować pannę młodą – powiedział ksiądz.

Uniosłam głowę. Zgromadzeni ludzie lustrowali mnie wzrokiem, wyczekując chwili,

w której ujawniłabym słabość. Ojciec wściekłby się, gdybym okazała przerażenie, a rodzina

Luki wykorzystałaby to przeciw nam. Dorastałam w świecie, w którym jedyną tarczą kobiety

była umiejętność panowania nad wyrazem twarzy, więc bez problemu przybrałam spokojną

minę. Nikt nigdy nie dowie się, jak bardzo pragnęłam uciec. Nikt poza Lucą. Pomimo starań,

nie udawało mi się zamaskować przed nim emocji. Ciągle się trzęsłam, a gdy napotkałam

spojrzenie jego zimnych szarych oczu, wyczytałam z nich, że potrafił przejrzeć mnie na

wylot. Zapewne tak często wywoływał w ludziach strach, że rozpoznawanie przerażenia stało

się jego naturalną umiejętnością.

Pochylił głowę, zbliżając twarz do mojej. Na jego obliczu nie widniał choćby ślad

obawy, strachu czy wątpliwości. Usta mi drżały przy jego wargach, gdy skupił na mnie

wzrok, przekazujący jednoznaczną wiadomość: Jesteś moja.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Trzy lata wcześniej

Siedziałam na szezlongu w bibliotece i czytałam książkę, a Liliana spała z głową na moich

kolanach, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Siostra nawet nie drgnęła, gdy weszła matka.

Ciemnoblond włosy miała upięte w ciasny kok, a blada twarz naznaczona była troską i

zmartwieniem.

– Coś się stało? – zapytałam.

Uśmiechnęła się tym swoim sztucznym, wyćwiczonym uśmiechem.

– Ojciec chce porozmawiać z tobą w gabinecie.

Ostrożnie przesunęłam głowę Lily na szezlong, a siostra podwinęła pod siebie nogi.

Była drobna jak na jedenastolatkę, choć z drugiej strony ja też nie należałam do szczególnie

wysokich, zresztą jak wszystkie kobiety w naszej rodzinie – mierzyłam sto sześćdziesiąt pięć

centymetrów.

Matka unikała mojego spojrzenia, kiedy do niej podeszłam.

– Przeskrobałam coś? – zapytałam, choć nie miałam pojęcia, co takiego mogłam

zrobić. Przeważnie byłyśmy z Lily posłuszne. To Gianna ciągle łamała zasady, za co

dostawała kary.

– Pospiesz się, ojciec czeka – odpowiedziała matka.

Zanim dotarłam przed gabinet ojca, mój żołądek zdążył zwinąć się w supeł. Stałam

przez chwilę, próbując opanować emocje, a następnie zapukałam.

– Wejdź. – Zza drzwi dobiegł głos ojca.

Wkroczyłam do gabinetu, zmuszając się jednocześnie do przybrania opanowanego

wyrazu twarzy. Ojciec siedział w szerokim, czarnym skórzanym fotelu za mahoniowym

biurkiem, a za nim piętrzyły się wykonane z tego samego drewna półki wypełnione

książkami, których nigdy nie przeczytał – miały jedynie zasłaniać tajemne wejście do

piwnicy, gdzie znajdował się korytarz prowadzący poza teren naszej posiadłości.

Ojciec uniósł głowę znad stosu papierów, włosy miał przylizane.

– Siadaj – nakazał.

Opadłam na jedno z krzeseł po drugiej stronie biurka i złożyłam dłonie na kolanach,

próbując nie przygryzać nerwowo wargi, gdyż ojciec tego nienawidził. Czekałam, aż się

odezwie, ale zanim to uczynił, przyglądał mi się przez chwilę z dziwnym wyrazem twarzy.

– Brać i Triada próbują przejąć nasze terytoria, z każdym dniem robią się coraz

odważniejsze. Mamy więcej szczęścia niż rodzina z Las Vegas, która jeszcze na dokładkę

musi odpierać ataki Meksykanów, ale nie możemy już udawać, że Rosjanie i Tajwańczycy nie

stanowią dla nas zagrożenia.

Nie rozumiałam, dlaczego ojciec mi o tym mówił, ponieważ nigdy nie poruszał przy

nas takich tematów – dziewczyny nie musiały znać szczegółów przedsięwzięć mafijnych, ale

wiedziałam, że nie powinnam się odzywać.

– Musimy pogodzić się z nowojorską rodziną i połączyć siły, abyśmy byli w stanie

obronić się przed Bracią i Triadą – oznajmił spokojnie.

Mieliśmy zawrzeć pokój z nowojorczykami? Ojciec, jak każdy inny członek

chicagowskiej ekipy, nienawidził tej rodziny. Przez lata wyżynali się wzajemnie i dopiero

niedawno zdecydowali się na zawieszenie broni, w celu zdziesiątkowania szeregów innych

organizacji przestępczych, takich jak Brać i Triada. Ojciec kontynuował:

– Nie istnieją więzy silniejsze od więzów krwi. Przynajmniej w tym zgadzam się z

nowojorczykami.

Na mojej twarzy odmalował się wyraz konsternacji.

– „Z krwi zrodzeni, w krwi zaprzysiężeni”. Tak brzmi ich motto.

Przytaknęłam, coraz mocniej zdezorientowana.

– Spotkałem się wczoraj z Salvatore Vitiellim.

Ojciec widział się z capo dei capi 1 , zwierzchnikiem nowojorskiej mafii? Ostatnie

spotkanie między nowojorczykami i oddziałem z Chicago odbyło się dekadę temu i nie

zakończyło się za dobrze. Tamten dzień wciąż wspominało się jako Krwawy Czwartek, a

ojciec nawet nie był szefem. Pełnił funkcję doradcy Fiore Cavallara, który rządził

działalnością przestępczą na Środkowym Wschodzie.

– Ustaliliśmy, że rozważymy sojusz tylko wówczas, gdy zostaniemy rodziną. – Ojciec

wbił we mnie wzrok i nagle nie chciałam usłyszeć reszty jego wywodu. – Postanowiliśmy, iż

poślubisz jego najstarszego syna Lucę, przyszłego capo dei capi.

Miałam wrażenie, że zapadam się pod ziemię.

– Dlaczego ja?

– Vitiello i Fiore od jakiego czasu rozmawiali o zawarciu pokoju i uznali, że

najlepszym przypieczętowaniem zawieszenia broni będzie małżeństwo. Dlatego Vitiello

poprosił, abyśmy wydali za jego syna najpiękniejszą z naszych córek. Oczywiście nie

mogliśmy podsunąć córki któregoś z żołnierzy, a jak wiesz, Fiore nie ma córek, dlatego

zdecydowaliśmy, że najpiękniejszą z dziewczyn w odpowiednim wieku jesteś ty.

Gianna była równie piękna, ale odrobinę młodsza niż ja i zapewne to ją uratowało.

– Jest wiele pięknych dziewczyn – powiedziałam z trudem. Oddech uwiązł mi w

gardle, a ojciec spojrzał na mnie, jakby uważał mnie za najcenniejszą z posiadanych rzeczy.

– Niewiele Włoszek ma twój kolor włosów, który Fiore określa jako złoty. – Ojciec

zarechotał. – Jesteś naszą przepustką do nowojorskiej rodziny.

– Ale ojcze, mam dopiero piętnaście lat. Nie mogę wyjść za mąż.

Ojciec zbył moje słowa lekceważącym gestem.

– Mogłabyś, za moją zgodą. Poza tym, co nas obchodzi prawo?

Tak mocno zacisnęłam dłonie na podłokietnikach, aż pobielały mi knykcie, ale nie

poczułam bólu, gdyż moje ciało przeszło w stan odrętwienia.

– Niemniej powiedziałem Salvatore, że do ślubu dojdzie dopiero, gdy ukończysz

osiemnaście lat. Twoja matka nalegała, abyś była pełnoletnia i skończyła najpierw szkołę, a

Fiore przystał na jej prośbę.

Więc to szef pozwolił ojcu wstrzymać się ze ślubem. Ojciec już teraz rzuciłby mnie w

ramiona przyszłego męża. Męża. Dopadły mnie mdłości. Wiedziałam o Luce Vitiellim tylko

tyle, że przejmie po ojcu zwierzchnictwo nad nowojorską mafią, a swoją ksywkę „Imadło”

otrzymał, kiedy skręcił mężczyźnie kark gołymi rękami. Nie wiedziałam nawet ile miał lat,

ale to bez znaczenia, ponieważ moja kuzynka Bibiana poślubiła mężczyznę starszego od niej

o trzydzieści lat. Miałam jednak cichą nadzieję, że Luca nie jest aż tak stary, skoro jego ojciec

jeszcze nie przeszedł na emeryturę. Czy był okrutny?

Skręcił człowiekowi kark. Będzie przewodził nowojorskiej mafii.

– Ojcze – szepnęłam. – Nie zmuszaj mnie do poślubienia tego mężczyzny.

Ojciec przybrał surową miną.

– Wyjdziesz za Lucę Vitiellego. Przypieczętowałem umowę z jego ojcem. Będziesz

dobrą żoną dla Luki, a kiedy poznasz go podczas przyjęcia z okazji waszych zaręczyn,

zachowasz się jak na damę przystało.

– Przyjęcie zaręczynowe? – powtórzyłam. Mój głos zabrzmiał bezbarwnie i pusto,

jakby dochodził z oddali.

– Oczywiście. Pojawi się okazja na zacieśnienie więzi, a Luca będzie mógł się

przekonać, co zyska na tej umowie. Nie chcemy go rozczarować.

– Kiedy? – Odchrząknęłam, a mimo to gula pozostała w moim gardle. – Kiedy

odbędzie się przyjęcie zaręczynowe?

– W sierpniu.

Czyli za dwa miesiące. Skwitowałam to otępiałym przytaknięciem. Uwielbiałam

czytać romanse i gdy tylko bohaterowie brali ślub, wyobrażałam sobie własny. Zawsze

myślałam, że będzie to dzień pełen radości i miłości. Ale, jak się okazało, były to mrzonki

głupiego dziewczątka.

– Więc mogę nadal chodzić do szkoły?

A jakie to w ogóle miało znaczenie? Po co miałam ukończyć edukację, skoro i tak nie

mogłam iść na studia ani do pracy? Moim zadaniem stanie się ogrzewanie mężowi łóżka.

Gardło mi się zacisnęło, a pod powiekami zapiekły łzy, jednak starałam się zapanować nad

emocjami. Ojciec nie znosił, gdy traciłam nad sobą kontrolę.

– Tak. Vitiello wydawał się zadowolony, że uczęszczasz do żeńskiej szkoły

katolickiej.

No jasne. Przecież nie mogli ryzykować, że zbliżyłabym się do jakiegoś chłopaka.

– To wszystko?

– Jak na razie.

Wyszłam z gabinetu, jakbym była w transie. Cztery miesiące temu skończyłam

piętnaście lat i cieszyłam się tymi urodzinami, gdyż wydawały się ogromnym krokiem ku

mojej przyszłości. Byłam głupia. Moje życie skończyło się, zanim się naprawdę zaczęło.

Wszystkie decyzje zostały podjęte za mnie.

***

Nie mogłam przestać płakać. Gianna głaskała mnie po głowie, którą położyłam na jej

kolanach. Była ode mnie młodsza zaledwie o osiemnaście miesięcy, miała trzynaście lat, ale

dziś różnica wieku między nami świadczyła na moją niekorzyść, skazując na życie w

pozbawionej miłości pułapce i utratę wolności. Bardzo starałam się nie obwiniać o to Gianny,

bo przecież niczym nie zawiniła.

– Może spróbuj porozmawiać z ojcem. Mógłby zmienić zdanie – podpowiedziała

łagodnie.

– Nie zmieni.

– Może mama go przekona.

Jakby ojciec kiedykolwiek pozwolił, żeby kobieta podjęła za niego decyzję.

– Nikt ani nic w żaden sposób nie nakłoni go do zmiany zdania. To już przesądzone –

wyznałam przygnębiona.

Nie widziałam matki, odkąd wysłała mnie do gabinetu ojca i przypuszczałam, że nie

chciała spojrzeć mi w twarz, ponieważ była świadoma tego, na co mnie skazała.

– Ale Ario…

Kiedy uniosłam głowę i otarłam łzy, dostrzegłam, że Gianna patrzy na mnie ze

współczuciem. Jej tęczówki miały barwę bezchmurnego letniego nieba, taką samą jak moje.

Różnił nas tylko kolor włosów – moje były jasne, a jej rude, przez co ojciec czasami złośliwie

przezywał ją wiedźmą.

– Przypieczętował umowę z ojcem Luki.

– Spotkali się?

Też mnie to zastanawiało. Dlaczego znalazł chwilę na spotkanie z szefem

nowojorskiej rodziny, ale zabrakło mu czasu, aby powiedzieć mi, iż postanowił sprzedać mnie

jak jakąś luksusową dziwkę? Odsunęłam od siebie frustrację i rozpacz, które próbowały

zagnieździć się w moim sercu.

– Tak mi powiedział.

– Musi być jakieś inne wyjście – zaprotestowała Gianna.

– Nie ma.

– Ale jeszcze nawet nie poznałaś tego typa. Nie wiesz, jak on wygląda! Może jest

brzydki, gruby i stary.

Brzydki, gruby i stary. Jakby to były jedyne cechy Luki, które powinny mnie martwić.

– Poszukajmy go w internecie. Na pewno znajdziemy jakieś zdjęcia. – Gianna

zeskoczyła z łóżka, po czym wzięła z biurka mój laptop i z powrotem usiadła.

Znalazłyśmy kilka zdjęć Luki i nawet jakieś artykuły na jego temat. Miał

najzimniejsze szare oczy, jakie w życiu widziałam i bez problemu potrafiłam sobie

wyobrazić, jak spoglądał tym wzrokiem na ofiarę, tuż przed wykonaniem wyroku.

– Jest spośród nich najwyższy – powiedziała z podziwem Gianna.

Miała rację, nieważne z kim go fotografowano, na każdym zdjęciu był wyższy od

towarzyszy, a do tego odznaczał się sporą muskulaturą, co zapewne wyjaśniało, dlaczego za

plecami nazywano go „Bykiem”. Tego przydomku używały też media, które opisywały go

jako dziedzica Salvatore Vitiella, biznesmena i właściciela klubu nocnego. Biznesmena.

Pozory mylą. Każdy wiedział, czym naprawdę zajmował się Salvatore Vitiello, ale nikt nie

był na tyle głupi, żeby wspomnieć o tym w prasie.

– Na każdym zdjęciu jest z inną dziewczyną – dodała zaintrygowana Gianna.

Spojrzałam na beznamiętną twarz mojego przyszłego męża. Gazety ochrzciły go

mianem najbardziej pożądanego kawalera w Nowym Jorku, ponieważ miał odziedziczyć setki

milionów dolarów. Bardziej adekwatne jednak byłoby nazwanie go dziedzicem imperium

śmierci.

– Boże, dziewczyny się za nim uganiają. Chyba jest przystojny.

– To niech go sobie wezmą – skwitowałam gorzko.

W naszym świecie przyjemna aparycja często skrywała potwora. Dziewczyny ze

śmietanki towarzyskiej dostrzegały tylko jego wygląd i bogactwo, uważały również, że aura

łobuza, którą roztaczał, stanowiła tylko pozę. Przymilały się do niego ze względu na jego

drapieżny urok i władzę, ale nie wiedziały, że pod aroganckim uśmiechem czaiły się krew i

śmierć.

Wstałam nagle.

– Muszę pogadać z Umberto.

Umberto dobiegał pięćdziesiątki i był lojalnym żołnierzem ojca, a także moim i

Gianny ochroniarzem. Wiedział wszystko. Mama nazywała go plotkarzem, ale jeśli ktoś

mógłby powiedzieć mi coś więcej o Luce, to tą osobą z pewnością był Umberto.

***

– Oficjalnie stał się członkiem mafii, gdy miał jedenaście lat – wyjaśnił Umberto, jak co dzień

ostrząc nóż. Po kuchni roznosił się aromat pomidorów i oregano, który przeważnie działał na

mnie kojąco, jednak nie tym razem.

– Miał jedenaście lat? – dociekałam, próbując zachować spokój. Większość mężczyzn

stawała się pełnoprawnymi członkami mafii, dopiero po ukończeniu szesnastu lat. – Z

powodu ojca?

Umberto wyszczerzył zęby w uśmiechu, ujawniając siekacze ze złota, i przestał

ostrzyć nóż.

– Myślisz, że popuszczano mu, bo jest synem szefa? Zabił pierwszy raz, gdy miał

jedenaście lat i dlatego postanowili zaprzysiąc go tak wcześnie.

Gianna głośno wciągnęła powietrze.

– To potwór.

Umberto wzruszył ramionami.

– Jest tym, kim musi być. Cipa nie może rządzić Nowym Jorkiem. – Uśmiechnął się

do nas z pokorą. – To znaczy ciapa.

– Co się stało? – Nie byłam pewna, czy chciałam poznać odpowiedź. Jeśli Luca

dopuścił się pierwszego zabójstwa, gdy miał jedenaście lat, to ile osób pozbawił życia w

ciągu kolejnych dziewięciu, które minęły od tamtego zdarzenia?

Umberto pokręcił łysą głową i podrapał się po długiej bliźnie, biegnącej od jego skroni

aż do podbródka. Był chudy i nie przerażał wyglądem, ale matka twierdziła, że niewielu

potrafiło posługiwać się nożem z taką szybkością jak on. Nigdy jednak nie widziałam go w

akcji.

– Nie wiem, nie znam się za dobrze z nowojorską rodziną. – Przyglądałam się naszej

kucharce, która szykowała kolację i próbowałam skupić się na czymś innym niż nerwowe

mdłości i przytłaczający strach. Umberto zerknął uważnie na moją twarz. – To dobra partia.

Niedługo stanie się najpotężniejszym mężczyzną na Wschodnim Wybrzeżu. Będzie cię

chronił.

– A kto ochroni mnie przed nim? – syknęłam.

Umberto nie zaszczycił mnie odpowiedzią, ponieważ była oczywista: po ślubie nikt

mnie nie uchroni przed Lucą. Ani Umberto, ani ojciec. W naszym świecie kobieta należała do

swojego męża: była jego własnością, z którą obchodził się, jak mu się podobało.

ROZDZIAŁ DRUGI

Ostatnie dwa miesiące minęły mi jak z bicza strzelił, choć marzyłam, by czas zwolnił, abym

była w stanie przygotować się na nieuniknione. Moje przyjęcie zaręczynowe miało odbyć się

za dwa dni, a mama uwijała się, rozkazując służbie i pilnując, żeby dom wyglądał idealne.

Nie zaproszono zbyt wielu gości; tylko naszą rodzinę, rodzinę Luki oraz rodziny głów

nowojorskiego i chicagowskiego oddziału. Umberto powiedział, że podjęto taką decyzję ze

względów ostrożności – przymierze zostało zawarte niedawno, więc nie zamierzano narażać

setek gości na niepotrzebne ryzyko.

Szkoda, że nie zdecydowano się odwołać przyjęcia – gdyby mnie ktoś pytał o zdanie,

wolałabym poznać Lucę dopiero przed ołtarzem.

Fabiano skakał po moim łóżku, wyginając usta w podkówkę. Miał dopiero pięć lat i

mnóstwo energii.

– Chcę się bawić! – krzyknął.

– Matka mówiła, żebyś nie biegał po domu. Ma wyglądać nieskazitelnie na przyjazd

gości – oznajmiłam.

– Ale jeszcze nie przyjechali!

Dzięki Bogu, Luca i pozostali nowojorczycy mieli pojawić się dopiero jutro. Tylko

jedna noc dzieliła mnie od poznania przyszłego męża – mężczyzny, który gołymi rękami zabił

człowieka. Przymknęłam oczy.

– Znów płaczesz? – Fabiano zeskoczył z łóżka, podszedł do mnie i chwycił za rękę.

Blond czuprynę miał w nieładzie, ale gdy próbowałam dotknąć jego włosów, gwałtownie

odsunął głowę.

– O co ci chodzi? – Starałam się przy nim nie płakać. Przeważnie chlipałam nocą, pod

osłoną mroku.

– Lily powiedziała, że ciągle beczysz, bo Luca cię kupił.

Zamarłam. Będę musiała nakazać Lilianie, aby nie gadała za dużo, bo tylko narobi mi

problemów.

– Nie kupił mnie. – Kłamczucha.

– Równie dobrze mógł – skwitowała Gianna, stając w drzwiach. Podskoczyłam na

dźwięk jej głosu.

– Ciii. Co, jeśli ojciec usłyszy? – wyszeptałam nerwowo.

Gianna wzruszyła ramionami.

– Zna moją opinię na temat decyzji o sprzedaniu ciebie niczym mlecznej krowy.

– Gianna – ostrzegłam, ruchem głowy wskazując brata, który przyglądał mi się

badawczo.

– Nie chcę, żebyś nas zostawiła – wyszeptał.

– Nie wyjadę na długo, Fabi. – Wydawało się, że ta odpowiedź go zadowoliła, gdyż

jego twarz ponownie ożywił uśmiech małego psotnika.

– Złap mnie! – krzyknął.

Rzucił się biegiem i odepchnął Giannę, która zatarasowała mu przejście.

Siostra ruszyła za nim, wykrzykując:

– Skopię ci tyłek, potworku!

Pobiegłam za nimi. Liliana wystawiła głowę ze swojego pokoju i również dołączyła

do pościgu. Matka urwałaby mi głowę, gdybyśmy potłukli jakąś pamiątkę rodzinną, dlatego

zbiegłam pospiesznie po schodach. Fabiano wciąż przewodził i choć był szybki, to Liliana

prawie go dogoniła, natomiast mnie i Giannie przemieszczanie się utrudniały obcasy, które

kazała nam nosić matka, abyśmy nauczyły się w nich swobodnie poruszać. Fabiano wpadł na

korytarz prowadzący do zachodniego skrzydła, a my za nim. Prawie krzyknęłam, żeby się

zatrzymał, ponieważ w tej części domu znajdował się gabinet ojca i mielibyśmy kłopoty,

gdyby nas przyłapał. Od brata oczekiwano, że będzie postępował jak mężczyzna, ale który

pięciolatek się tak zachowuje?

Kiedy minęliśmy gabinet ojca, poczułam ulgę, jednak nie trwało to długo, ponieważ

nagle na korytarzu pojawiło się trzech mężczyzn. Chciałam ich ostrzec, ale było już za późno.

Fabiano zdążył się zatrzymać, natomiast rozpędzona Liliana wpadła na mężczyznę stojącego

w środku. Większość ludzi przy takim zderzeniu straciłaby równowagę, ale z drugiej strony

większość nie miała niemal dwóch metrów wzrostu i nie była zbudowana jak byk.

Zatrzymałam się gwałtownie, czując jakby czas zwolnił bieg, a następnie się

zatrzymał. Gianna głośno sapnęła, ja natomiast wbiłam wzrok w mojego przyszłego męża,

spoglądającego na Lilianę i przytrzymującego ją silnymi rękami – tymi samymi, którymi

zmiażdżył komuś tchawicę.

– Liliana – pisnęłam przerażona.

Zwracałam się do niej pełnym imieniem tylko wówczas gdy coś przeskrobała albo gdy

wydarzyło się coś bardzo złego. Żałowałam, że nie udało mi się lepiej zapanować nad

strachem, ponieważ wszyscy, łącznie z Lucą, na mnie patrzyli. Mężczyzna otaksował mnie

spojrzeniem szarych oczu, zatrzymując się na chwilę na moich włosach.

Boże, ależ był wysoki. Jego towarzysze mierzyli ponad metr osiemdziesiąt wzrostu,

ale przy nim wyglądali jak karły. Luca nadal trzymał ręce na ramionach Lily.

– Podejdź tu, Liliano – nakazałam chłodnym tonem, wyciągając jednocześnie dłoń w

stronę siostry.

Nie chciałam, żeby znajdowała się przy tych facetach. Liliana cofnęła się gwałtownie,

po czym rzuciła mi się w ramiona, wtulając we mnie twarz. Luca uniósł czarną brew.

– To Luca Vitiello! – powiedziała Gianna, nie skrywając obrzydzenia.

Fabiano wydał dźwięk przypominający odgłos rozwścieczonego kota stepowego i

ruszył na Lucę, bijąc go piąstkami po nogach i brzuchu.

– Odczep się od Arii! Nie dam ci jej.

Miałam wrażenie, że moje serce przestało bić. Towarzysz Luki zrobił krok do przodu,

a pod jego kamizelką ukazał się zarys broni; zapewne był ochroniarzem mojego przyszłego

męża.

– Nie, Cesare – powiedział spokojnie Luca, a facet zamarł na dźwięk jego głosu.

Luca złapał piąstki mojego brata w jedną rękę, aby go powstrzymać, choć wątpiłam,

że poczuł ciosy. Przekazałam Lily Giannie, która objęła troskliwie siostrę, a następnie

podeszłam do Luki. Byłam przerażona, jednak musiałam zająć się Fabiano. Nowojorski

oddział, podobnie jak nasz, próbował zapomnieć o dawnej waśni, ale nie byłby to pierwszy

raz, gdy przymierze rozpadło się w ciągu jednej sekundy. Luca i jego ludzie nadal byli

wrogami.

– Jakże ciepło nas witacie. A więc tak wygląda niesławna gościnność tutejszej ekipy –

podsumował mężczyzna, którego imienia jeszcze nie poznałam.

Od razu można było dostrzec podobieństwo wskazujące, że są braćmi. Mieli

identyczny kolor włosów, jednak Luca wyróżniał się wzrostem i większą muskulaturą.

– Matteo. – Luca zwrócił się do mężczyzny ostrzegawczym, niskim tonem, od którego

przeszył mnie dreszcz. Fabiano powarkiwał i szarpał się jak dzikie zwierzę, a Luca nadal

trzymał go na odległość wyciągniętej ręki.

– Fabiano – powiedziałam stanowczo, zaciskając dłoń na jego nadgarstku. – Dość

tego. Nie tak witamy gości.

Brat zamarł, a po chwili spojrzał na mnie wyzywająco przez ramię.

– Nie jest gościem. On chce cię ukraść, Ario.

Matteo zaśmiał się.

– Niezłe jaja. Cieszę się, że ojciec przekonał mnie, żebym tu przyjechał.

– Rozkazał ci – sprostował Luca, nie odrywając ode mnie wzroku. Nie mogłam

spojrzeć mu w oczy, a moje policzki zapłonęły rumieńcem.

Ojciec i jego ochroniarze pilnowali, abym z siostrami nie przebywała zbyt często

wśród mężczyzn spoza rodziny, a Luca nie należał do tej kategorii. Był starszy zaledwie o

pięć lat, ale wyglądał jak prawdziwy facet, co sprawiało, że czułam się przy nim jak mała

dziewczynka.

Kiedy Luca puścił Fabiano, przyciągnęłam małego do siebie, opierając go plecami o

moje nogi, a dłonie splotłam na jego małej, unoszącej się gwałtownie klatce piersiowej. Nie

przestawał piorunować Luki wzrokiem. Zazdrościłam bratu odwagi, na którą mógł sobie

pozwolić jako chłopiec i następca ojca. Nikt, prócz bossa, nie będzie go zmuszać do posłuchu.

Mały mógł sobie pozwolić na okazywanie odwagi.

Przeprosiłam, mimo że uczyniłam to z zaciśniętym gardłem.

– Mój brat nie chciał zachować się tak niegrzecznie.

– Chciałem – krzyknął Fabiano.

Zakryłam mu usta, więc zaczął się wiercić, ale go nie puściłam.

– Nie przepraszaj – poleciła uszczypliwie Gianna, ignorując moje ostrzegawcze

spojrzenie. – To nie nasza wina, że zajęli cały korytarz. Przynajmniej Fabiano mówi prawdę,

a nie słodzi temu facetowi jak cała reszta, tylko dlatego, że będzie capo…

– Gianna! – zbeształam ją ostro. Zamknęła usta, patrząc na mnie szeroko otwartymi

oczami. – Zaprowadź Lily i Fabiano do ich pokoi. I to już.

– Ale… – Spojrzała za mnie. Cieszyłam się, że nie widziałam wyrazu twarzy Luki.

– Natychmiast!

Złapała brata za rękę i pociągnęła go wraz z siostrą w przeciwnym kierunku. Moje

spotkanie z przyszłym mężem nie mogło wypaść gorzej. Zebrałam się w sobie i stanęłam

przodem do mężczyzn. Spodziewałam się, że na ich twarzach będzie gościć wściekłość, ale

Luca uśmiechał się ironicznie. Policzki mi płonęły z zażenowania, a gdy zostałam z nimi

sama, żołądek związał mi się w supeł. Matka wpadłaby w szał, gdyby zobaczyła, że nie

wystroiłam się na pierwsze spotkanie z Lucą. Miałam na sobie jedną ze swoich ulubionych

długich sukienek z rękawami do łokci i cieszyłam się, ponieważ ten strój mnie chronił. Stałam

onieśmielona z rękami skrzyżowanymi na piersiach.

– Przepraszam za siostrę i brata. Są… – Urwałam, szukając odpowiedniego słowa.

– Opiekuńczy względem ciebie – podpowiedział spokojnie i bez emocji Luca. – To

mój brat Matteo. – Mężczyzna wyszczerzył zęby w uśmiechu od ucha do ucha. Poczułam

ulgę, ponieważ nie próbował się do mnie zbliżyć, aby uścisnąć moją dłoń. Niewiele

brakowało, abym w jednej chwili straciła panowanie nad sobą.

– A to moja prawa ręka, Cesare. – Wskazany przez Lucę mężczyzna ledwie

zauważalnie skłonił głowę, a po chwili znów zaczął rozglądać się bacznie po korytarzu.

Czego wypatrywał? Nie trzymaliśmy zabójców za ukrytymi drzwiami.

Wbiłam wzrok w podbródek Luki, mając nadzieję, że wyglądało to tak, jakbym

patrzyła mu w oczy. Cofnęłam się o krok.

– Powinnam wrócić do rodzeństwa.

Luca spoglądał znacząco, ale nie obchodziło mnie, iż miał świadomość, jak bardzo

czułam się przy nim niezręcznie i jaki wywoływał we mnie strach. Nie czekając na

pozwolenie – bo nie był jeszcze moim mężem, ani nawet narzeczonym – odwróciłam się i

szybko oddaliłam, dumna z siebie, ponieważ nie uległam pragnieniu, aby ratować się szaloną

ucieczką.

***

Matka pociągnęła rąbek sukienki, którą ojciec wybrał mi na tę okazję, nazwaną przez Giannę

prezentacją towaru. Mimo usilnych starań matki, sukienka nie stała się ani odrobinę dłuższa.

Spoglądałam niepewnie na swoje odbicie w lustrze, ponieważ nigdy nie miałam na sobie

czegoś tak mocno odsłaniającego ciało. Czarna sukienka była dopasowana w pasie i biodrach,

ledwie zakrywała pośladki, miała brokatową, złotą górę i ramiączka z czarnego tiulu.

– Nie mogę się w tym pokazać, matko.

Matka spojrzała na mnie w lustrze. Była ubrana w długą, elegancką suknię.

Żałowałam, że nie pozwolono mi włożyć równie skromnego stroju.

– Wyglądasz jak kobieta – szepnęła.

Wzdrygnęłam się.

– Raczej jak prostytutka.

– Prostytutek nie stać na takie sukienki.

Kochanki ojca miały ciuchy, które kosztowały więcej niż samochody niektórych ludzi.

Matka położyła dłonie na moim pasie.

– Masz talię osy, a w tej sukience twoje nogi ciągną się do nieba. Jestem pewna, że

Luce się spodoba.

Zerknęłam na swój dekolt. Miałam małe piersi i nie zmienił tego nawet biustonosz

push-up. Byłam piętnastolatką, którą przebrano za kobietę.

– Proszę. – Matka podała mi buty z dwunastocentymetrowymi obcasami. Może

sięgałabym w nich Luce do brody. Wsunęłam obuwie, a matka zmusiła się do sztucznego

uśmiechu i przygładziła moje długie włosy. – Trzymaj głowę wysoko. Fiore Cavallaro uznał

cię za najpiękniejszą kobietą w Chicago. Pokaż Luce i jego orszakowi, iż jesteś piękniejsza

niż jakakolwiek nowojorka, bo przecież on zna je prawie wszystkie – podsumowała tonem

wskazującym, że również przeczytała artykuły o jego podbojach. A może ojciec jej coś

powiedział.

– Matko – zaczęłam z wahaniem, ale cofnęła się.

– Idź już. Zaraz do ciebie dołączę, jednak to twój dzień. Sama powinnaś wkroczyć do

pokoju, w którym będą czekać mężczyźni. Ojciec przedstawi cię Luce, a później wszyscy

przejdziemy do jadalni na kolację – powtórzyła nie wiadomo który już raz.

Przez chwilę chciałam wziąć ją za rękę i błagać, żeby poszła ze mną, ale ostatecznie

odwróciłam się i ruszyłam w pojedynkę. Cieszyłam się, że matka zmuszała mnie przez kilka

ostatnich tygodni do noszenia obcasów. Kiedy dotarłam pod drzwi salonu z kominkiem

mieszczącego się we wschodnim skrzydle na parterze, serce podeszło mi do gardła.

Chciałabym, aby Gianna stanęła u mojego boku, ale matka pewnie ostrzegała teraz siostrę, by

zachowywała się jak należy. Miałam przebrnąć przez to sama. Nikt nie mógł odwrócić uwagi

od przyszłej panny młodej.

Kiedy wpatrując się w drzwi z ciemnego drewna rozważałam ucieczkę, dotarł do mnie

dobiegający zza nich śmiech ojca i bossa. Miałam wejść do salonu, w którym przebywali

najpotężniejsi i najbardziej niebezpieczni mężczyźni w kraju. Samotna owieczka pośród

wilków. Pokręciłam głową. Czas skończyć z takimi myślami. Za długo już na mnie czekali.

Położyłam dłoń na klamce, a po chwili wślizgnęłam się do pomieszczenia. Zebrałam

się na odwagę i stanęłam twarzą do zgromadzonych, którzy na mój widok zamilkli.

Zastanawiałam się, czy powinnam coś powiedzieć. Miałam nadzieję, że nie zauważyli, jak

przeszył mnie dreszcz. Ojciec wyglądał niczym kot, który napił się śmietanki, a ja odnalazłam

wzrokiem Lucę. Przeszywał mnie spojrzeniem, co sprawiło, że zamarłam, wstrzymując

oddech. Odstawił szklankę z ciemnym płynem. Jeśli nikt nie zamierzał się wkrótce odezwać,

miałam zamiar uciec. Szybko omiotłam spojrzeniem twarze zgromadzonych i zauważyłam, że

Nowy Jork reprezentowali Matteo, Luca oraz ich ojciec, Salvatore Vitiello, a także dwóch

ochroniarzy: Cesare i młody mężczyzna, którego nie znałam. Przedstawicielami naszego

oddziału był ojciec, Fiore Cavallaro i jego syn Dante, przyszły boss, a także Umberto oraz

mój kuzyn Raffaele, którego szczerze nienawidziłam. Biedny Fabiano stał pod ścianą. Miał na

sobie czarny garnitur jak reszta mężczyzn i widać było, że wolałby uciec stąd jak najdalej,

jednak dobrze wiedział, że dla ojca takie zachowanie było niedopuszczalne.

Kiedy ojciec w końcu do mnie podszedł, położył dłoń na moich plecach i poprowadził

w stronę zgromadzonych mężczyzn niczym baranka na rzeź. Tylko Dante Cavallaro wyglądał

na znudzonego, zainteresowanego jedynie szkocką whisky. Dwa miesiące temu byliśmy na

pogrzebie jego żony. Owdowiał przed czterdziestką. Żałowałabym go, gdyby śmiertelnie

mnie nie przerażał, prawie tak, jak Luca.

Oczywiście ojciec poprowadził mnie wprost do mojego przyszłego męża. Zrobił minę,

jakby spodziewał się, że Luca padnie w podziwie na kolana, ale mój narzeczony sprawiał

wrażenie osoby, która właśnie patrzy na kamień. Spojrzenie miał surowe i zimne, skupiając je

na moim ojcu.

– To moja córka, Aria.

Najwyraźniej Luca nie wspomniał, że już się poznaliśmy, na dodatek w żenujących

okolicznościach.

– Nie obiecywałem za dużo, prawda? – wtrącił Fiore Cavallaro.

Zapragnęłam, aby ziemia się rozstąpiła i mnie pochłonęła. Nigdy wcześniej nie

poświęcano mi tyle… uwagi. Od spojrzenia Raffaele dostałam gęsiej skórki. Dopiero

niedawno wstąpił do mafii, ledwie dwa tygodnie temu skończył osiemnaście lat, ale od tamtej

pory zachowywał się coraz bardziej obrzydliwie.

– Prawda – przyznał zwięźle Luca.

Widać było, iż ojcu się to nie spodobało. Korzystając z tego, że nikt nie patrzył,

Fabiano przemknął, stanął za mną i chwycił moją rękę. Luca to zauważył i spiorunował

mojego brata spojrzeniem, które ostatecznie spoczęło w okolicach moich nagich ud.

Przestąpiłam nerwowo z nogi na nogę, a Luca odwrócił wzrok.

– Może przyszli państwo młodzi chcieliby zostać na chwilę sami? – zaproponował

Salvatore Vitiello. Spojrzałam na niego nerwowo i niestety nie udało mi się dość szybko

zapanować nad wzburzeniem. Luca zauważył moją reakcję, ale wydawało się, że się nią nie

przejął.

Ojciec uśmiechnął się i ruszył do wyjścia. Niewiarygodne.

– Mam zostać? – zapytał Umberto. Na chwilę na mojej twarzy pojawił się uśmiech,

ale szybko się rozmył, gdy ojciec polecił, abyśmy zostali zupełnie sami. Salvatore Vitiello

puścił Luce oko.

Wyszli prawie wszyscy, zostałam tylko ja, Luca i jeszcze Fabiano.

– Fabiano – powiedział surowo ojciec. – Wynoś się, natychmiast.

Brat niechętnie puścił moją dłoń i wyszedł, ale najpierw posłał Luce najbardziej

śmiercionośne spojrzenie, na jakie stać było pięciolatka. Kąciki ust mężczyzny zadrgały. Po

chwili zamknęły się drzwi i zostaliśmy zupełnie sami.

Spojrzałam na mojego przyszłego męża. Nie myliłam się. W obcasach sięgałam mu

brody. Wyglądał przez okno, nie poświęcając mi nawet jednego spojrzenia. Przebranie mnie

za prostytutkę nie sprawiło, że Luca nagle się mną zainteresował, bo niby dlaczego miałby to

zrobić? Widziałam kobiety, z którymi spotykał się w Nowym Jorku. One miały czym

oddychać.

– Sama wybrałaś tę sukienkę? – zapytał, a ja aż podskoczyłam, przestraszona jego

spokojnym i głębokim tonem głosu. Czy zawsze był tak opanowany?

– Nie – wyznałam. – Ojciec ją wybrał.

Szczęka Luki drgnęła. Nie potrafiłam odczytywać jego nastroju i byłam coraz bardziej

zdenerwowana. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i przez chwilę przebiegło mi

przez myśl, że zamierzał wyciągnąć broń, ale moim oczom ukazało się czarne pudełeczko.

Odwrócił się do mnie, a ja wbiłam wzrok w jego czarną koszulę. Czarna koszula, czarny

krawat, czarna marynarka. Czarne jak jego dusza.

O takiej chwili marzyły miliony kobiet, ale kiedy Luca otworzył pudełeczko, mnie

przeszył chłód. Zobaczyłam pierścionek z białego złota, który zdobił duży brylant, otoczony

dwoma mniejszymi. Nie poruszyłam się.

Luca wyciągnął rękę, gdy niezręczność sytuacji sięgnęła zenitu. Spłonęłam

rumieńcem i podsunęłam mu dłoń. Wzdrygnęłam się, kiedy mnie dotknął. Wsunął

pierścionek na mój palec, po czym puścił moją dłoń.

Podziękowałam, ponieważ czułam, że tak należy i nawet spojrzałam na niego. Jego

twarz nie wyrażała żadnych emocji, ale jego oczy to inna sprawa. Błyskał w nich gniew.

Zrobiłam coś, co mogło go rozzłościć? Uniósł rękę i wsunęłam ramię pod jego, po czym

poprowadził nas do jadalni. Milczeliśmy. Może Luca był mną tak rozczarowany, że odwoła

zaręczyny? Ale gdyby o to chodziło, to nie włożyłby mi pierścionka na palec.

Kiedy weszliśmy do jadalni, zauważyłam, że do mężczyzn z mojej rodziny dołączyły

kobiety. Nowojorczycy stawili się natomiast w męskim składzie. Może dlatego, że nie ufali

mojemu ojcu ani rodzinie Cavallaro na tyle, żeby ryzykować bezpieczeństwo swoich

bliskich?

Nie potępiałam ich. Sama nie zaufałabym swojemu ojcu ani bossowi. Luca mnie

puścił, więc szybko podeszłam do matki i sióstr, które udawały, że podziwiają mój

pierścionek. Gianna posłała mi znaczące spojrzenie. Nie wiedziałam, jakich gróźb użyła

matka, by zamknąć siostrze usta. Mimo to widziałam, że ostatkiem sił trzyma język za

zębami. Niewiele pamiętam z kolacji, podczas której mężczyźni rozmawiali o interesach, a

kobiety milczały. Co chwilę zerkałam na pierścionek, który wydawał się za ciężki i za duży, a

przede wszystkim zbyt ostentacyjny. Luca oznaczył nim swoją własność.

***

Po kolacji mężczyźni przeszli do salonu, aby napić się i zapalić, a także kontynuować

rozmowy rozpoczęte przy stole. Wróciłam do swojego pokoju, ale nie mogłam zasnąć, więc

włożyłam na piżamę szlafrok i podkradłam się na dół. Chyba na chwilę postradałam zmysły,

ponieważ weszłam na korytarz i ruszyłam w stronę przejścia prowadzącego do drzwi

ukrytych w ścianie salonu. Dziadek uznał sekretną drogę ucieczki z gabinetu i salonu z

kominkiem za konieczną ze względu na odbywające się tam spotkania mężczyzn z mojej

rodziny. Zastanawiałam się, czy pomyślał, co stałoby się z kobietami, gdyby mężczyźni

uciekli tajemnym korytarzem?

Gianna podglądała zgromadzonych w salonie przez otwory znajdujące się w

zamaskowanych drzwiach. No jasne, mogłam się tego spodziewać. Gdy mnie usłyszała,

obróciła się gwałtownie, szeroko otwierając oczy, jednak na mój widok na jej twarz powrócił

wyraz spokoju.

– Co tam się dzieje? – zapytałam ledwie słyszalnym szeptem, bo obawiałam się, że

ktoś mógłby nas usłyszeć.

Siostra przesunęła się, abym mogła zajrzeć przez jeden z otworów.

– Prawie wszyscy już poszli. Ojciec i Cavallaro muszą jeszcze coś omówić z Salvatore

Vitiellem. Został tam tylko Luca ze swoim orszakiem.

Zamknęłam jedno oko, by lepiej widzieć przez otwór, z którego dostrzegłam fotele

przy kominku. Luca opierał się o marmurowy gzyms, nogi miał skrzyżowane w kostkach, a w

ręku trzymał szklaneczkę szkockiej whisky. Na fotelu obok niego siedział Matteo z szeroko

rozstawionymi nogami i drapieżnym uśmieszkiem na twarzy. Cesare i drugi ochroniarz –

podczas kolacji zwracali się do niego Romero – rozsiedli się w pozostałych fotelach. Romero

wyglądał, jakby był mniej więcej w tym samym wieku co Matteo, który miał osiemnaście lat.

Według standardów społecznych ledwie uchodzili za mężczyzn, jednak nasz świat rządził się

własnymi prawami.

– Mogło być gorzej – skomentował Matteo, szeroko się uśmiechając. Mimo że nie

wydawał się równie niebezpieczny jak Luca, w jego oczach można było dostrzec skrywaną

drapieżną naturę. – Mogła okazać się brzydulą. Ale, jasna cholera, twoja malutka narzeczona

jest zjawiskowa. Ta sukienka. To ciało. Te włosy i ta twarz. – Matteo gwizdnął. Wyglądało na

to, że celowo prowokował brata.

– To dziecko – odparł lekceważąco Luca. Oburzyłam się, ale wiedziałam, że

powinnam się cieszyć, iż nie dostrzegał we mnie kobiety.

– Mnie nie wygląda na dziecko – zaoponował Matteo, po czym zacmokał. Szturchnął

starszego mężczyznę, Cesare.

– Jak myślisz? Luca jest ślepy?

Cesare wzruszył ramionami, ostrożnie zerkając na Lucę.

– Nie przyglądałem jej się.

– A ty, Romero? Twoje oczy dobrze działają?

Romero uniósł głowę, po czym szybko spuścił wzrok na alkohol w szklance.

Matteo odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem.

– Kurwa, Luca, zagroziłeś, że odetniesz im fiuty, jeśli spojrzą na tę dziewczynę?

Nawet jej jeszcze nie poślubiłeś.

– Jest moja – stwierdził cicho Luca. Po moich plecach przebiegł dreszcz, gdy go

usłyszałam. Spojrzał na brata, który kręcił głową.

– Następne trzy lata spędzisz w Nowym Jorku, a ona zostanie tutaj. Nie jesteś w stanie

ciągle jej pilnować, chyba że zagrozisz wszystkim mężczyznom w oddziale. Nie możesz też

każdemu uciąć fiuta. Może Scuderi zna kilku eunuchów, którzy mogliby jej strzec.

– Zrobię, co będę musiał – powiedział Luca, poruszając szklaneczką, aż zawirował w

niej alkohol. – Cesare, znajdź dwóch idiotów, którzy mieli pilnować Arii. – Przeszył mnie

dreszcz, gdy wypowiedział moje imię. Nie wiedziałam nawet, że przydzielono mi dwóch

ochroniarzy. Umberto zawsze strzegł mnie i moich sióstr.

Cesare wyszedł natychmiast i wrócił po dziesięciu minutach z Umberto i Raffaele –

obaj mieli miny, jakby odczuwali ból dupy z powodu tego, że nowojorczyk przywołał ich

niczym psy. Ojciec kroczył tuż za nimi.

– Co tu się dzieje? – zapytał.

– Chcę zamienić kilka słów z mężczyznami, którym powierzyłeś ochronę mojej

kobiety.

Gianna parsknęła przy mnie, więc ją uszczypnęłam, bo nikt nie mógł się dowiedzieć,

że podsłuchiwałyśmy. Ojciec dostałbym szału, gdybyśmy ujawniły ukryte drzwi.

– Obaj są dobrymi żołnierzami. Raffaele jest kuzynem Arii, a Umberto pracuje dla

mnie już prawie dwadzieścia lat.

– Wolałbym sam zdecydować, czy mogę im zaufać – powiedział Luca.

Wstrzymałam oddech, ponieważ jego słowa były niemal obelżywe, choć umiejętnie je

dobrał, aby mimo wszystko uniknąć publicznego znieważenia mojego ojca, który w reakcji

zacisnął wargi i krótko kiwnął głową. Ojciec został w salonie, a Luca podszedł do Umberto.

– Słyszałem, że dobrze posługujesz się nożem. – Luca spojrzał na ochroniarza.

– Jest najlepszy – wtrącił ojciec. Drgnął mięsień w podbródku Luki.

– Nie tak dobrze, jak według pogłosek twój brat – stwierdził Umberto, wskazując

ruchem głowy Matteo, który uśmiechnął się niczym rekin – ale i tak lepiej niż wszyscy

mężczyźni na naszym terytorium – przyznał ostatecznie mój ochroniarz.

– Masz żonę?

Umberto przytaknął.

– Od dwudziestu jeden lat.

– To długo – zauważył Matteo. – Aria na pewno wygląda jak niezły kąsek w

porównaniu z twoją starą żoną.

Stłumiłam głośne sapnięcie.

Dłoń Umberto drgnęła odrobinę w kierunku kabury przy jego pasie, co wszyscy

zauważyli. Ojciec obserwował sytuację niczym jastrząb, ale się nie mieszał. Umberto

odchrząknął.

– Znam Arię, odkąd się urodziła. Jest dzieckiem.

– To się niedługo zmieni – zauważył Luca.

– W moich oczach zawsze będzie dzieckiem. I jestem wierny żonie. – Spiorunował

wzrokiem Matteo. – Jeśli jeszcze raz obrazisz moją żonę, to poproszę twojego ojca o zgodę na

pojedynek na noże o jej honor i cię zabiję.

Matteo skłonił głowę.

– Mógłbyś spróbować. – Odsłonił białe zęby. – Ale poniósłbyś klęskę.

Luca skrzyżował ręce, ale po chwili kiwnął głową.

– Jesteś dobrym wyborem, Umberto.

Mój ochroniarz cofnął się, nie odrywając wzroku od Matteo, który go ignorował.

Luca spojrzał na Raffaele i porzucił pozory okrzesania, pod którymi skrywał do tej

pory potwora drzemiącego w jego wnętrzu. Podszedł tak blisko do mojego kuzyna, aż ten

odchylił głowę, aby spojrzeć Luce w oczy. Raffaele próbował robić arogancką i pewną siebie

minę, ale wyglądał jak szczeniak chihuahua, starający się zaimponować tygrysowi

bengalskiemu. Równie dobrze mogliby być przedstawicielami różnych gatunków.

– To rodzina. Naprawdę zamierzasz oskarżyć go o to, że niewłaściwie interesuje się

moją córką?

– Widziałem, jak patrzyłeś na Arię – wyznał Luca, nie odrywając wzroku od Raffaele.

– Jak na soczystą brzoskwinkę, w którą chciałbyś się wgryźć – podsunął Matteo i

widać było, że za dobrze się bawił.

Szukając pomocy, Raffaele spojrzał na mojego ojca.

– Nie zaprzeczaj. Potrafię rozpoznać pożądanie, a ty pragniesz Arii – warknął Luca.

Raffaele nie zaprzeczył. – Jeśli dowiem się, że znów tak na nią patrzysz, że jesteś z nią sam w

jakimś pomieszczeniu, że dotknąłeś choćby jej ręki, zabiję cię.

Raffaele się zaczerwienił.

– Nie należysz do naszego oddziału. Nikt by ci nic nie powiedział, nawet gdybym ją

zgwałcił. Mógłbym ją dla ciebie przygotować. – Boże, Raffaele, przymknij się. Czy nie

rozumiał, że Luca może go zabić? – Może nawet to nagram.

Zanim zdążyłam mrugnąć, Luca rzucił Raffaele na podłogę i wbił kolano w jego

kręgosłup, odciągając kuzynowi jedną rękę za plecy. Raffaele szamotał się i klął, jednak Luca

mocno go trzymał. Jedną rękę zacisnął na nadgarstku mojego kuzyna, a drugą sięgnął pod

kamizelkę, skąd wyjął nóż.

Kolana mi zmiękły.

– Odejdź – poleciłam szeptem Giannie, ale mnie nie posłuchała.

Nie patrz, Aria.

Nie odwróciłam wzroku. Ojciec na pewno powstrzymałby Lucę, jednak spoglądał na

Raffaele z obrzydzeniem, a Luca spojrzał ojcu w oczy – Raffaele nie był żołnierzem

nowojorczyka, a Chicago nie było jego terytorium. Honor wymagał, by uzyskać najpierw

zgodę doradcy szefa. Kiedy ojciec kiwnął głową, Luca uciął mały palec Raffaele. Krzyk odbił

mi się w uszach i pociemniało mi przed oczami. Mocno zagryzłam pięść, aby nie wydać

żadnego dźwięki, ale Gianna się nie powstrzymała. Pisnęła tak głośno, że mogłaby obudzić

zmarłych, po czym zwymiotowała. Przynajmniej odwróciła się ode mnie i obrzygała schody.

Za drzwiami zapanowała cisza. Usłyszeli nas. Złapałam Giannę za ramiona, kiedy

otworzyły się ukryte drzwi i zobaczyłyśmy wściekłego ojca. Za nim stali Cesare i Romero z

bronią w ręku. Kiedy zobaczyli mnie i Giannę, odłożyli broń do kabur ukrytych pod

marynarkami.

Gianna nie płakała. Rzadko to robiła, ale teraz zbladła i mocno się na mnie opierała.

Gdybym nie musiała jej podtrzymywać, sama padłabym na podłogę.

– No jasne – syknął ojciec, gniewnie patrząc na Giannę. – Mogłem się domyśleć, że to

znowu ty broisz. – Odciągnął ją ode mnie. Zaprowadził siostrę do salonu, uniósł rękę i mocno

uderzył ją w twarz.

Podeszłam do nich, pragnąc ją ochronić, a kiedy ojciec znów uniósł rękę, byłam

gotowa na cios, jednak Luca złapał go za nadgarstek. W prawej wciąż trzymał nóż, którym

uciął palec mojego kuzyna. Nóż i ręka Luki były wymazane krwią. Otworzyłam szeroko

oczy. Ojciec był panem w tym domu, naszym panem. Interweniując, Luca znieważył honor

ojca.

Umberto wyciągnął nóż, a ojciec pistolet. Matteo, Romero i Cesare też mieli w ręku

spluwy. Raffaele zwijał się na podłodze, ściskając rękę. Słychać było tylko jego jęki. Czy

kiedykolwiek doszło do czerwonych zaręczyn?

– Nie chciałem nikogo znieważyć – powiedział spokojnie Luca, jakby chwile nie

dzieliły nas od wojny między Nowym Jorkiem i Chicago. – Ale nie odpowiadasz już za Arię.

Straciłeś prawo do karania jej, gdy zaręczyłeś ją ze mną. Teraz to ja będę się nią zajmował.

Ojciec spojrzał na pierścionek na moim palcu, a po chwili skłonił głowę. Luca puścił

nadgarstek ojca, więc reszta zgromadzonych w salonie nieznacznie się opanowała, ale nie

schowała broni.

– To prawda. – Ojciec cofnął się i wskazał na mnie. – Czy zatem dokonasz tego

zaszczytu i stłuczesz ją, żeby odzyskała rozum?

Surowy wzrok Luki zatrzymał się na mnie. Przestałam oddychać.

– To nie mnie okazała nieposłuszeństwo.

Ojciec zacisnął wargi.

– Masz rację. Ale Aria będzie mieszkać do ślubu pod moim dachem, a jako że honor

zabrania mi unieść na nią rękę, jestem zmuszony znaleźć inny sposób, aby była mi posłuszna.

– Spojrzał wilkiem na Giannę i ponownie ją uderzył. – Siostra otrzyma karę za każde twoje

przewinienie, Ario.

Zacisnęłam zęby, gdy oczy zapiekły mnie od łez. Nie patrzyłam na Lucę ani na ojca,

bo nie udało mi się jeszcze zapanować nad nienawiścią, którą do nich czułam.

– Umberto, zaprowadź Giannę i Arię do ich pokojów, i dopilnuj, aby tam zostały.

Ochroniarz schował nóż i gestem kazał nam podążyć za nim. Ominęłam ojca, ciągnąc

Giannę, która zwiesiła głowę. Spięła się, gdy mijałyśmy krew i palec leżący na drewnianej

podłodze. Mój wzrok powędrował w stronę Raffaele, który zaciskał ranę, próbując zatrzymać

krwawienie. Ręce, koszulkę i spodnie miał umazane krwią. Gianna wydała dźwięk, jakby

miała zaraz znów zwymiotować.

– Nie – powiedziałam surowo. – Spójrz na mnie.

Oderwała wzrok od krwi i popatrzyła w moją stronę. W jej oczach lśniły łzy, a z

rozciętej dolnej wargi ciekła krew, która spływała po jej brodzie na koszulę nocną. Mocno

objęłam jej dłoń. Wydawało się, że trzymała się tylko dzięki patrzeniu mi w oczy, gdy

Umberto wyprowadzał nas z pomieszczenia.

– Kobiety – skomentował szyderczo ojciec – nie są nawet w stanie znieść widoku

odrobiny krwi.

Zanim wyszliśmy, niemal czułam, że Luca wbijał wzrok w moje plecy.

Gianna otarła krew z ust, gdy szybko przemierzałyśmy za Umberto korytarz, a

następnie weszłyśmy na górę.

– Nienawidzę go – mruknęła. – Nienawidzę ich.

– Ciii – uciszyłam ją, bo nie chciałam, żeby Umberto ją usłyszał. Troszczył się o nas,

ale był żołnierzem mojego ojca.

Powstrzymał mnie, gdy chciałam wejść za Gianną do jej pokoju. Wolałabym, aby dziś

nie była sama. Poza tym ja również nie chciałam samotnie spędzić tej nocy.

– Słyszałaś ojca.

Spiorunowałam Umberto wzrokiem.

– Chcę pomóc Giannie opatrzyć jej wargę.

Pokręcił głową.

– To nic poważnego. A kiedy przebywacie w tym samym pokoju, zawsze wynikają z

tego problemy. Nie wydaje ci się, że mądrze byłoby nie irytować już więcej ojca? – Umberto

zamknął drzwi do pokoju Gianny i delikatnie popchnął mnie w kierunku wejścia do mojej

sypialni, sąsiadującej z pokojem siostry.

Weszłam do siebie, po czym zwróciłam się do niego:

– Więc słynna odwaga mafiosów polega na tym, że dorośli mężczyźni obserwują, jak

jeden z nich bije bezradną dziewczynę.

– Twój przyszły mąż powstrzymał ojca.

– Zanim uderzyłby mnie, nie Giannę.

Umberto uśmiechnął się do mnie jak do głupiego dziecka.

– Luca rządzi w Nowym Jorku, ale jesteśmy w Chicago, a tu twój ojciec jest doradcą

bossa.

– Podziwiasz Lucę – zauważyłam z niedowierzaniem. – Podziwiasz go, choć

widziałeś, jak uciął Raffaele palec.

– Twój kuzyn ma szczęście, że „Imadło” nie uciął mu czegoś innego. Każdy

mężczyzna by tak postąpił.

Może w naszym świecie.

Umberto poklepał mnie po głowie, jakbym była uroczym kociakiem.

– Idź spać.

– Będziesz koczował pod moimi drzwiami i pilnował, żebym znów się nie wymknęła?

– zapytałam wyzywająco.

– Przyzwyczaj się do tego. Skoro nosisz pierścionek od Luki, ktoś zawsze będzie cię

strzegł.

Trzasnęłam drzwiami. Strzeżona. Luca miał zamiar kontrolować moje życie z daleka.

Myślałam, że nic się nie zmieni do ślubu, ale jak byłoby to możliwe, skoro wszyscy już się

dowiedzieli, że zaręczyny przypieczętowały mój nowy status? Palec Raffaele był tylko

znakiem, ostrzeżeniem. Luca uznał, że należałam do niego i z zimną krwią zamierzał

egzekwować swoje władztwo.

Tamtej nocy nie zgasiłam światła, ponieważ obawiałam się, że w mroku

zobaczyłabym krew i odcięte części ciała. Obrazy pojawiły się w moich myślach, mimo

włączonego światła.